Powstanie listopadowe: Sejm powołał Rząd Narodowy.

Geneza

Po powołaniu 1 grudnia 1830 przez Radę Administracyjną Wydziału Wykonawczego o składzie mieszanym, 3 grudnia rada ta formalnie przestała istnieć, cedując swoje kompetencje na pięcioosobowy Rząd Tymczasowy pod prezesurą ks. Adama Jerzego Czartoryskiego. Organ ten z kolei przekształcił się 21 grudnia 1830 w Radę Najwyższą Narodową. Po przeprowadzeniu 25 stycznia 1831 przez Sejm detronizacji cara Mikołaja I Romanowa, zaistniała potrzeba przeniesienia kompetencji głowy państwa.

Kompetencje

29 stycznia Sejm podjął uchwałę, większością 93 głosów do 13, mocą której powołał Rząd Narodowy, przyznając mu władzę konstytucyjną królewską i władzę rządzącą. Rząd ten miał prawo dysponowania dochodami skarbu państwa, w ramach uchwalonego przez Sejm budżetu. Posiadał prawo zawierania umów międzynarodowych. Powoływał, odwoływał i zawieszał urzędników administracji państwowej, nominował średnią hierarchię kościelną, prokuratorów oraz sędziów i prezesów sądów wszystkich szczebli. Nadawał najwyższe odznaczenia wojskowe, określał symbole narodowe na monetach i pieczęciach. Nominował zastępcę wodza naczelnego. Posiadał prawo łaski z wyłączeniem spraw o zbrodnie stanu. Podejmował wiążące decyzje w obecności przynajmniej 3 członków rządu. W obradach pięciu członków rządu mógł też uczestniczyć wódz naczelny z prawem głosu. Każdy akt normatywny wydany przez Rząd Narodowy nabierał mocy prawnej dopiero po kontrasygnowaniu go przez odpowiedniego ministra. Rada Ministrów była posiedzeniem wszystkich szefów wydziałów i ministrów.

30 stycznia Sejm wybrał prezesem Rządu Narodowego Adama Jerzego Czartoryskiego i dokonał wyboru czterech pozostałych członków. Na jego siedzibę wyznaczył Pałac Namiestnikowski w Warszawie.