Radziecki pancernik Noworossyjsk zatonął po wpadnięciu na poniemiecką minę morską na redzie portu w Sewastopolu. Zginęło 608 członków załogi

Ostatni taki rejs miał miejsce 28 października 1955 roku. Wtedy „Noworossijsk” opuścił swoje stałe miejsce postoju w Północnej Zatoce Sewastopolskiej przy beczce cumowniczej nr 14 i odbył próby manewrowe i strzelania przygotowawcze z artylerii średniego kalibru. Wieczorem, wracając z morza, dowódca okrętu otrzymał rozkaz przycumowania do beczki nr 3, pomiędzy krążownikami „Mołotow” i „Michaił Kutuzow”. Głębokość w miejscu cumowania wynosiła 17 metrów, ponadto na dnie zalegała około trzydziestometrowa warstwa iłu.

Tuż po godzinie 1.30 w nocy z 28 na 29 października w dziobowej części pancernika nastąpił wybuch, który rozerwał ją od dna aż po pokład górny. Przez wyrwę w podwodnej części kadłuba zaczęła wlewać się woda, powodując pogłębiający się przechył na dziób. Ponieważ według oceny kierujących akcją ratowniczą pancernikowi nie zagrażało zatopienie w płytkiej wodzie basenu portowego, nikt nie wydał rozkazu o ewakuacji na ląd lub pobliskie okręty części załogi nie zaangażowanej bezpośrednio w akcję. Gromadzili się oni na nadbudówce rufowej. Jednocześnie na „Noworossijsk” przybywały z pomocą ekipy ratownicze z innych jednostek Floty Czarnomorskiej. Jednak pomimo prowadzonej akcji ratunkowej, uszkodzony okręt zaczął przechylać się na lewą burtę, co zagrażało jego przewróceniem. W związku z tym znajdujący się na okręcie dowódca Floty Czarnomorskiej Wiktor A. Parchomienko, który przejął dowodzenie (pełniący obowiązki dowódcy G.A. Churszudow zszedł wieczorem na przepustkę na ląd i powrócił na jednostkę dopiero w dwie godziny po wybuchu) zdecydował o opuszczeniu pokładu przez marynarzy nie biorących udziału w ratowaniu pancernika. O godzinie 4.15 „Noworissijsk” przewrócił się na lewą burtę i obrócił do góry stępką. Ponieważ maszty oparły się o twarde dno, rufa okrętu wystawała ponad lustro wody i ostatecznie zatonęła około godziny 22.00.

W kadłubie pozostało wielu marynarzy, zaskoczonych przewróceniem się okrętu. Pomimo podjętej natychmiast próby ratowania ich, tylko siedmiu osobom udało się wydostać z kadłuba przed przed całkowitym zatonięciem pancernika. Później nurkowie dotarli jeszcze do dwóch żywych marynarzy, którzy zostali uratowani jako ostatni, nad ranem 31 października. Ogółem według oficjalnych danych, w katastrofie okrętu zginęło 604 marynarzy i oficerów (według innych danych 609 lub 611), w tym 544 członków załogi pancernika. Pozostali pochodzili z innych okrętów biorących udział w akcji ratowniczej oraz sztabu floty.

W 1957 roku „Noworossijsk” został podniesiony z dna i złomowany.