Jan Marcin Szancer

Jan Marcin Szancer (ur. 12 listopada 1902 w Krakowie, zm. 21 marca 1973) – grafik polski, ilustrator książek dla dzieci, przyjaciel i współpracownik Jana Brzechwy.

Najmłodsze dziecko w rodzinie. Jego rodzice wynajmowali mieszkanie znanemu krakowskiemu malarzowi, który popadł w finansowe tarapaty i nie mógł opłacać czynszu. W zamian zaoferował rodzicom Jana Marcina darmowe lekcje rysunku dla syna. Mimo oporu rodziców podjął studia w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. Pogłębiał wiedzę we Włoszech i Francji. Od 1 maja 1945, kiedy to ukazał się pierwszy numer pisma „Świerszczyk”, był jego kierownikiem artystycznym i twórcą ilustracji z okładek. Współpracownik „Płomyka”, także jako fotograf.

Autor ilustracji do ponad 200 książek, m.in. do Akademii Pana Kleksa, O Janku, co psom szył buty, Pinokio, Pan kotek był chory, O krasnoludkach i sierotce Marysi, Brzechwa dzieciom, Lokomotywa, Rzepka, Ptasie radio, Dziadek do Orzechów, Baśni Andersena; dla dorosłych ilustrował Bajki i Satyry I. Krasickiego, Pana Tadeusza Mickiewicza, Trylogię Sienkiewicza, książki Amicisa, Carlo Collodiego, Cervantesa, Haška, Edith Nesbit, Puszkina, Swifta, Twaina.

Najstarsza ze zilustrowanych przez niego książek to Nasze miasto – czytanka polska dla uczniów II klasy szkół powszechnych, wydana we Lwowie w roku 1935. Kolejna książka z okładką Szancera to Krysia i karabin Jadwigi Gorzyckiej z roku 1935. Według katalogu w Muzeum przez Szancera został zilustrowany również tytuł Telewizja, czyli jak człowiek nauczył się widzieć na odległość z roku 1936. Nie ma jej jednak w księgozbiorze, prawdopodobnie zaginęła. Natomiast w 1939 roku zilustrował Pokój na poddaszu Wandy Wasilewskiej. Sygnatura jms pojawiła się po raz pierwszy w 1944 w książce Koziołeczek. Odtąd była stale obecna na wszystkich jego rysunkach.

Jan Szancer również pisał bajki i felietony. Zaistniał jako scenarzysta i reżyser w filmie Teatr mój widzę ogromny z roku 1946. Zajmował się też tworzeniem scenografii teatralnych i filmowych. Był pierwszym kierownikiem artystycznym polskiej TV.

Projektował kostiumy do pierwszego programu Zespołu Pieśni i Tańca Budowlanych Warszawy „Starówka” w roku 1953.

Jego imię noszą trzy szkoły w Polsce, pierwsza z nich to Szkoła Podstawowa nr 24 w Częstochowie przy ulicy Bronisława Hubermana 7, druga to Szkoła Podstawowa nr 342 w Warszawie przy ulicy Strumykowej 21a, a trzecia to Szkoła Podstawowa nr 285 w Warszawie przy ulicy Turmonckiej 20. Imieniem jego nazwano również ulicę w Warszawie, w dzielnicy Ursus.

Był mężem aktorki Zofii Sykulskiej-Szancerowej.

W 1952 otrzymał nagrodę państwową II stopnia.