Bolesław Miklaszewski

Bolesław Ostoja Miklaszewski - (ur. 9 maja 1871 w Osieści k. Radomia, zm. 1 września 1941 w Warszawie) – chemik, ekonomista. Polski działacz polityczny i społeczny. Minister w rządach II Rzeczypospolitej. Współtwórca i rektor Wyższej Szkoły Handlowej w Warszawie. Senator Rzeczypospolitej Polskiej IV i V kadencji.

Życiorys

W 1890 ukończył V Gimnazjum w Warszawie. W 1891 został skazany przez władze carskie na 8 miesięcy więzienia oraz na dwuletni zakaz pobytu na terenie Kongresówki za przynależność do II Proletariatu. W latach 1892–1897 studiował chemię na Politechnice Związkowej w Zurychu, i uzyskał doktorat na uniwersytecie w Zurychu. Od 1895 był studentem Wyższego Instytutu Handlowego w Antwerpii, w 1899 przeniósł się na Politechnikę Lwowską na której uzyskał doktorat i był asystentem na Wydziale Chemicznym. Przebywał krótko w Anglii i Stanach Zjednoczonych. Na emigracji kontynuował współpracę z ruchem socjalistycznym (od 1892 do 1906 członek Polskiej Partii Socjalistycznej). Po powrocie do Królestwa Polskiego został uwięziony, a następnie zesłany do Wołogdy. Pobyt na zesłaniu, w znacznej mierze wypełniły mu własne studia w zakresie nauk społeczno-ekonomicznych. Został uwolniony w konsekwencji amnestii w czasie rewolucji w 1905.

W 1907 związał się z Prywatnymi Kursami Handlowymi Męskimi Augusta Zielińskiego, jedną z prywatnych szkół polskich, których otwarcie było możliwe po rewolucji 1905. Wykładał tam chemię nieorganiczną, od 1909 brał udział w pracach Komisji Programowej Wyższych Kursów Handlowych im. Augusta Zielińskiego, zaś w 1912 został ich dyrektorem. W oparciu o doświadczenia zebrane podczas pobytu w Europie Zachodniej dążył do szybkiego przekształcenia Kursów w wyższą uczelnię ekonomiczną.

W czasie I wojny światowej po rozpoczęciu okupacji Warszawy przez Niemców i akcie 5 listopada (1916) kursy zostały przekształcone w Wyższą Szkołę Handlową, a Bolesław Miklaszewski został jej dyrektorem.

Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę w listopadzie 1918, Bolesław Miklaszewski łącząc kierowanie WSH z obowiązkami urzędnika państwowego w Ministerstwie Oświecenia Publicznego (w tym – od 19 grudnia 1923 do 11 grudnia 1924 – był ministrem tegoż resortu w rządzie Władysława Grabskiego) przyczynił się do nadania WSH pełnych praw akademickich. W 1925, zgodnie z nową ustawą o szkołach wyższych mianowano profesorów i docentów uczelni oraz sformowano senat, który wybrał prof. Bolesława Miklaszewskiego pierwszym rektorem Wyższej Szkoły Handlowej (przekształconej w 1932 w Szkołę Główną Handlową).

Miklaszewski przystąpił do stworzenia nowoczesnej infrastruktury uczelni. Z jego inicjatywy zbudowano istniejący do dziś gmach SGH przy ulicy Rakowieckiej w Warszawie. Rektor kierował jednocześnie Katedrą Chemii i Technologii. W dziedzinie chemii uzyskał liczące się osiągnięcia, m.in. w zakresie metod wytwarzania nawozów fosforowych. Przy osobistym wkładzie Miklaszewskiego uporządkowano kryteria przyznawania tytułu magistra i stopnia doktora nauk ekonomicznych. Funkcję rektora sprawował do 1937[1] W latach 1929–1940 był równolegle dyrektorem administracyjnym Szkoły. W 1937 Bolesław Miklaszewski złożył rezygnację z funkcji rektora. Motywem rezygnacji był stan zdrowia, a ponadto systematyczne ataki ze strony organizacji młodzieżowych obozu narodowego (Obóz Wielkiej Polski, ONR-Falanga) na wieloletniego rektora sprzeciwiającego się nasilającym się w latach 30. wystąpieniom antysemickim na terenie SGH wywoływanym przez te organizacje.

W latach 1935–1939 senator RP z nominacji Prezydenta RP.

Po agresji Niemiec i ZSRR na Polskę we wrześniu 1939 członek Komitetu Obywatelskiego przy Dowództwie Obrony Warszawy (Rady Obrony Stolicy). Po kapitulacji pozostał w okupowanej Warszawie. Uczestniczył w tajnym nauczaniu konspiracyjnej SGH, pod szyldem Miejskiej Szkoły Handlowej. Pochowany na Cmentarzu Powązkowskim.