Marian Woyna Orlewicz

Marian Wiktor Woyna Orlewicz (ur. 5 października 1913 r. w Wadowicach, zm. 13 stycznia 2011 r. w Zakopanem) – trener, działacz, narciarz, kombinator norweski, olimpijczyk z Garmisch-Partenkirchen 1936.

Od 1918 mieszkał w Zakopanem. Drugi człon nazwiska był początkowo tylko pseudonimem – nazwiskiem rodowym matki. Marian w okresie gimnazjalnym ukrywał się z uprawianiem sportu. Ukończył w Zakopanem w 1933 gimnazjum, a następnie w Krakowie rozpoczął studia medyczne, które porzucił na rzecz Studium Wychowania Fizycznego Uniwersytetu Jagiellońskiego, gdzie uzyskał w 1946 roku tytuł magistra wychowania fizycznego.

Wszechstronny narciarz, biegacz narciarski, dwuboista, alpejczyk. Reprezentant zakopiańskich klubów narciarskich. Był wielokrotnym mistrzem Polski w biegu sztafetowym 4 × 10 km (1946–1948) oraz w biegu na 18 km (1939). Wielokrotny wicemistrz Polski w biegach sztafetowych oraz w slalomie i zjeździe.

Był akademickim mistrzem świata w kombinacji norweskiej (1937) i w sztafecie 4 × 8 km (1947) oraz wicemistrzem w kombinacji norweskiej (1939).

Na igrzyskach olimpijskich w 1936 roku zajął 32. miejsce w biegu narciarskim na 18 km, 24. miejsce w kombinacji norweskiej oraz 7. miejsce w sztafecie 4 × 10 km.

Członek TOPR. W czasie wojny włączył się w działalność konspiracyjną. Po II wojnie światowej działacz narciarski, trener narciarski klasy S. Sędzia międzynarodowy FIS. W latach 1946–1951 był kierownikiem Centrum Wyszkolenia Polskiego Związku Narciarskiego. Od 1950 był trenerem w klubie Wisła (w 1956 roku klub zmienił nazwę na Wisła-Gwardia). Prowadził kursy dal instruktorów, trenerów i sędziów sportowych. Tłumaczył zagraniczne artykuły i książki o sporcie. Pełnił funkcję przewodniczącego Rady Trenerów PZN. Występował jako sędzia w zawodach krajowych i międzynarodowych, również jako sędzia główny.

Życie prywatne

Mieszkał w Zakopanem. Ojciec Ludwik Antoni Dickmann; matka Jadwiga Orlewicz. Żona Ewa Słobodzińska; dwóch synów Piotr ur. 1941 – lekarz stomatolog i Jerzy ur. 1943 – olimpijczyk, architekt.

Odznaczenia

• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
• Złoty Krzyż Zasługi

***

ps. "Orlewicz", nauczyciel wf, wszechstronny narciarz, olimpijczyk z Garmisch Partenkirchen (1936), zasłużony trener i wychowawca całej plejady reprezentantów Polski.

Urodzony 5 października 1913 r. w Wadowicach, syn Ludwika Antoniego Dickmanna i Jadwigi Orlewicz; absolwent Studium Wychowania Fizycznego UJ (WSWF), magister wf., nauczyciel, trener.

Wszechstronny narciarz, biegacz, dwuboista klasyczny, alpejczyk, TS Wisła Zakopane (1929-39) i Wisły Gwardii Zakopane (1946-49). Używał pseudonimu "Orlewicz", nazwiska rodowego swojej matki, kiedy wbrew zakazom profesorów chciał uprawiać sport i brać udział w zawodach.

6-krotny mistrz Polski:

na 18 km (1939),

5x10 km (1946-48),

7-krotny wicemistrz kraju:

w slalomie (1936),

zjeździe (1946),

na 5x10 km (1932-33)

i 4x10 km (1937-39),

akademicki mistrz świata:

(1937) Zell am See, Austria - komb. klas.,

(1947) Davos - 4x8 km,

akademicki wicemistrz świata:

(1939) Trondheim - komb. klas.

i 3-krotny brązowy medalista AMŚ:

(1939) Trondheim - 18 km,

(1947) Davos - 16 km, komb. klas.

W czasie II wojny światowej Woyna włączył się do działalności konspiracyjnej, m.in. w lutym 1945 r. jako członek TOPR wziął udział w wyprawie po rannych partyzantów, którzy za linia frontu po słowackiej stronie, zagrożeni bliskością oddziałów niemieckich, czekali na ratunek.

Po wojnie (startował do 1949 r.) położył wielkie zasługi w odrodzeniu i rozkwicie polskiego narciarstwa.

Zasłużony trener, m.in. T. Kwapienia, S. Bukowskiego, Z. Krzeptowskiej, A. Krzeptowskiej, F. Gronia Gąsiennicy, H. Daniela Gąsiennicy, A. Kowalskiego, J. Pęksy-Czerniawskiej; kierownik wyszkolenia PZN w Zakopanem (1946-51), główny trener (od 1950) Wisły-Gwardii. Ogromne zasługi położył szkoleniu kadr.

Prowadził kursy instruktorskie, trenerskie, sędziowskie. Przygotowywał zawodników do igrzysk w St. Moritz (1948), był kierownikiem ekipy w Cortinie d’Ampezzo (1956). Przez wiele lat pełnił funkcję przewodniczącego Rady Trenerów PZN.

Publikował w periodykach sportowych liczne artykuły na temat teorii i praktyki narciarskiej. Jako sędzia prowadził zawody krajowe i międzynarodowe FIS.

Członek grupy tatrzańskiej GOPR. Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej, odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi i Krzyżem Kawalerskim OOP.

Zmarł w styczniu 2011 roku w Zakopanem.

Źródło: http://www.olimpijski.pl