Kazimierz Plisowski

Kazimierz Plisowski (ur. 11 lutego 1896 w Nowosiółce, zm. 22 grudnia 1962 w Warszawie) – pułkownik kawalerii Wojska Polskiego.

Urodził się w miejscowości Nowosiółka, powiat Bałta na Podolu. Jego starszym bratem był gen. Konstanty Plisowski. Uczył się w Korpusie Kadetów w Sumach, gdzie uzyskał w 1915 roku maturę. Następnie od czerwca 1915 kontynuował naukę w Mikołajewskiej Szkole Jazdy w Petersburgu, którą ukończył w styczniu 1916 roku. Następnie od lutego 1916 do listopada 1917 pełnił służbę w 12 Achatyrskim Pułku Huzarów.

W grudniu 1917 wszedł w skład polskiego szwadronu jazdy w Odessie, wraz z którym po dotarciu w rejon Bobrujska wszedł w skład 3 Pułku Ułanów I Korpusu Polskiego. Po kapitulacji I Korpusu Polskiego przedostał się do 4 Dywizji Strzelców Polskich, w której służył od września 1918 roku i wraz z nią wrócił do Polski.

Brał udział w wojnie polsko-ukraińskiej w Galicji Wschodnie, a następnie w wojnie polsko-bolszewickiej dowodząc szwadronem w 14 Pułku Ułanów Jazłowieckich. Ranny 7 czerwca 1920 roku[2].

Następnie pełnił funkcje: adiutanta dowódcy 14 Pułku Ułanów Jazłowieckich (od grudnia 1922 – do sierpnia 1924, dowódcy szwadronu zapasowego pułku (od sierpnia 1924 – do maja 1925), komendanta Szkoły Podchorążych Rezerwy Kawalerii i Podoficerów Zawodowych w DOK VI Lwów (9 maja 1925 – 24 grudnia 1928). W okresie od października do grudnia 1927 ukończył dwumiesięczny kurs w Centralnej Szkole Strzelania w Toruniu. Kwatermistrz 3 Pułku Szwoleżerów Mazowieckich w Suwałkach (24 grudnia 1928 – 11 lipca 1929), zastępca dowódcy 13 Pułku Ułanów Wileńskich w Nowej Wilejce (11 lipca 1929 – 10 listopada 1932). W okresie marzec – maj 1931 roku odbył kurs oficerów sztabowych w Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu. W okresie od 10 listopada 1932 do 13 marca 1937 roku był dowódcą 10 Pułku Strzelców Konnych w Łańcucie. W okresie 31 marca – 30 lipca 1933 ukończył kurs dowódców w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie.

13 marca 1937 roku objął stanowisko dowódcy 2 Pułku Ułanów Grochowskich i pułkiem tym dowodzi w czasie kampanii wrześniowej do dnia 9 września 1939 roku. Został wtedy dowódcą Suwalskiej Brygady Kawalerii i funkcję tę pełnił do 22 września. Następnie do 6 października dowodził Brygadą „Plis” w składzie Dywizji Kawalerii „Zaza”. Jako dowódca tej brygady brał udział w bitwie pod Kockiem, gdzie 6 października 1939 roku dostał się do niewoli niemieckiej.

W latach 1939 – 1945 przebywa w obozach jenieckich, w kwietniu 1945 roku został uwolniony z oflagu VIIA Murnau przez wojska amerykańskie. Po uwolnieniu wyjechał do Wielkiej Brytanii i zamieszkał w Londynie. We wrześniu 1962 roku wrócił do Polski, już wtedy był ciężko chory. Zmarł 22 grudnia 1962 roku w Warszawie i został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kw. B II 30 rz. 2 m. 19).

Awanse

• chorąży (1916)
• podporucznik (1916)
• porucznik (1917)
• rotmistrz (1920)
• major (1924)
• podpułkownik (1931)
• pułkownik (1936)

Odznaczenia i ordery

• Order Virtuti Militari kl. IV
• Order Virtuti Militari kl. V
• Order Polonia Restituta kl. IV
• Krzyż Niepodległości z Mieczami
• Krzyż Walecznych (czterokrotnie)
• Złoty Krzyż Zasługi
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918-1921 „Polska Swemu Obrońcy”
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
• Medal Międzysojuszniczy „Médaille Interalliée”