Kazimierz Łukoski-Orlik

Gen. bryg. Kazimierz ŁUKOSKI-ORLIK s. Ignacego i Władysławy z Kwasieborskich, ur. 13 IX 1890 w m. Sokół, pow. garwoliński. Członek Drużyn Strzeleckich.

Od 1914 żołnierz Legionów Polskich, od 1917 w Polnische Wehrmacht, następnie dowódca 14 p. strz. II Korpusu Wschodniego, szef sztabu IV Dywizji Strzelców gen. Żeligowskiego i dowódca 2 pp.

Później w Armii gen. Hallera dowódca 6 p. strz.;

• 1920–1927 dowódca 48 pp,
• 21 i 22 BPiech.,
• 12, 15 i 11DP.

W 1939 dowódca odcinka „Słowacja” w Armii „Karpaty”.

Odznaczony

• Orderem Virtuti Militari 5 kl.,
• Orderem Odrodzenia Polski, KN, KW 4,
• Złotym Krzyżem Zasługi.

L.S. 1876; CAW, Ap 2351, 675, KW 70–249, KN 20.1.1931.

***

Rodzina

Był synem Ignacego i Władysławy z Kwasieborskich. Żonaty z Ireną Jung. Miał dwóch synów: Andrzeja (dowódca 1. kompanii "Maciek" batalionu "Zośka" Armii Krajowej), który poległ 18 sierpnia 1944 podczas powstania warszawskiego i Jerzego.

W latach 1914–17 służył w Legionach Polskich.

3 czerwca 1917 przydzielony został do Inspekcji Wyszkolenia Polskiej Siły Zbrojnej na stanowisko adiutanta gen. Feliksa Bartha.

W latach 1917–18 m.in. w Polskim Korpusie Posiłkowym, następnie w II Korpusie Polskim w Rosji. Był dowódcą 6 Pułku Strzelców Polskich w Armii Polskiej we Francji, który 1 września 1919 po powrocie do kraju i zjednoczeniu z Wojskiem Polskim, przemianowany został na 48 Pułk Strzelców Kresowych.

48 Pułkiem Strzelców Kresowych dowodził do 25 sierpnia 1920, a następnie objął dowództwo XXI Brygady Piechoty. Przejściowo dowodził również XXII Brygadą Piechoty.

W październiku 1921 wyznaczony został na stanowisko dowódcy piechoty dywizyjnej 12 Dywizji Piechoty w Tarnopolu.

W sierpniu 1925 przeniesiony został na identyczne stanowisko w 15 Dywizji Piechoty w Bydgoszczy.

W marcu 1927 został dowódcą 11 Karpackiej Dywizji Piechoty w Stanisławowie.

1 stycznia 1928 Prezydent RP, Ignacy Mościcki awansował go na generała brygady ze starszeństwem z dnia 1 stycznia 1928 i 4 lokatą w korpusie generałów .

W kampanii wrześniowej 1939 dowodził Grupą Operacyjną "Jasło" (przemianowaną na Grupę Operacyjną "Południową").

We wrześniu 1939 został zatrzymany przez NKWD i uwięziony w obozie w Starobielsku, a następnie zamordowany w Charkowie (Zbrodnia katyńska).

Postanowieniem nr 112-48-07 Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego z 5 października 2007 został awansowany pośmiertnie do stopnia generała dywizji. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości "Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów".

Ordery i odznaczenie

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1937)
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Niepodległości
• Krzyż Walecznych (czterokrotnie)
• Złoty Krzyż Zasługi (dwukrotnie)
• Znak oficerski "Parasol"
• Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Korony Rumunii