Bolesław Błażejewski

Bolesław Błażejewski (ur. 21 stycznia 1890 w Ilince, zm. wiosną 1940 w Katyniu) – pułkownik lekarz Wojska Polskiego.

Bolesław Błażejewski urodził się 21 stycznia 1890 w Ilince, w powiecie kamienieckim ówczesnej guberni podolskiej, w rodzinie Hipolita i Adeli z Redlińskich. W 1908 złożył maturę w gimnazjum krzemienieckim i w tym samym roku rozpoczął studia na Wydziale Lekarskim Imperatorskiego Uniwersytetu Kijowskiego św. Włodzimierza w Kijowie. W sierpniu 1914 został zmobilizowany do Armii Imperium Rosyjskiego. Do 7 maja 1917 służył jako młodszy ordynator w Szpitalu Polowym 44 Dywizji Piechoty. W 1916 uzyskał dyplom lekarski. Od października 1918 do sierpnia 1919 praktykował w Szpitalu w Lanckoronie.

We wrześniu 1919 został przyjęty do Wojska Polskiego, w stopniu porucznika lekarza, i przydzielony do Szpitala Polowego Nr 406, w charakterze młodszego ordynatora. 24 września 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu kapitana, w Korpusie Lekarskim, w „grupie byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej”. W 1921 pełnił służbę w Szpitalu Polowym Nr 4010, pozostając na ewidencji Kompanii Zapasowej Sanitarnej Nr III.

27 lipca 1921 zawarł związek małżeński z Marią Potkańską, z którą miał dwie córki: Annę Marię (ur. 8 września 1924) i Krystynę Adelę (ur. 23 lutego 1931).

3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 127. lokatą w korpusie oficerów sanitarnych, grupa lekarzy. W latach 1923-1924 był starszym lekarzem 15 Pułku Artylerii Polowej w Bydgoszczy, pozostając na ewidencji 8 Batalionu Sanitarnego w Toruniu. Od 16 października do 22 grudnia 1926 był słuchaczem kursu dokształcającego oficerów sztabowych w Oficerskiej Szkole Sanitarnej w Warszawie. Następnie pełnił służbę i praktykował w Szpitalu Wojskowym w Bydgoszczy. 23 stycznia 1928 awansował na podpułkownika ze starszeństwem z 1 stycznia 1928 i 11. lokatą w korpusie oficerów sanitarnych, grupa lekarzy. W listopadzie 1928, po likwidacji Szpitala Wojskowego, został przeniesiony do 61 Pułku Piechoty w Bydgoszczy na stanowisko starszego lekarza pułku. W grudniu 1929 został wyznaczony na stanowisko komendanta 8 Szpitala Okręgowego w Toruniu. W 1934 został awansowany na pułkownika ze starszeństwem z 1 stycznia 1934 i 4. lokatą w korpusie oficerów sanitarnych, grupa lekarzy i mianowany szefem sanitarnym w Dowództwie Okręgu Korpusu Nr V w Krakowie, a w styczniu 1936 szefem sanitarnym w Dowództwie Okręgu Korpusu Nr II w Lublinie. Obowiązki na tym stanowisku pełnił do 15 września 1939, kiedy to został mianowany szefem sanitarnym Armii „Lublin”.

W czasie kampanii wrześniowej 1939 dostał się do sowieckiej niewoli. Przebywał w obozie w Kozielsku. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Katyniu i tam pogrzebany. Od 28 lipca 2000 spoczywa na Polskim Cmentarzu Wojennym w Katyniu.

Postanowieniem nr 112-48-07 Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego z 5 października 2007 został awansowany pośmiertnie do stopnia generała brygady. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości "Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów".

Odznaczenia

• Złoty Krzyż Zasługi
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918-1921 "Polska Swemu Obrońcy"
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości