Józef Werobej

Józef Werobej (ur. 17 września 1890 w Zalesiu, zm. 27 kwietnia 1976 w Londynie) – oficer piechoty Armii Imperium Rosyjskiego, generał brygady Wojska Polskiego.

Po ukończeniu gimnazjum wstąpił do armii rosyjskiej, w której ukończył szkołę podoficerską i szkołę chorążych. Od 1911 był oficerem zawodowym piechoty. Brał udział w walkach frontowych podczas I wojny światowej. W grudniu 1917 wstąpił do Ligi Oficerskiej I Korpusu Polskiego w Rosji. W okresie od sierpnia 1918 do lipca 1920 dowodził kompanią i batalionem 1 Pułku Strzelców Polskich (późniejszy 43 Pułk Strzelców Legionu Bajończyków) Armii Polskiej we Francji dowodzonej przez gen. Józefa Hallera.

Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Od sierpnia 1920 do grudnia 1931 pełniący obowiązki, potem dowódca 83 Pułku Piechoty w Kobryniu. Od grudnia 1931 do grudnia 1934 dowódca 44 Pułku Piechoty Strzelców Kresowych w Równem. Jako najstarszy dowódca pułku od stycznia do sierpnia 1933 pełnił obowiązki dowódcy dywizji pod nieobecność gen. brygady Edmunda Knoll-Kownackiego i w czasie choroby płk. dypl. Bronisława Regulskiego, dowódcy piechoty dywizyjnej. Od tego drugiego oficera w grudniu 1934 przejął obowiązki dowódcy piechoty dywizyjnej 13 DP i pełni je do kwietnia 1939, kiedy to otrzymał dowództwo 9 Dywizji Piechoty.

Był prezesem zarządu Wołyńskiego Okręgowego Związku Hokeja na Lodzie.

9 Dywizją Piechoty dowodził w czasie kampanii wrześniowej. W składzie Armii „Pomorze” wykonywał zadanie obrony przejść przez „korytarz pomorski” przed XIX Korpusem Guderiana. Po rozbiciu dywizji w Borach Tucholskich udało mu się wydostać z okrążenia i dołączyć do sztabu Armii „Pomorze”. 13 września formalnie objął dowództwo 4 Dywizji Piechoty. 19 września dostał się do niewoli niemieckiej.

W czasie wojny przebywał w obozie jenieckim Woldenberg, gdzie przez pewien czas kierował działalnością konspiracyjną.

Po uwolnieniu z niewoli w Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie m.in. jako I zastępca dowódcy 5 Kresowej Dywizji Piechoty we Włoszech i Wielkiej Brytanii. Po demobilizacji brał aktywny udział w środowiskach kombatanckich. Zginął potrącony przez samochód w Londynie. Pochowany na cmentarzu Gunnersbury w Londynie.

Awanse

• podporucznik – 1916
• porucznik – 1916
• kapitan – 1919
• major – 1921 ze starszeństwem z 1 czerwca 1919
• podpułkownik – 9 września 1924 ze starszeństwem z 1 lipca 1923 i 83,5 lokatą w korpusie oficerów piechoty
• pułkownik – 1 stycznia 1929
• generał brygady – ze starszeństwem z 1 stycznia 1964

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Złoty Orderu Wojennego Virtuti Militari
• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari Nr 3749 (1921)
• Krzyż Niepodległości
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1937)
• Krzyż Walecznych – czterokrotnie
• Złoty Krzyż Zasługi (1930)