Piotr Jaroszewicz
- Дата народження:
- 08.10.1909
- Дата смерті:
- 01.09.1992
- Додаткові імена:
- Piotr Jaroszewicz, Пётр Ярошевич
- Категорії:
- Державний та компартійний діяч, Жертва, Комуніст, Організатор/учасник репресії, Полководець, Політик, Прем'єр-міністр
- Громадянство:
- поляк
- Кладовище:
- Warszawa, Powązki Military Cemetery
Piotr Jaroszewicz (* 8. Oktober 1909 in Nieśwież; † 1. September oder 2. September 1992 in Warschau) war ein polnischer General und Politiker.
Nach dem Schulbesuch in Jasło war er in den 1930er Jahren Grundschullehrer und -direktor. Nach Beginn des Zweiten Weltkriegs befand er sich unter sowjetischer Herrschaft und trat 1943 in die neue polnische Armee unter General Zygmunt Berling ein. Dort brachte er es bis zum Stellvertretenden Befehlshaber für politische und erzieherische Angelegenheiten der I. Armee. Seit 1943 war er Mitglied der PPR, von 1948 bis 1980 dann der PZPR.
Von 1945 bis 1950 war er stellvertretender Verteidigungsminister Polens, von 1952 bis 1970 stellvertretender Ministerpräsident, zwischen 1954 und 1956 gleichzeitig Minister für Bergbau. Seit 1948 gehörte er dem ZK an, seit 1964 dem Politbüro. Nach dem Sturz Gomułkas ernannte ihn dessen Nachfolger Edward Gierek zum neuen Ministerpräsidenten. In den zehn Jahren seiner Amtszeit trat er vor allem mit wirtschaftspolitischen Maßnahmen in Erscheinung, die letztlich zur tiefen Staatskrise Polens in den 1970er Jahren beitrugen. Im Reformjahr 1980 wurde Jaroszewicz zusammen mit Gierek abgelöst, nach der Verhängung des Kriegsrechts am 13. Dezember 1981 durch Wojciech Jaruzelski wurde er interniert, später aus der PZPR ausgeschlossen und 1984 sogar vor den Staatsgerichtshof gestellt.
Im Spätsommer 1992 wurde er gemeinsam mit seiner Frau unter bis heute nicht geklärten Umständen in seinem Haus in einem Warschauer Vorort ermordet.
Джерело: wikipedia.org
немає місць
Iм'я зв'язок | Тип відносин | Опис | ||
---|---|---|---|---|
1 | Władysław Kruczek | Коллега | ||
2 | Kazimierz Kąkol | Подчиненный | ||
3 | Adam Kowalik | Подчиненный | ||
4 | Aleksander Kopeć | Подчиненный | ||
5 | Jan Kamiński | Подчиненный | ||
6 | Zdzisław Drozd | Подчиненный | ||
7 | Jerzy Olszewski | Подчиненный | ||
8 | Alojzy Karkoszka | Подчиненный, Единомышленник | ||
9 | Florian Siwicki | Члены одной партии | ||
10 | Eligiusz Lasota | Члены одной партии | ||
11 | Stanisław Dygat | Члены одной партии | ||
12 | Alfred Fiderkiewicz | Члены одной партии | ||
13 | Henryk Jabłoński | Члены одной партии | ||
14 | Збігнєв Месснер | Члены одной партии | ||
15 | Michał Rola-Żymierski | Члены одной партии | ||
16 | Tadeusz Lewandowski | Члены одной партии | ||
17 | Jan Bijak | Члены одной партии | ||
18 | Едвард Ґерек | Члены одной партии | ||
19 | Walenty Titkow | Члены одной партии | ||
20 | Ришард Капусцінський | Члены одной партии | ||
21 | Владислав Гомулка | Члены одной партии |
10.02.1976 | Sejm przyjął, przy jednym głosie wstrzymującym się Stanisława Stommy, poprawki do konstytucji PRL. Wprowadzono zapis o przewodniej roli w państwie PZPR i jego sojuszu z ZSRR
25.06.1976 | Dzień po uchwaleniu przez Sejm podwyżek cen, m.in. mięsa o 69% i cukru o 100%, w Radomiu, Ursusie i Płocku rozpoczęły się strajki robotnicze. Strajki na mniejszą skalę miały miejsce w Łodzi, Starachowicach, Grudziądzu i Nowym Targu
25 czerwca treść przemówienia Piotra Jaroszewicza pojawia się w prasie. Strajkuje 97 zakładów, m.in. w Radomiu, Ursusie i Płocku. Rząd PRL ukrył przed opinią publiczną fakt wybuchu zamieszek, nazywając je „drobnymi, chuligańskimi wybrykami”. Mimo to, szybko wycofał się z zapowiadanych podwyżek, w lęku przed rozszerzeniem się protestów na cały kraj i zaproponował rozpoczęcie „szerokich konsultacji społecznych na temat podwyżek cen i trudnościach w zaopatrzeniu”. Równolegle przeprowadzono szybką, brutalną pacyfikację strajków, nadal utrzymując że były to tylko chuligańskie wybryki. W Radomiu okradziono i zdemolowano ponad 100 sklepów. W Ursusie rozkręcono szyny na międzynarodowej linii kolejowej. Oddziały Milicji były celowo nie wyposażone w broń palną. Edward Gierek wydał zalecenia traktujące użycie milicji przeciwko robotnikom jako ostateczność. Tak też się stało, zwlekano z użyciem ZOMO do chwili, aż podpalono KW i grabież sklepów stała się faktem.