de

Stanisław Wierzyński

Stanisław Wierzyński (ur. 10 lutego 1910 we Lwowie, zm. 7 września 1988 w Warszawie) – oficer rezerwy piechoty WP, podchorąży (1934), podporucznik (15 sierpnia 1942), porucznik (wrzesień 1944), kapitan (1986). Syn Hieronima Wierzyńskiego, ojciec Macieja Wierzyńskiego i Anny Wierzyńskiej.

Z wykształcenia był magistrem prawa i ekonomistą. Ukończył Uniwersytet im. Jana Kazimierza we Lwowie – kierunek Prawo i Nauki Dyplomatyczne. Jednakże nie zrobił aplikacji adwokackiej, odbył jedynie w latach 30. praktykę konsularną w Budapeszcie. W latach 1933-1934 odbył kurs podchorążych rezerwy przy 13. Dywizji Piechoty – 43. Pułk Piechoty Strzelców Legionu Bajończyków i 26. Pułku Piechoty.

Ukończył kilka kursów związanych z ekonomią i organizacją pracy. Przed wojną pracował w Funduszu Pracy, który miał za zadanie przeciwdziałanie bezrobociu (tworzenie miejsc pracy poprzez organizację robót interwencyjnych). Tam poznał swoją żonę, Romanę z d. Miller, z którą wziął ślub 1 września 1936 r. o godzinie 8:00 w kościele św. Bonifacego (ul. Czerniakowska 2) w Warszawie. Mieszkali wówczas przy ul. Belwederskiej 10.

W kampanii wrześniowej 1939 r. był kierowcą w kolumnie samochodowej Dowództwa Łączności Kwatery Głównej WP (odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari). Po wycofaniu się wojsk na Kresy Wschodnie został aresztowany przez NKWD, lecz po kilku dniach uciekł z niewoli. Od października 1939 r. do listopada 1939 r. był oficerem do zleceń specjalnych gen. Mariana Januszajtisa i kurierem na Kresy Wschodnie. Odnalazł żonę z synem (którzy ewakuowali się z Warszawy do rodziny w Krzemieńcu) i zdecydował o powrocie do Warszawy (wolał okupację niemiecką od sowieckiej – zamieszkali przy ul. Mickiewicza 27). Zagrożony aresztowaniem przez Niemców, zmuszony był się ukrywać. W styczniu 1942 r. wstąpił do wydzielonej organizacji dywersyjnej ZWZ – AK Wachlarz, gdzie pełnił funkcję sztabowego oficera werbunkowego i ewidencji personalnej w I oddziale Wachlarza (pseudonimy "Korybut", "Maj", "Smotrycz"). Od lutego 1943 r., po rozbiciu przez Niemców IV Odcinka Wachlarza w Mińsku Białoruskim, przeszedł do Kedywu Komendy Głównej AK, gdzie działał w dziale Legalizacji Oddziału I – Organizacyjnego ("Magistrat", "Gromada").

W powstaniu warszawskim walczył w zgrupowaniu AK "Radosław", nosił pseudonim "Klara". Od 14 sierpnia 1944 r. był kwatermistrzem zgrupowania, a od 5 września 1944 r. adiutantem ppłk. Mazurkiewicza; ranny. Po upadku powstania trafił do obozu jenieckiego w Murnau, gdzie wraz z mjr. Wacławem Chojną "Horodyńskim" spisał "Notatkę z przebiegu działań powstańczych Zgrupowania Radosław". Po opuszczeniu obozu wstąpił do Drugiego Korpusu Polskiego gen. W. Andersa we Włoszech, który w 1946 r. przeniesiono do Wielkiej Brytanii. W 1947 r., po rozwiązaniu korpusu, powrócił do Polski. Nękany był krótkotrwałymi aresztowaniami przez UB (kilka godzin, 1 dzień). Pracował wówczas w Ministerstwie Pracy i Opieki Społecznej, skąd zwolniono go na przełomie 1949-1950 r. W latach 1954-1955 był świadkiem w procesie kpt. cc Adama Boryczki ps. "Brona". Następnie pracował w Instytucie Organizacji Mechanizacji Budownictwa, gdzie związał się z sekcją narciarską przy Zrzeszeniu Sportowym Budowlani Warszawa (prezesem sekcji był Roman Skirgajło).

W połowie lat 50. został wiceprezesem Polskiego Związku Narciarskiego, którym był do 1963 r. Wraz z trzema kolegami: Henrykiem Komorowskim, Zygmuntem Rakowieckim (adwokatem, Prezesem Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Ziemiańskiego) oraz Stanisławem Ziobrzyńskim (1925-1989) byli inicjatorami i głównymi organizatorami narciarskich Mistrzostw Świata FIS w Zakopanem organizowanych w lutym i marcu 1962 r. Była to pierwsza tej rangi impreza międzynarodowa w powojennej Polsce. Był też członkiem Prezydium Polskiego Komitetu Olimpijskiego i międzynarodowym sędzią w skokach narciarskich.

Był założycielem (19 listopada 1983 r.), przewodniczącym i wieloletnim seniorem środowiska żołnierzy Wachlarza.

Zmarł 7 września 1988 r. w Warszawie, pochowany wraz z żoną na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach.

Odznaczenia

  • Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari (1939)
  • Krzyż Walecznych
  • Srebrny Krzyż Zasługi z Mieczami
  • Krzyż Armii Krajowej
  • Warszawski Krzyż Powstańczy

 

Ursache: wikipedia.org

Keine Orte

    loading...

        22.01.1943 | Gen. Stefan Rowecki wydał rozkaz o utworzeniu Kedywu AK

        Rozkaz nr 84 Dowódcy Armii Krajowej gen. Stefana Roweckiego „Grota”, wydany 22 stycznia 1943 noszący nazwę Uporządkowanie odcinka walki czynnej, miał za zadanie stworzenie podstawy formalnej dla nowej organizacji organów kierujących walką bieżącą i realizujących ją. Postanowiono połączyć dotychczasowe wysiłki Związku Odwetu i Wachlarza i wzmocnienie ich osobami dotychczas nie biorącymi udziału w walce czynnej.

        Hinzufügen Speicher

        01.08.1944 | O 17:00 (Godzina "W") wybuchło powstanie warszawskie

        Powstanie warszawskie (1 sierpnia – 3 października 1944) – wystąpienie zbrojne przeciwko okupującym Warszawę wojskom niemieckim, zorganizowane przez Armię Krajową w ramach akcji „Burza”, połączone z ujawnieniem się i oficjalną działalnością najwyższych struktur Polskiego Państwa Podziemnego.

        Hinzufügen Speicher

        Schlagwörter