Tadeusz Ostrowski

Tadeusz Ostrowski (ur. 4 lipca 1881 w Wiedniu, zamordowany z 3 na 4 lipca 1941 we Lwowie) – polski lekarz, chirurg, taternik, syn Antoniego Ostrowskiego, dentysty, i Elżbiety Mauler de Elisenau (Austriaczki).

Był asystentem i następcą Ludwika Rydygiera, profesorem (od 1923) na katedrze chirurgii Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie, kierownikiem Kliniki Chirurgicznej UJK, dziekanem Wydziału Lekarskiego UJK w latach 1937/1938. Prezes Towarzystwa Chirurgów Polskich, członek Międzynarodowego Towarzystwa Chirurgicznego i Międzynarodowego Towarzystwa Urologicznego.

Wprowadzał i upowszechniał pionierskie w Polsce metody chirurgicznego leczenia raka sutka, gruźlicy gruczołu sutkowego, stosowania operacji Thalmy w marskości wątroby, leczenia raka krtani, nerki wędrującej, chorób pęcherzyka żółciowego i dróg żółciowych. Pierwszy w Polsce (wraz z W. Brossem) wykonał lobektomię.

W okresie sowieckiej okupacji Lwowa nadal prowadził działalność naukową, kierownik radzieckiej Kliniki Chirurgicznej w Lwowskim Instytucie Medycznym. W sierpniu 1940 był gościem Wszechzwiązkowego Komitetu ds. Nauki ZSRR w Moskwie. Zamordowany przez Niemców na Wzgórzach Wuleckich w nocy z 3 na 4 lipca 1941 wraz z żoną, Jadwigą Ostrowską z domu Szczuką (ur. 1882), przyjaciółmi (chirurgiem Stanisławem Ruffem z żoną i synem) i domownikami podczas mordu profesorów lwowskich.

Profesor Ostrowski słynął ze swojego umiłowania do kolekcjonowania dzieł sztuki. To bezpośrednio przyczyniło się prawdopodobnie do tego, że wraz z nim zostali aresztowani wszyscy domownicy. Pozwoliło to nazistom na dokonanie całkowitego rabunku zgromadzonych przez profesora cennych eksponatów. Wśród nich były osobiste eksponaty Ostrowskiego w postaci mebli, dywanów, obrazów (w tym 30 przeznaczonych do zamku w Krakowie), biżuterii. Z domu profesora zostało zrabowane także eksponaty zdeponowane tutaj przez osoby zaprzyjaźnione, np. obrazy należące do wdowy po prof. Łukasiewiczu, srebra hr. Badeni, czy klejnoty Marii z Jabłonowskiej hr. Badeniowej. W roku 1943 wszystkie te zbiory zostały zrabowane i prawdopodobnie wywiezione do Holandii przez funkcjonariusza SD oraz przez kolekcjonera i jednocześnie niemieckiego kolaboranta Pietera Mentena.

Taternictwo

Był taternikiem (do 1909 r.) i alpinistą, jednym z pionierów taternictwa bez przewodnika. Niektóre jego osiągnięcia:

• pierwsze wejście na Rogatą Turnię, dalej przejście na Staroleśny Szczyt i zejście jego północną ścianą – z Władysławem Lustgartenem i Czesławem Neufeldem (1903),
• pierwsze wejście na Gąsienicową Przełączkę,
• przejście granią ze Żłobistego Szczytu na Ganek,
• zejście północną ścianą z Krywania,
• pierwsze przejście części wschodniej grani Gąsienicowej Turni,
• wejście południową ścianą na Ostry Szczyt.

W latach 1906–1910 czterokrotnie był w Alpach wraz z wycieczkami z Akademickiego Klubu Turystycznego. Wszedł m.in. na Großglockner, Marmoladę, Jungfrau, Kleine Zinne, Monte Rosa i Breithorn, a w 1910 r. wraz z Janem Jaroszyńskim, Wacławem Kręckim i Antonim Ojrzyńskim dokonał pierwszego polskiego trawersu masywu Mont Blanc.

Uczestniczył w pracach Sekcji Turystycznej Towarzystwa Tatrzańskiego, w 1908 r. był sekretarzem jej zarządu.