Edvards Gereks
- Dzimšanas datums:
- 06.01.1913
- Miršanas datums:
- 29.07.2001
- Apglabāšanas datums:
- 02.08.2001
- Papildu vārdi:
- Edward Gierek, Эдвард Герек, Едвард Ґерек
- Kategorijas:
- 2. Pasaules kara dalībnieks, Deputāts, Valsts un komunistu partijas darbinieks
- Tautība:
- polis
- Kapsēta:
- Sosnowiec, Środula - Zagórze Parish Cemetery (pl)
Edvards Gereks (poļu: Edward Gierek; dzimis 1913. gada 6. janvārī, miris 2001. gada 29. jūlijā) bija Polijas Apvienotās strādnieku partijas Centrālās komitejas pirmais sekretārs (faktiski Polijas Tautas Republikas vadītājs) no 1970. līdz 1980. gadam.
Dzimis 1913. gadā ogļraču ģimenē. Četru gadu vecumā nelaimes gadījumā šahtā zaudēja tēvu. 1923. gadā kopā ar māti emigrēja uz Francijas ziemeļiem, kur strādāja par ogļraci. 1931. gadā iestājās Francijas Komunistiskajā partijā. Par piedalīšanos streikā 1934. gadā deportēts uz Poliju, kur veica armijas dienestu Strijā. No 1934. gada līdz 1948. gadam strādāja šahtās Beļģijā, darbojās Beļģijas Komunistiskajā partijā un Pretošanās kustībā Otrā pasaules kara laikā.
1948. gadā atgriezās Polijā. No 1957. līdz 1970. gadam bija PASP Katovices vojevodistes līderis. Kļuva par Polijas vadītāju 1970. gadā, kad pēc nemieriem valsts ziemeļos no amata atkāpās Vladislavs Gomulka.
Centās realizēt ekonomiskas reformas, kuras veica ar ārvalstu aizņēmumu palīdzību. 1979. gadā, pretēji Leonīda Brežņeva ieteikumiem, atļāva pāvesta Jāņa Pāvila II vizīti Polijā. 1980. gadā tika veikta cenu paaugstināšana precēm, kas noveda pie nemieriem valstī un arodapvienības "Solidaritāte" nodibināšanās 1980. gada augustā. Tā paša gada septembrī Gereks tika nomainīts ar Staņislavu Kaņu kā valsts vadītāju. 1981. gada decembrī, kad valsts vadītājs bija Vojcehs Jaruzeļskis, Gereks uz gadu tika ieslodzīts cietumā kā vainīgais par ekonomikas slikto stāvokli. Miris valsts dienvidos 2001. gadā.
Avoti: wikipedia.org
Nav pesaistītu vietu
| Saistītās personas vārds | Saites | Apraksts | ||
|---|---|---|---|---|
| 1 |  | Stanisława Gierek | Sieva | |
| 2 | Tatiana Gierek | Vedekla | ||
| 3 |  | Władysław Kruczek | Darba biedrs | |
| 4 |  | Rišards Kapusciņskis | Partiju biedrs | |
| 5 |  | Stanisław Dygat | Partiju biedrs | |
| 6 |  | Florian Siwicki | Partiju biedrs | |
| 7 |  | Henryk Jabłoński | Partiju biedrs | |
| 8 | Władysław Serczyk | Partiju biedrs | ||
| 9 |  | Zbigniew Messner | Partiju biedrs | |
| 10 |  | Michał Rola-Żymierski | Partiju biedrs | |
| 11 |  | Tadeusz Lewandowski | Partiju biedrs | |
| 12 | Jan Bijak | Partiju biedrs | ||
| 13 |  | Piotr Jaroszewicz | Partiju biedrs | |
| 14 | Wojciech Kubiak | Partiju biedrs | ||
| 15 | Józef Bańkowski | Domu biedrs | ||
| 16 |  | Stanisław Jaros | Pretinieks |
28.06.1956 | Poznań 1956 protests
The Poznań 1956 protests, also known as the Poznań 1956 uprising or Poznań June (Polish: Poznański Czerwiec), were the first of several massive protests against the government of the People's Republic of Poland. Demonstrations by workers demanding better conditions began on June 28, 1956 at Poznań's Cegielski Factories and were met with violent repression. A crowd of approximately 100,000 gathered in the city center near the local Ministry of Public Security building. About 400 tanks and 10,000 soldiers of the People's Army of Poland and the Internal Security Corps under Polish-Soviet general Stanislav Poplavsky were ordered to suppress the demonstration and during the pacification fired at the protesting civilians.
11.12.1970 | Aufstand vom Dezember 1970 in Polen
Der Aufstand vom Dezember 1970 in Polen war ein Arbeiteraufstand vom 14. bis 22. Dezember 1970 in der Volksrepublik Polen; es kam zu Streiks, Massenkundgebungen, Demonstrationen in Gdingen, Danzig und Stettin. Ausgelöst wurden die Unruhen durch plötzliche drastische Preiserhöhungen für Lebensmittel und Gegenstände des täglichen Bedarfs.
14.12.1970 | Grudzień 1970: robotnicy Stoczni Gdańskiej odmówili podjęcia pracy i wielotysięczny tłum przed południem udał się pod siedzibę Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Gdańsku
Grudzień 1970, wydarzenia grudniowe, rewolta grudniowa, wypadki grudniowe, masakra na Wybrzeżu – protesty robotników w Polsce w dniach 14-22 grudnia 1970 roku (demonstracje, protesty, strajki, wiece, zamieszki) głównie w Gdyni, Gdańsku, Szczecinie i Elblągu, stłumione przez milicję i wojsko.
20.12.1970 | Władysław Gomułka został odsunięty od władzy. Nowym pierwszym sekretarzem KC PZPR wybrano Edwarda Gierka
31.05.1972 | Ričards Niksons apmeklē Poliju. Viņš bija 1. ASV prezidents, kurš apmeklēja Poliju
10.02.1976 | Sejm przyjął, przy jednym głosie wstrzymującym się Stanisława Stommy, poprawki do konstytucji PRL. Wprowadzono zapis o przewodniej roli w państwie PZPR i jego sojuszu z ZSRR
25.06.1976 | Dzień po uchwaleniu przez Sejm podwyżek cen, m.in. mięsa o 69% i cukru o 100%, w Radomiu, Ursusie i Płocku rozpoczęły się strajki robotnicze. Strajki na mniejszą skalę miały miejsce w Łodzi, Starachowicach, Grudziądzu i Nowym Targu
25 czerwca treść przemówienia Piotra Jaroszewicza pojawia się w prasie. Strajkuje 97 zakładów, m.in. w Radomiu, Ursusie i Płocku. Rząd PRL ukrył przed opinią publiczną fakt wybuchu zamieszek, nazywając je „drobnymi, chuligańskimi wybrykami”. Mimo to, szybko wycofał się z zapowiadanych podwyżek, w lęku przed rozszerzeniem się protestów na cały kraj i zaproponował rozpoczęcie „szerokich konsultacji społecznych na temat podwyżek cen i trudnościach w zaopatrzeniu”. Równolegle przeprowadzono szybką, brutalną pacyfikację strajków, nadal utrzymując że były to tylko chuligańskie wybryki. W Radomiu okradziono i zdemolowano ponad 100 sklepów. W Ursusie rozkręcono szyny na międzynarodowej linii kolejowej. Oddziały Milicji były celowo nie wyposażone w broń palną. Edward Gierek wydał zalecenia traktujące użycie milicji przeciwko robotnikom jako ostateczność. Tak też się stało, zwlekano z użyciem ZOMO do chwili, aż podpalono KW i grabież sklepów stała się faktem.