Kazimierz Grzybowski

Kazimierz Grzybowski, ps. Misiewicz (ur. 11 stycznia 1918 w Warszawie zm. 9 lutego 2009) – żołnierz, ppor. AK, uczestnik powstania warszawskiego, ppłk WP.

Dzieciństwo i młodość

Pobierał naukę w prywatnej szkole im. Św. Wojciecha. Szkołę średnią im. Stanisława Lorenca ukończył w 1938. Został powołany do służby wojskowej w Szkole Podchorążych Artylerii. Służbę odbywał w Tarnopolu. Po wybuchu II wojny światowej został oddelegowany wraz z innymi żołnierzami w Góry Świętokrzyskie. Tworzono tam armię rezerwową, która stoczyła walkę z armią niemiecką. Przedostał się wraz z kilkoma kolegami na wschodni brzeg Wisły, aby walczyć dalej. Po wtargnięciu Armii Czerwonej do Polski udał się do Warszawy. Tam dowiedział się, że jego dwaj bracia także uniknęli niewoli. W stolicy zaczęli z kilkoma znajomymi tworzyć podziemny ruch oporu. Zbierali oraz magazynowali broń. Małe grupy bojowe organizowały samoobronę oraz dywersję.

Działalność powstańcza

Szkolił nowych ochotników. Uczył ich strzelania, obsługi karabinu, karności i dyscypliny. Powstawały również oddziały sanitariuszek i łączniczek. W pierwszej połowie 1943 kompania, w której służył, dostała przydział do Mokotowa. Dowódcą został Antoni Figura ps. „Kot”, a on sam – jego zastępcą. Obaj awansowali na podporuczników. W drugiej połowie tego samego roku wszyscy oficerowie i żołnierze zostali uroczyście zaprzysiężeni wg nowej formuły obowiązującej dla Armii Krajowej.

W czasie powstania warszawskiego przejął od ciężko rannego ppor. Antoniego Figury dowództwo nad kompanią, którą od 2 sierpnia 1944 nazwano kompanią 02 „Misiewicza” bat. „Olza” pułk AK „Baszta”. Dowodził oddziałem powstańczym w dzielnicy Mokotów u zbiegu ulic Rakowieckiej, Racławickiej, Odyńca wzdłuż Alei Niepodległości, który był odcięty od centrum Warszawy przez oddziały niemieckie. W jego oddziale zginęło 40 żołnierzy, w tym jego brat Antoni Grzybowski ps. „Antoniewicz”. Przez cały okres powstania Kazimierz nie wiedział, co dzieje się z jego rodzicami i siostrami, a po kapitulacji został wywieziony wraz z innymi żołnierzami do obozu Sandbostel X B oflag X w Niemczech koło Hamburga. Był tam aż do wyzwolenia przez Brytyjczyków.

Okres powojenny

Gdy wrócił do Warszawy, podjął pracę i wyższe studia w Akademii Nauk Politycznych. Po ukończeniu studiów rozpoznany jako były akowiec, wyjechał z Warszawy, unikając aresztowania. W okolice stolicy wrócił w 1956, lecz jako były oficer AK nie mógł znaleźć pracy. Zajął się ogrodnictwem, założył własne gospodarstwo. Zmarł dnia 9 lutego 2009 w Warszawie. Pochowany na cmentarzu w Milanówku.

Odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari – na mocy rozkazu dowódcy Armii Krajowej w Londynie nr 512 z dn. 2 października 1944
• Krzyż Walecznych – 30 grudnia 1949
• Medal Za udział w wojnie obronnej 1939 – Londyn 12 lipca 1977
• Srebrny Krzyż Zasługi z Mieczami – 6 października 1982
• Krzyż Partyzancki – 13 stycznia 1982
• Warszawski Krzyż Powstańczy – 9 stycznia 1985
• Krzyż Armii Krajowej – 17 listopada 1999
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski – lipiec 2004