Andrzej Długoszowski

Andrzej Długoszowski ps. Klanecki, Andrzej Długi (ur. 10 listopada 1922, zm. 3 sierpnia 1944 w Warszawie) – porucznik, podharcmistrz, uczestnik powstania warszawskiego w II plutonie "Alek" 2. kompanii "Rudy" batalionu "Zośka". Ewangelik reformowany.

Syn Jerzego Wieniawy-Długoszowskiego, majora Wojska Polskiego, uczestnika I wojny światowej i wojny polsko-bolszewickiej oraz Hanny z Zielińskich. Brat Marka Długoszowskiego. Jego stryjem był Bolesław Wieniawa-Długoszowski, a babką cioteczną Stefania Sempołowska.
Uczeń Gimnazjum i Liceum im. Stefana Batorego, harcerz i drużynowy w latach 1943-1944 23. Warszawskiej Drużyny Harcerskiej, tzw. "Pomarańczarni".

Podczas okupacji hitlerowskiej działał w konspiracji. Przez krótki czas należał wraz z Tadeuszem Zawadzkim, Janem Bytnarem oraz Aleksym Dawidowskim do tajnej organizacji PLAN. Od 1941 r. w Szarych Szeregach, w Hufcu Mokotów Górny. Po utworzeniu Grup Szturmowych znalazł się w Hufcu Południe - SAD. W 1942 r. ukończył kurs Szkoły Podchorążych dla Chorągwi Warszawskiej Grup Szturmowych (razem z m.in. Tadeuszem Zawadzkim, Janem Bytnarem i Janem Rodowiczem). Student Szkoły Budowy Maszyn Wawelberga.
Na wniosek jego i Andrzeja Romockiego ps. "Morro" przemianowano Oddział Specjalny "Jerzy" na batalion Zośka[2]. Mieszkanie braci Długoszowskich na ul. Filtrowej służyło za lokal kontaktowy oraz magazyn broni.

Brał udział w akcjach:

• Akcja w Celestynowie - pełnił funkcję karabinowego
• Akcja Wilanów - zastępca dowódcy akcji; po tej akcji otrzymał awans na plutonowego podchorążego
• akcja na trasie Tłuszcz-Urle (wykolejenie i ostrzelanie niemieckiego pociągu) - grupa I ataku
• akcja Taśma - ubezpieczenie całej akcji i dowódca grupy od strony Porządzia

Poległ 3. dnia powstania warszawskiego przy ul. Gęsiej, w rejonie "Gęsiówki" na Woli, niosąc pożywienie kolegom ulokowanym na pozycjach. Miał 21 lat. Pochowany wraz z bratem ppor. Markiem Długoszowskim (ps. "Baobab") w kwaterach żołnierzy i sanitariuszek batalionu "Zośka" na Wojskowych Powązkach w Warszawie.

Został dwukrotnie odznaczony Krzyżem Walecznych.