Władysław Cieplak

Władysław Miłosław Cieplak ps. "Giewont" , "Kwiczoł", "Mały" (ur. 6 czerwca 1917 w Aleksandrowie Kujawskim, zm. 30 sierpnia 1944 w Warszawie) – harcmistrz, porucznik, uczestnik powstania warszawskiego jako dowódca 3. "kompanii Giewonta" batalionu "Zośka" Armii Krajowej.

Syn Aleksandra i Stefanii z domu Łuszkiewicz. Od najmłodszych lat wraz z rodzeństwem, siostrą Irminą oraz bratem Przemysławem (późniejszym żołnierzem 2. kompanii "Rudy", ps. "Smyk") działał w harcerstwie. Był harcerzem 21. Drużyny im. Tadeusza Rejtana w Poznaniu, przybocznym Floriana Marciniaka.

Pierwsze dni wojny spędził w Poznaniu, gdzie działał w Pogotowiu Harcerzy. Następnie przedostał się do Warszawy i włączył się w pracę Wojennego Pogotowia Harcerzy. Na początku 1940 roku wszedł do konspiracji, należał do Chorągwi Warszawskiej Szarych Szeregów. Był przybocznym Stanisława Broniewskiego "Orszy", z którym znał się pracy w Chorągwi Wielkopolskiej. Krótko był kierownikiem kolportażu Głównej Kwatery Szarych Szeregów. Prowadził na rogu ulic Świętokrzyskiej i Szkolnej sklep jubilerski, a dochody z działalności często przeznaczał na pomoc "Pasiece". Ukończył I turnus Szkoły Podchorążych Rezerwy Piechoty Agricola. Po reorganizacji Grup Szturmowych w czerwcu 1943 roku, został dowódcą grupy szturmowej, której celem było zorganizowanie odbicia naczelnika Szarych Szeregów, Floriana Marciniaka. Po utworzeniu batalionu Zośka objął stanowisko dowódcy 2. kompanii "Rudy". W grudniu 1943 r. został odwołany ze stanowiska dowódcy na rzecz Andrzeja Romockiego (efekt akcji Wilanów).

Brał udział w:

• akcji pod Arsenałem (dowódca ubezpieczenia)
• akcji pod Czarnocinem (dowódca ubezpieczenia)
• uwolnieniu więźnia ze Szpitala Dzieciątka Jezus
• akcji Wilanów (dowódca uderzenia)
• akcji kolejowej na trasie Tłuszcz-Urle (obserwator z ramienia dowódcy batalionu)
• akcji "Par. I" i "Par. II" (dowódca bazy szkoleniowej)

Objął dowództwo utworzonej w pierwszych dniach powstania warszawskiego 3. kompanii batalionu Zośka. Wraz ze swoją kompanią brał udział m.in. w wyzwalaniu Gęsiówki oraz w natarciu na Dworzec Gdański. Zginął 30. dnia powstania warszawskiego pod gruzami zbombardowanego przez lotnictwo niemieckie budynku przy ul. Zakroczymskiej 7 na Starym Mieście. Miał 27 lat. Pochowany w kwaterach żołnierzy i sanitariuszek batalionu "Zośka" na Wojskowych Powązkach w Warszawie (kwatera 20A-4-5).

Odznaczony dwukrotnie Krzyżem Walecznych i Orderem Virtuti Militari, rozkazem Dowódcy AK nr 507 z 14 VIII 1944. Uzasadnienie nadania mu krzyża VM brzmiało: "zasłużył się w walkach na terenie Grupy «Północ»". Order został zweryfikowany pozytywnie uchwałą Kapituły Orderu Wojennego Virtuti Militari z dnia 13 października 2011.