Michał Issajewicz

Michał Issajewicz ps. Miś (ur. 18 sierpnia 1921 w Baranowiczach, zm. 4 marca 2012 w Warszawie) – major Wojska Polskiego, żołnierz Armii Krajowej i więzień obozu koncentracyjnego Stutthof w czasie II wojny światowej.

W 1940 r. zaprzysiężony jako żołnierz Związku Walki Zbrojnej, został w czerwcu tr. aresztowany przez NKWD i był przez rok więziony w Baranowiczach. Uwolniony w końcu czerwca 1941 r., po wybuchu wojny niemiecko-sowieckiej, był następnie deportowany przez Niemców na roboty przymusowe do Królewca.

W 1943 r. znalazł się w Warszawie, gdzie nawiązał kontakty z podziemiem. Został członkiem Zgrupowania "Agat", a następnie Batalionu "Parasol". Uczestniczył w udanym zamachu na Franza Kutscherę - dowódcę SS i policji na dystrykt warszawski Generalnego Gubernatorstwa, dokonanym 1 lutego 1944 r. w okupowanej Warszawie.

W czasie akcji Issajewicz był kierowcą wozu Adler-Triumph-Junior i trzecim wykonawcą (pistolet Parabellum, granaty). To właśnie on zajechał drogę samochodowi Kutschery umożliwiając ostrzelanie go, a nastepnie wysiadł z samochodu i dobił poruszającego się jeszcze dowódcę SS, sam jednocześnie doznając niegroźnego postrzału w głowę. Został za to odznaczony Krzyżem Walecznych a później Orderem Virtuti Militari.

Aresztowany w kilka tygodni później przez Niemców i osadzony w więzieniu na Pawiaku, nie został jednak rozpoznany jako uczestnik zamachu na Kutscherę. 24 maja 1944 r. wywieziono go do KL Stutthof wraz z pierwszym transportem 859 więźniów z Warszawy (otrzymał nr obozowy 36127). W obozie koncentracyjnym kontynuował działalność konspiracyjną, brał udział w przygotowaniach do powstania, prowadzonych przez akowców i jeńców sowieckich i ostatecznie zaniechanych (większość więźniów zginęłaby w czasie walk).

Po wojnie działał w środowisku byłych żołnierzy "Parasola" przy Związku Bojowników o Wolność i Demokrację (w latach 1974-1979 był członkiem Prezydium Rady Naczelnej ZBoWiD) oraz jako wychowawca w Szczepie 208 Warszawskich Drużyn Harcerskich i Zuchowych im. Batalionu "Parasol". W maju 1947 odznaczony Orderem Krzyża Grunwaldu III klasy.

Zmarł po długiej i ciężkiej chorobie. Pochowany został 12 marca 2012 r. na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie.