Józef Rożniecki

Józef Bolesław Rożniecki vel Różniecki (ur. 3 czerwca 1890 w Kijowie, zm. 2 sierpnia 1944 w Warszawie) – doktor praw, uczestnik walk o niepodległość w czasie I i II wojny światowej oraz wojny z bolszewikami, major dyplomowany piechoty Wojska Polskiego.

Ukończył gimnazjum w Złoczowie i Wydział Prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie, uzyskując tamże w roku 1924 doktorat.

Działalność niepodległościowa i służba w Wojsku Polskim

Od 1914 służył w Legionach Polskich. Był oficerem 3 i 6 Pułku Piechoty Legionów. Po kryzysie przysięgowym wcielony do Cesarskiej i Królewskiej Armii.

W 1918 przyjęty został do Wojska Polskiego. 2 stycznia 1920 rozpoczął studia w Wojennej Szkole Sztabu Generalnego. W połowie kwietnia 1920 skierowany został na front celem odbycia praktyki sztabowej. W okresie od stycznia do września 1921 kontynuował naukę w W.S.Woj. Po ukończeniu nauki otrzymał tytuł oficera Sztabu Generalnego i przydział do Dowództwa Okręgu Korpusu nr VI we Lwowie. Z dniem 15 października 1924 przeniesiony został z Inspektoratu Armii Nr V do 40 Pułku Piechoty we Lwowie na stanowisko dowódcy I batalionu. Od 31 maja 1926 roku pełnił funkcję szefa Oddziału Wyszkolenia Dowództwa Okręgu Korpusu Nr V w Krakowie. W październiku 1927 przeniesiony został do kadry oficerów piechoty z równoczesnym przydziałem do dyspozycji ministra spraw wewnętrznych na okres 6 miesięcy. Z dniem 30 listopada 1928 przeniesiony został do rezerwy. W 1934 pozostawał na ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Lublin Miasto, jako major rezerwy z 1 lokatą na liście starszeństwa oficerów rezerwy piechoty i przydziałem mobilizacyjnym do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr II.

Działalność publiczna i konspiracyjna

Rozpoczął pracę w administracji publicznej. Został naczelnikiem wydziału w Urzędzie Wojewódzkim Warszawskim. Z dniem 30 lipca 1929 roku został wicewojewodą łódzkim, a od 22 marca 1931 roku do 30 stycznia 1933 zajmował stanowisko wojewody lwowskiego. Ze Lwowa zostaje przeniesiony do Lublina gdzie był wojewodą lubelskim od 9 lutego 1933 roku do 8 września 1937 roku.

We wrześniu 1939 roku został członkiem Komitetu Obywatelskiego Miasta Warszawy. Następnie był żołnierzem Związku Walki Zbrojnej – Armii Krajowej. Ranny w czasie powstania warszawskiego, zmarł drugiego dnia powstania w Warszawie.

Awanse służbowe

• chorąży – 11 listopada 1915
• podporucznik – 1 lipca 1916
• porucznik
• kapitan
• major – ze starszeństwem z 1 lipca 1923 (w 1928 r. zajmował 38 lokatę)

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari
• Krzyż Walecznych – czterokrotnie