Ukazał się album Rubber Soul grupy The Beatles
Rubber Soul – szósty studyjny album angielskiego zespołu The Beatles, wydany 3 grudnia 1965. Album nagrano w zaledwie 4 tygodnie, aby zdążyć z wydaniem przed Gwiazdką. Jej producentem był George Martin. Różnił się od poprzednich albumów tym, że sesje nagraniowe były zaplanowane na dany okres, a nie odbyte w pośpiechu, w trakcie czasu wolnego od koncertów lub kręcenia filmów. Rubber Soul odniósł sukces na polu komercyjnym, a po latach został okrzyknięty jako wielkie osiągnięcie artystyczne, zapoczątkowujące okres silnego rozwoju twórczości Beatlesów.
Album w Wielkiej Brytanii utrzymywał się na listach przebojów przez 42 tygodnie, z czego aż 8 spędził na pierwszym miejscu. W USA płyta sprzedała się w liczbie 1,2 miliona egzemplarzy w ciągu 9 dni od wydania, a do dziś sprzedano aż 4 miliony kopii. Na tamtejszych listach przebojów album utrzymywał się przez 59 tygodni, a począwszy od 8 stycznia 1966, przez 6 tygodni był na pierwszym miejscu.
Kompozycja
Przywołując krytyka Richiego Unterbergera, "Beatlesi i George Martin wraz z albumem Rubber Soul zaczęli poszerzać wąskie ramy instrumentalne grupy rockowej, używając sitaru w "Norwegian Wood (This Bird Has Flown)", francusko-podobnych partii gitarowych w "Girl" oraz "Michelle", fuzzu basowego w "Think for Yourself" czy pianina brzmiącego jak klawikord w "In My Life".
The Beatles rozwinęli ich brzmienie, wzorując się w szczególności na ówczesnych folkrockowych wykonawcach m.in. Bobie Dylanie i Byrds. Postęp zauważalny był także w instrumentalnych zasobach, jak chociażby we wspomnianym wyżej "Norwegian Wood (This Bird Has Flown)", podczas którego pierwszy raz użyto sitaru w piosence pop. Parę miesięcy wcześniej inna brytyjska grupa - The Kinks, wykorzystała przewlekłe brzęczenie gitary imitujące sitar (zwane z wł. - burdonem, albo z ang. - efektem drone) w swoim singlu z 1965 roku "See My Friends". Jednak to Beatlesom przypisuje się pierwsze użycie sitaru, a nie gitary brzmiącej jak sitar. Ten utwór The Beatles wywołał muzyczny trend na ów egzotyczny instrument. Trend ten przemienił się niedługo później w muzyczne gatunki, takie jak raga rock oraz lokalną, indyjską muzykę rockową zainspirowaną raga rockiem.
Wyróżnienia w środowisku muzycznym
W 1998 roku czytelnicy magazynu Q umieścili Rubber Soul na 40 miejscu listy największych albumów muzycznych wszech czasów, w roku 2000 to samo pismo umieściło płytę na 21 miejscu wśród największych albumów w historii brytyjskiej muzyki. W 2001 telewizja VH1 w swoim plebiscycie na największe płyty wszech czasów sklasyfikowała ją na miejscu szóstym. Magazyn muzyczny Rolling Stone, w roku 2003, umieścił ją na 5 miejscu w swoim plebiscycie na 500 największych albumów wszech czasów[1].
Wersja amerykańska
Podobnie jak wszystkie albumy Beatlesów przed rokiem 1967, tak i Rubber Soul miał swoją odmienną wersję przeznaczoną na rynek amerykański. Zmiany dotyczyły głównie listy utworów i w nieznacznym stopniu okładki (inne odcienie kolorów). Wersję tę uzupełniono dwoma piosenkami pochodzącymi z brytyjskiego wydania Help! ("I've Just Seen a Face" i "It's Only Love"), a usunięto z niej aż cztery piosenki wydane w tym samym czasie w Wielkiej Brytanii ("Drive My Car", "Nowhere Man", "If I Needed Someone" i "What Goes On"), które potem wydano na płycie "Yesterday and Today". To nadało amerykańskiej wersji jeszcze bardziej folk rockowego brzmienia, które krytycy przypisywali wcześniej do amerykańskich artystów takich jak Bob Dylan czy The Byrds.
