Budzimira Wojtalewicz-Winke

Budzimira Wojtalewicz-Winke pseudonim "Budka", "Irena" (ur. 16 czerwca 1924 w Wolnym Mieście Gdańsku, zm. 4 maja 2015) – polska działaczka podziemia niepodległościowego w czasie II wojny światowej w ramach struktur Armii Krajowej, uczestniczka powstania warszawskiego, działaczka na rzecz pojednania polsko-niemieckiego.

Życie i działalność

Była córką działacza polonijnego w Wolnym Mieście Gdańsku, Feliksa Muzyki – kierownika i dyrygenta chóru polskiego "Lutnia" oraz Bolesławy Leszczyńskiej. Po agresji III Rzeszy na Polskę we wrześniu 1939 roku, ojciec Budzimiry został aresztowany, a następnie zamordowany przez nazistów w obozie koncentracyjnym KL Stutthof w dniu 22 marca 1940 roku (Wielki Piątek). Po aresztowaniu ojca, Budzimira wraz z matką została wysiedlona z Gdańska. Obie osiadły w Warszawie gdzie Budzimira wstąpiła do Szarych Szeregów. Wraz z narzeczonym Tadeuszem Milewskim ps. "Ćwik" brała udział w powstaniu warszawskim jako członkini II plutonu "Alek" - 2. kompani "Rudy” - batalionu "Zośka" - Brygady Dywersyjnej "Broda 53" Zgrupowania "Radosław" AK (Tadeusz Milewski poległ w powstaniu; 5 sierpnia 1944 r.).

Po wojnie wróciła do rodzinnego Gdańska i wyszła za mąż za Edmunda Wojtalewicza (zm. 1971 r.). Współpracowała z NSZZ Solidarność. W 1986 roku, Budzimira Wojtalewicz wyszła ponownie za mąż, za Niemca Heberta Winke i osiadła wraz z nim w Atzelgift. Po śmierci męża w wypadku samochodowym powróciła na stałe do Polski.

Była bohaterką powieści niemieckiego historyka, Dietera Schenka pt. "Jak pogoniłam Hitlera" oraz filmu dokumentalnego Barbary Balińskiej i Krzysztofa Kalukina pt. "Jedenaste Przykazanie" z 2008 roku.

Budzimira Wojtalewicz-Winke zmarł 4 maja 2015 roku. Została pochowana na gdańskim Cmentarzu Srebrzysko.