Ludwig Fischer

Ludwig Fischer (ur. 16 kwietnia 1905 w Kaiserslautern, stracony 8 marca 1947 w Warszawie) – niemiecki zbrodniarz wojenny, gubernator dystryktu warszawskiego Generalnego Gubernatorstwa przez cały okres okupacji Polski przez III Rzeszę.

Rodzina

Był żonaty z Friedą Cobitz, z którą miał dwie córki. Pierwsza urodziła się w Niemczech przed wojną, a druga w 1940 roku w Warszawie.

Życiorys

Urodził się w Kaiserslautern w Nadrenii, gdzie skończył średnią szkołę realną. Studiował prawo na kilku niemieckich uniwersytetach. W 1928 roku uzyskał doktorat praw uniwersytetu Erlangen zaliczając wcześniej egzamin państwowy w roku 1927. W latach 1928-1932 odbywał praktykę sądową w sądzie grodzkim i administracji państwowej w Kaiserslautern, po której ukończeniu odbył praktykę adwokacką w Monachium. Tam miał się zetknąć ze swoim późniejszym współpracownikiem oraz zastępcą Herbertem Hummelem. Do NSDAP wstąpił w 1926, a do SA w 1929 (uzyskał tam wysoki stopień SA-Gruppenführera). W 1937 został wybrany jako poseł do Reichstagu.

II wojna światowa

W październiku 1939 został gubernatorem dystryktu warszawskiego w okupowanej Polsce i stanowisko to piastował aż do wycofania się wojsk niemieckich z Warszawy w styczniu 1945. Dnia 9 listopada 1939 został awansowany do stopnia Brigadeführera, a 26 października 1940 uzyskał stopień Gruppenfuhrera. W kwietniu i maju 1943 pełnił także obowiązki gubernatora dystryktu lubelskiego.

Fischer, jako gubernator dystryktu warszawskiego, dopuścił się licznych zbrodni na ludności zarówno polskiej, jak i żydowskiej. Wydał m.in. zarządzenie o utworzeniu getta warszawskiego i inne zarządzenia dyskryminujące Żydów. Brał udział także w likwidacji samego getta. Jest współodpowiedzialny za terror stosowany wobec cywilnej ludności polskiej, w tym za masowe egzekucje, łapanki i deportacje robotników przymusowych do Rzeszy. Podczas pobytu na terenie Polski jego siedzibą był pałacyk „Mon Plesir” w podwarszawskiej Falenicy.

Fischer został skazany na karę śmierci przez podziemny sąd za zbrodnie popełnione na narodzie polskim. Jego nazwisko znajdowało się na pierwszym miejscu na liście nazistowskich funkcjonariuszy przeznaczonych do eliminacji przez grupy szturmowe AK w ramach tzw. Akcji Główki. Jego samochód został ostrzelany przez członków Batalionu „Zośka” w Akcji Polowanie, jednak Fischerowi udało się ujść z życiem.

W czasie powstania warszawskiego, podczas ewakuacji 9 sierpnia 1944 siedziby gubernatora z Pałacu Brühla, Fischer dostał się pod powstańczy ostrzał i został ranny. Wśród zabitych znalazł się jego zastępca, Herbert Hummel.

Po upadku powstania Fischer, jako szef administracji cywilnej, współdziałał z administracją wojskową w burzeniu i plądrowaniu miasta. Był odpowiedzialny za fatalne warunki panujące w obozie przejściowym dla warszawskiej ludności cywilnej w Pruszkowie.

Okres powojenny

Fischer został aresztowany po zakończeniu wojny przez aliantów i ekstradowany do Polski. Wraz z trzema innymi członkami hitlerowskich władz okupowanej Warszawy stanął przed Najwyższym Trybunałem Narodowym. Fischer został uznany za winnego 3 marca, skazany na karę śmierci i stracony 8 marca 1947.

W kulturze

Ludwig Fischer pojawia się kilkakrotnie w serialu TVP Czas honoru, gdzie jego postać gra Robert Kozyra. W czwartej serii jest jednym z bohaterów drugoplanowych. W ostatnim odcinku tej serii przedstawiono zamach na jego życie.