Ewa Pilatowa

Ewa Pilatowa, z domu Neyman (ur. 5 lipca 1909 we Lwowie, zm. 22 listopada 1945 we Wrocławiu) – polska chemik, wykładowca Politechniki Lwowskiej, Politechniki Śląskiej i Politechniki Wrocławskiej.

Była córką Kazimierza Neymana (inżyniera górniczego) i Stefanii również z Neymanów. Ukończyła gimnazjum im. Królowej Jadwigi we Lwowie oraz Polskie Konserwatorium Muzyczne we Lwowie (klasę fortepianu). W latach 1927-1932 studiowała chemię na Politechnice Lwowskiej, uzyskując w 1932 stopień inżyniera. W latach 1931-1933 była asystentką w Katedrze Chemii Ogólnej na Wydziale Rolniczo-Leśnym, 1933-1934 w Katedrze Chemii Nieorganicznej na Wydziale Chemii Politechniki Lwowskiej. Od 1934 pracowała w Katedrze Technologii Nafty i Gazów Ziemnych na Wydziale Chemicznym tej uczelni; w 1935 została żoną kierownika tej katedry Stanisława Pilata. W 1938 na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu Lwowskiego obroniła pracę doktorską Niektóre właściwości roztworów gazu ziemnego w lekkich węglowodorach.

Przyczyniła się do osiągnięć naukowych i rozwoju Katedry Technologii Nafty i Gazów Ziemnych Politechniki (od okupacji w 1939 - Lwowskiego Instytutu Politechnicznego), będącej czołową jednostką naukową w Europie w swojej specjalności. W latach 1941-1944 pracowała jako chemik w fabryce farmaceutycznej "Laokoon" we Lwowie, w 1944 powróciła do pracy we Lwowskim Instytucie Politechnicznym, obejmując kierownictwo katedry (jej mąż został zamordowany przez Niemców w lipcu 1941 wraz z innymi uczonymi lwowskimi). W 1945 została pracownikiem Instytutu Paliw Płynnych na Wydziale Politechnicznym Akademii Górniczej w Krakowie, a w maju t.r. zastępcą profesora i kierownikiem Katedry Technologii Nafty i Paliw Płynnych na Wydziale Chemicznym Politechniki Śląskiej; podobną katedrę objęła również na Wydziale Chemicznym Politechniki Wrocławskiej. W listopadzie 1945 zmarła we Wrocławiu śmiercią tragiczną, tam też została pochowana. Jej małżeństwo ze Stanisławem Pilatem było bezdzietne. Jest pochowana przy głównej alei na cmentarzu przy ul. Odona Bujwida we Wrocławiu.

Była autorką wielu prac naukowych, poświęconych chemii farmaceutycznej, badaniom nad gazami i węglowodorami oraz chemii i technologii nafty, m.in.:

• O pochodnych arsenowych indarolu (1932)
• O leczniczym stosowaniu sulfokwasów naftowych i ich pochodnych (1933)
• Ciepło rozpuszczania gazów ziemnych w węglowodorach ciekłych (1935)
• Zur Klassifikation der Schmieroele (1935)
• O zdolności zwilżania olejów smarowych (1936)
• Oleje syntetyczne otrzymane z węglowodorów nienasyconych (1938)
• Problem paliw płynnych (1945)
• Kraking katalityczny (1945)
• Płynne paliwa silnikowe (1950, podręcznik wydany pośmiertnie)