ua

Ottokar Brzoza-Brzezina

Добавить новую картинку!
Дата народження:
03.03.1883
Дата смерті:
30.08.1968
Категорії:
Легіонер, Офіцер, Учасник Другої світової війни, Учасник Першої світової війни
Громадянство:
 чех
Кладовище:
Warsaw, Bródno Cemetery (pl)

Ottokar Wincenty Brzoza-Brzezina (ur. 3 marca 1883 w Protivínie w Czechach, zm. 30 sierpnia 1968 w Zielonce pod Warszawą) – pułkownik artylerii Wojska Polskiego, pośmiertnie awansowany na generała brygady.

Życiorys

Dzieciństwo i młodość

Był z pochodzenia Czechem. Ukończył cztery klasy szkoły realnej i następnie jeden rok Wyższej Szkoły Przemysłowej w Pilźnie. Wstąpił do Szkoły Kadetów Artylerii w Wiener Neustadt, którą ukończył w 1903. Podjął zawodową służbę wojskową w armii austriackiej w 31 Pułku Artylerii Polowej w Stanisławowie, a od sierpnia 1903 r. w 1. Pułku Artylerii Górskiej w Nowym Targu. W 1909 został przeniesiony do rezerwy. W 1911 wstąpił do Związku Walki Czynnej, a następnie do Związku Strzeleckiego, w którym sprawował funkcję komendanta na miasto Stanisławów. Po wybuchu I wojny światowej, od sierpnia 1914 służył w Legionach Polskich. Uczestniczył m.in. w Bitwie pod Krzywopłotami, gdzie wsławił się skutecznym ogniem jedynej baterii artylerii, którą dowodził. Do marca 1917 był organizatorem i dowódcą 1. Pułku Artylerii, a do lipca 1917 sprawował funkcje dowódcy baterii i dywizjonu w 28. Pułku Artylerii. Po kryzysie przysięgowym został wcielony do armii austriackiej i został dowódcą baterii zapasowej w 1. Pułku Artylerii Górskiej. Bohater wiersza Jana Lechonia "Polonez artyleryjski" z tomu Karmazynowy poemat ze znaną strofą To major Brzoza kartaczami w moskiewskie pułki wali.

Wojna polsko-bolszewicka

W listopadzie 1918 wstąpił do odrodzonego Wojska Polskiego. Do grudnia 1918 był dowódcą Podhalańskiego Okręgu Wojskowego w Nowym Targu oraz czasowo szefem i dowódcą Okręgu Generalnego Kraków. W kwietniu 1919 został dowódcą 1 Pułku Artylerii Polowej Legionów. Od kwietnia do czerwca 1920 pełnił funkcję szefa sekcji amunicji w Departamencie Artylerii Ministerstwa Spraw Wojskowych, po czym został inspektorem artylerii Armii Rezerwowej. W czerwcu 1920 objął dowództwo 6 Dywizji Piechoty, z którą walczył krótko w wojny polsko-bolszewickiej. Już w sierpniu 1920 został zastępcą dowódcy artylerii obrony Warszawy.

Dwudziestolecie międzywojenne

W okresie od stycznia do czerwca 1921 był oficerem inspekcyjnym artylerii przy szefie Sztabu Generalnego. Do września 1922 sprawował funkcję oficera sztabu w DOK I w Warszawie.

5 września 1922 został przeniesiony z Rezerwy Oficerów Sztabowych DOK I do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VIII w Toruniu na stanowisko szefa Artylerii i Służby Uzbrojenia. Służbę na tym stanowisku pełnił do listopada 1925, a następnie znajdował się w dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr VIII w Toruniu. 31 sierpnia 1927 przeniesiony w stan spoczynku. Zamieszkał w Zielonce pod Warszawą, gdzie za zasługi otrzymał grunty i folwark nazwany "Brzoza".

Kampania wrześniowa

1 września 1939 zgłosił się do służby wojskowej. 22 września objął dowództwo nad improwizowanym zgrupowaniem "Brzoza", które zorganizował z różnych oddziałów zapasowych w rejonie Małoryty. 25 lub 26 września wraz ze swoim zgrupowaniem podporządkował się dowódcy Samodzielnej Grupy Operacyjnej "Polesie" gen. Franciszkowi Kleebergowi. 28 września po włączeniu w jego skład zgrupowania "Drohiczyn Poleski" całość została formalnie nazwana 50 Dywizją Piechoty Rezerwowej "Brzoza". Dowodził tą dywizją w czasie bitwy pod Kockiem. Po kapitulacji SGP "Polesie" wzięty do niewoli niemieckiej, z których został rychło zwolniony, ze względu na swoje czeskie pochodzenie. W połowie października powrócił do Zielonki.

Okupacja niemiecka

W czasie okupacji prowadził firmę budowlaną. Od listopada 1939 nawiązał kontakt z Komendą Główną SZP. Jego majątek pełnił rolę konspiracyjnego ośrodka Okręgu Warszawskiego SZP, a następnie ZWZ-AK. W 1943 powstała w nim baza szkoleniowa dla podoficerów batalionu terytorialnego AK "Dęby". Ottokar Brzoza-Brzezina czynnie współpracował z wywiadem AK. W swoim folwarku ukrywał także grupę Żydów. W 1944 został aresztowany przez Niemców i wywieziony do obozu jenieckiego II C Woldenberg.

Okres powojenny

Po uwolnieniu z niewoli, powrócił do Polski. Ponownie zamieszkał w Zielonce, gdzie zmarł. Został pochowany na cmentarzu Bródnowskim w Warszawie (Kw. 110-O-IV-13).

Awanse

  • chorąży – 1903
  • podporucznik – 1905
  • porucznik – 1909
  • kapitan – 1914
  • major – 1915
  • podpułkownik – 1918
  • pułkownik – 1920
  • generał brygady – 1969 (pośmiertnie, mianowanie z 15 lutego przez Prezydenta RP na Uchodźstwie Augusta Zaleskiego)

Odznaczenia

  • Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari
  • Krzyż Walecznych – czterokrotnie
  • Znak oficerski "Parasol"

Upamiętnienie

Jego imieniem nazwano ulicę znajdującą się w Zielonce na tzw. Bankówce.

 

Джерело: wikipedia.org

немає місць

    loading...

        01.09.1939 | Wojska niemieckie napadły o świcie bez wypowiedzenia wojny na Polskę, rozpoczynając kampanię wrześniową a tym samym II wojnę światową

        Kampania wrześniowa (inne stosowane nazwy: kampania polska 1939, wojna polska 1939, wojna obronna Polski 1939) – obrona terytorium Polski przed agresją militarną (bez określonego w prawie międzynarodowym wypowiedzenia wojny) wojsk III Rzeszy (Wehrmacht) i ZSRR (Armia Czerwona); pierwszy etap II wojny światowej. Była to pierwsza kampania II wojny światowej, trwająca od 1 września (zbrojna agresja Niemiec) do 6 października 1939, kiedy z chwilą kapitulacji SGO Polesie pod Kockiem zakończyły się walki regularnych oddziałów Wojska Polskiego z agresorami. Naczelnym Wodzem Wojska Polskiego w kampanii był marszałek Edward Rydz-Śmigły, a szefem sztabu gen. bryg. Wacław Stachiewicz. Od 3 września 1939 wojna koalicyjna Polski, Francji i Wielkiej Brytanii przeciw III Rzeszy.

        Розмістити спогади

        02.10.1939 | Kampania wrześniowa: bitwa pod Kockiem 1939

        Bitwa pod Kockiem – bitwa kampanii wrześniowej, stoczona od 2 do 6 października 1939 pomiędzy oddziałami polskiej Samodzielnej Grupy Operacyjnej "Polesie" gen. Kleeberga a niemieckimi oddziałami XIV Korpusu Zmotoryzowanego gen. von Wietersheima. Taktycznie bitwa była zwycięska dla Polaków, jednak strategicznie wygrali Niemcy. Była to ostatnia bitwa kampanii wrześniowej stoczona przez regularne wojsko.

        Розмістити спогади

        Ключові слова