Stanisław Hryniewiecki

Stanisław Hryniewiecki (ur. 29 listopada 1896, zm. 8 października 1943) – polski komandor porucznik i morski oficer pokładowy okrętów nawodnych. W okresie od 1912 do 1917 służył w Imperatorskiej Marynarce Wojennej Rosji, a następnie wstąpił do odrodzonej polskiej Marynarki Wojennej. Brał udział w I wojnie światowej i wojnie polsko-bolszewickiej. Dowodził wieloma okrętami oraz dywizjonem niszczycieli. Zginął jako dowódca ORP "Orkan" na Oceanie Atlantyckim podczas II wojny światowej.

Służba wojskowa

Stanisław Hryniewiecki urodził się 29 listopada 1896 w Samarze. W 1912 ukończył Morski Korpus Kadetów w Petersburgu i przez 5 lat pływał na rosyjskim pancerniku "Połtawa". W 1917 został w stopniu miczmana zwolniony ze służby w carskiej Marynarce Wojennej.

W 1919 zgłosił się do Wojska Polskiego i otrzymał przydział do Flotylli Pińskiej. Podczas wojny polsko-bolszewickiej dowodził początkowo baterią artylerii nadbrzeżnej i zatopił w Skrygłowie statek "Wołga". W 1920 był oficerem artylerii, a następnie dowódcą na statku pancernym "P-1". Przyczynił się do zatopienia rosyjskiego statku pod Czarnobylem. Po samozatopieniu "P-1" i odwrocie Flotylli Pińskiej przydzielono go na dowódcę monitora rzecznego ORP Horodyszcze we Flotylli Wiślanej. Od 1922 do 1923 dowodził monitorem ORP "Warszawa". W 1923 został przeniesiony do Pucka na zastępcę dowódcy torpedowca ORP "Kujawiak". Następnie był kierownikiem ćwiczeń i oficerem kursowym II rocznika w Oficerskiej Szkole Marynarki Wojennej w Toruniu, a także dowódcą kanonierki ORP Generał Haller. Po odbyciu we Francji stażu na niszczycielach otrzymał przydział na ORP Wilia. Od 1928 brał udział w budowie niszczyciela ORP "Wicher", po czym przez krótki czas dowodził torpedowcem ORP Podhalanin. W 1930 był zastępcą dowódcy ORP "Wicher" w pierwszej załodze i został skierowany na Oficerski Kurs Taktyczny. Następnie pełnił funkcję zastępcy dowódcy Flotylli Wiślanej. Od 1936 pracował w komisji odbioru niszczyciela ORP "Grom", a rok później powierzono mu obowiązki dowódcy tego okrętu. W latach 1937-1938 był jednocześnie dowódcą dywizjonu kontrtorpedowców. Po przekazaniu dowództwa dywizjonu i okrętu wyznaczono go na kierownika Warsztatów Portowych Marynarki Wojennej w Gdyni. Na początku 1939 został przeniesiony w stan spoczynku.

W przededniu II wojny światowej otrzymał rozkaz mobilizacyjny do Dowództwa Floty na Helu. Podczas kampanii wrześniowej, 1 września przejął dowodzenie stawiaczem ORP "Gryf". Po zatopieniu okrętu został oficerem łącznikowym dowódcy Floty kadm. Józefa Unruga przy dowódcy Lądowej Obrony Wybrzeża płku Stanisławie Dąbku. Podczas oblężenia Kępy Oksywskiej uciekł z Babich Dołów do Rygi na kutrze rybackim "Albatros". Przez Estonię i Szwecję przedostał się na początku 1940 do Wielkiej Brytanii. Po przybyciu do Londynu początkowo znajdował się w dyspozycji szefa Kierownictwa Marynarki Wojennej kadm. Jerzego Świrskiego. Następnie został wyznaczony p.o. dowódcy dywizjonu kontrtorpedowców i zaokrętowany na ORP "Grom". Po zatopieniu tego okrętu w kampanii norweskiej pełnił obowiązki dowódcy niszczyciela ORP "Błyskawica". Od końca 1940 do 1941 był ostatnim dowódcą dywizjonu kontrtorpedowców. W 1942 jako dowódca niszczyciela ORP "Piorun" brał udział w konwojach atlantyckich. Pod koniec 1942 został dowódcą niszczyciela ORP "Orkan". Uczestniczył w konwojach do Islandii i Nowej Fundlandii oraz patrolach w Zatoce Biskajskiej.

Zginął 8 października 1943 na Atlantyku w wyniku storpedowania "Orkana" przez niemiecki okręt podwodny U-378 torpedą akustyczną nowego typu.

Awanse

Awansowany kolejno na stopnie oficerskie:

• porucznika marynarki – 1919
• kapitana marynarki – 1924
• komandora podporucznika – 1932
• komandora porucznika – 1937.

Odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (1921)
• Krzyż Walecznych – czterokrotnie
• Medal Morski – trzykrotnie
• Srebrny Krzyż Zasługi