Jerzy Gościcki

Jerzy Nikodem Gościcki (ur. 15 września 1879 w Płocku, zm. 5 stycznia 1946 w Gostyninie) – polski ekonomista, polityk, minister rolnictwa i dóbr państwowych, poseł na Sejm I kadencji w II Rzeczypospolitej.

Urodził się w rodzinie ziemiańskiej. Był synem Czesława Gościckiego (1850–1938) i Cecylii z d. Linde. Ukończył gimnazjum w Częstochowie, następnie studiował rolnictwo na Uniwersytecie Jagiellońskim, później ekonomię i organizację samorządów w Niemczech, Francji i Wielkiej Brytanii.

W czasie studiów w Krakowie należał do Związku Młodziezy Polskiej "Zet" i był prezesem stowarzyszenia „Młodość”. Członek Ligi Narodowej od 1902 roku. Po studiach zamieszkał w Warszawie. W 1905 uczestniczył w strajku szkolnym. W 1908 objął stanowisko sekretarza Wydziału Ekonomicznego Centralnego Towarzystwa Rolniczego. W latach 1912–1916 był posłem Stronnictwa Narodowo-Demokratycznego do IV Dumy Państwowej Imperium Rosyjskiego. Po rewolucji lutowej i obaleniu caratu 29 marca 1917 uczestniczył w delegacji polskiej do premiera Rządu Tymczasowego ks. Gieorgija Lwowa, domagającej się deklaracji w sprawie niepodległości Polski. Członek Rady Polskiej Zjednoczenia Międzypartyjnego w Moskwie, kierował jej wydziałem spraw wewnętrznych. Członek Komitetu Narodowego Polskiego (1914-1917).

Latem 1918 powrócił do Królestwa Polskiego. Pod koniec 1918 został członkiem Komitetu Centralnego Ligi Narodowej. W 1919 mianowany dyrektorem Departamentu Polityki Aprowizacyjnej w Ministerstwie Aprowizacji. Uczestniczył w powołaniu Związku Ludowo-Narodowego. W 1920 został kierownikiem Wydziału Ekonomicznego Centralnego Towarzystwa Rolniczego i Naczelnego Wydziału Centralnych Organizacji Rolniczych, przekształconych następnie w Związek Izb i Organizacji Rolniczych. W 1922 został wybrany do Sejmu. W Sejmie Rzeczypospolitej Polskiej I kadencji był członkiem klubu Związku Ludowo-Narodowego[3]. Od 28 maja 1923 do 27 października 1923 był ministrem rolnictwa i dóbr państwowych w rządzie Wincentego Witosa. W latach 1924-1933 był sekretarzem generalnym, (wg innych źródeł dyrektorem) Związku Izb i Organizacji Rolniczych. Po przewrocie majowym wycofał się z życia politycznego.

W czasie okupacji niemieckiej współpracownik Delegatury Rządu na Kraj. Po Powstaniu Warszawskim dotarł do Łowicza. Zmarł w Gostyninie w domu swojego brata, a 15 lutego został pochowany w grobie rodzinnym na warszawskich Powązkach.

Żona - Maria z Pawłowskich (małżeństwo zawarto 20 stycznia 1916 w Petersburgu), córka Cecylia.