Feliks Widy-Wirski

Feliks Teodor Widy-Wirski (do 1945 Feliks Teodor Widy), ps. Rosław (ur. 11 lipca 1907 we Lwowie, zm. 15 stycznia 1982) – polski lekarz, bibliotekarz i polityk, wicewojewoda poznański, prezes Stronnictwa Pracy i działacz PZPR, poseł na Sejm Ustawodawczy i Sejm PRL II i III kadencji, żołnierz Armii Krajowej, powstaniec warszawski, skarbnik Zarządu Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej w 1949 roku.

Jako student w Związku Polskiej Młodzieży Demokratycznej, działacz Lewicy Akademickiej na Uniwersytecie Poznańskim. W latach 30. pracował jako lekarz w szpitalu ginekologicznym oraz w Ubezpieczalni Społecznej. Prywatnie działacz Narodowej Partii Robotniczej-Lewicy a następnie Narodowego Stronnictwa Pracy. Uczestnik kampanii wrześniowej, walczył w szeregach 18. Dywizji Piechoty, 12 września ranny pod Andrzejewem. W czasie okupacji hitlerowskiej więziony na warszawskim Pawiaku, więzienie opuścił w 1940 roku. W czasie II wojny światowej działał w Stronnictwie Pracy (1940–1942). W 1943 był współzałożycielem Stronnictwa Zrywu Narodowego.

Brał udział w postaniu warszawskim walcząc w zgrupowanie "Bartkiewicz" Armii Krajowej. Z Warszawy po upadku powstania wydostał się wraz z cywilami, ukrawał się w Podkowie Leśnej Zachodniej. 30 listopada 1944 roku wziął udział w konferencji w Milanówku na której działacze "Zrywu" uznali PKWN za legalny rząd Polski i opowiedziało się za sojuszem z PPR. W W 1945 został członkiem Polskiej Partii Robotniczej ale wkrótce zajął się reaktywowaniem środowiska "Zrywu". 10 lutego 1945 zaproponował odbudowę Stronnictwa Polskiego na bazie dotychczasowego Stronnictwa Zrywu Narodowego (ZRN). Uczestnik konferencji w Bydgoszczy gdzie połączono "Zryw" ze Stronnictwem Pracy, wiceprezes ZG Stronnictwa Pracy. W grudniu 1945 roku wybrany został I wiceprezesem a od lutego 1949 roku sekretarzem generalnym ZG Stronnictwa Pracy.

Po wyzwoleniu Poznania przez Armię Czerwoną, wicewojewoda województwa poznańskiego. Skierowany do SP, w 1946 został prezesem Zarządu Głównego. Od 6 września 1946 do 11 kwietnia 1947 był kierownikiem resortu informacji i propagandy w rządach Edwarda Osóbki-Morawskiego i Józefa Cyrankiewicza. Później sprawował m.in. urząd wiceministra żeglugi. W latach 1945–1947 był posłem do Krajowej Rady Narodowej. Od lutego 1947 minister informacji i propagandy a od kwietnia wiceminister kultury i sztuki. Od 1948 do 1950 wiceminister żeglugi a następnie dyrektor Państwowych Zakładów Wydawnictw Lekarskich. Od 1947 do do 1950 i w latach 1957–1965 był posłem na Sejm Ustawodawczy oraz Sejm PRL II i III kadencji.

Od 1950 do 1954 był więziony pod fałszywymi zarzutami. Od 1956 należał do PZPR. Z jej ramienia sprawował m.in. funkcję wiceministra zdrowia i opieki społecznej (1961–1964). W latach 1971–1981 dyrektor Głównej Biblioteki Lekarskiej w Warszawie, autor kilku publikacji poświęconych naukowej informacji medycznej. Był pełnomocnikiem Ministerstwa Zdrowia i Opieki Społecznej ds. naukowej informacji medycznej. Działał w organizacjach kombatanckich, współzałożyciel Związku Uczestników Walki Zbrojnej z Niemcami o Niepodległość i Demokrację, od 1949 roku w Prezydium Zjazdu Połączeniowego ZBoWiD. Po utworzeniu ZBoWiD w Głównej Komisji Odznaczeniowej i ZG ZBoWiD.

Żonaty z Martą Widy-Wirską (1911–2000). Mieli razem syna Rosława (1944–1995), lekarza i pracownika WHO. Zmarł w 1982, został pochowany na Cmentarzu Komunalnym na Powązkach.

Odznaczony m.in. Orderem Sztandaru Pracy I klasy, Krzyżem Komandorskim i Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Walecznych, Orderem Krzyża Grunwaldu III klasy oraz Médaille de la Résistance. Sprawiedliwy wśród Narodów Świata.