Ludwik I Wittelsbach

Ludwik I Wittelsbach (ur. 25 sierpnia 1786 Strasburg, zm. 29 lutego 1868 Nicea) – król Bawarii w latach 1825–1848.

Był synem Maksymiliana I i jego pierwszej żony, Augusty. W 1810 ożenił się z Teresą von Sachsen-Hildburghausen (1792–1854). Z okazji ich wesela odbył się pierwszy Oktoberfest – festiwal piwa.

Ludwik nie przyjął do wiadomości przymierza zawartego między jego ojcem a cesarzem Napoleonem I, ale mimo swojej niechęci do Francuzów, musiał poprowadzić bawarskie oddziały, które dołączyły do Napoleona. W 1817 Ludwik wziął udział w obaleniu premiera – hrabiego Maxa Josefa von Montgelas.

Panowanie

Ludwik I wstąpił na bawarski tron po śmierci swego ojca w 1825, i już od pierwszych dni swego panowania dał się poznać jako wielki patron sztuk (mówił o sobie: "Sztuka Monachijska to Ja!") Z jego inicjatywy, pod kierunkiem Leo von Klenze, dokonano przebudowy Monachium, nadając miastu nowe, klasycystyczne oblicze. W 1826 Ludwik przeniósł Ludwig-Maximilians-Universität z Landshut do Monachium. W czasie swojego panowania rozkazał wybudować Walhallę pod Ratyzboną oraz Halę Wodzów w Monachium. Jednocześnie król mocno wspierał uprzemysłowienie Bawarii. Zainicjował budowę Kanału Ludwika między Dunajem a rzeką Men, a w 1835 zbudował pierwszą w całych Niemczech linię kolejową, która w Bawarii połączyła miasta Fürth i Norymbergę.

Ludwik był również wielkim entuzjastą wszystkiego, co było związane z okresem średniowiecza w Niemczech. Kazał otworzyć ponownie kilka zamkniętych klasztorów. Zreorganizował administracyjny podział Bawarii na regiony – w 1837 wprowadził ich stare nazwy jak: Górna Bawaria, Dolna Bawaria, Frankonia, Szwabia, Górny Palatynat i Palatynat. Zmienił swój królewski tytuł na Ludwik I, Król Bawarii, Książę Frankonii, Książę Szwabii i Hrabia Palatynatu Reńskiego. Jego potomkowie zostawili te tytuły.

Ludwik wspierał grecką walkę o uzyskanie niepodległości; w 1832 jego syn – Otto został wybrany na króla Grecji. Po Rewolucji Lipcowej we Francji (w 1830), kiedyś liberalna polityka Ludwika stała się bardziej i bardziej represyjna. W 1832 na Hambacher Fest poddani Ludwika pokazali po raz pierwszy swoje rosnące niezadowolenie z powodu wysokich podatków i cenzury. Ludwik z dnia na dzień stawał się coraz bardziej niepopularny. W związku z Wiosną Ludów (1848) oraz fatalnymi nastrojami społecznymi Ludwik I abdykował 20 marca 1848 na rzecz swojego syna, Maksymiliana II.

Nastroje społeczne związane były również z prywatnym życiem króla, który wciąż otwarcie romansował z kolejnymi kobietami różnej narodowości. Jego ostatnim skandalicznym romansem był związek z tancerką Lolą Montez.

Odznaczenia

Bawarskie

• Wielki Mistrz Orderu Świętego Huberta
• Wielki Mistrz Orderu Świętego Jerzego
• Wielki Mistrz Orderu Maksymiliana Józefa
• Wielki Mistrz Orderu Zasługi Cywilnej Korony Bawarskiej
• Wielki Mistrz Orderu Zasługi Świętego Michała
• Wielki Mistrz Orderu Króla Ludwika (fundator w 1827)

Zagraniczne

• Order Legii Honorowej (1805, Francja)
• Order Słonia (1825, Dania)
• Order Zbawiciela (1833, Grecja)
• Order Serafinów (1844, Szwecja)
• Order Złotego Runa (Austro-Węgry)
• Order Świętego Stefana (Austro-Węgry)
• Order Korony (Wirtembergia)
• Order Orła Czarnego (Prusy)
• Order Korony Rucianej (Saksonia)
• Order Ernestyński (Saksonia)
• Order Wierności (Badenia)

Potomstwo Ludwika I

• Maksymilian (1811–1864) – król Bawarii w latach 1848–1864,
• Matylda (1813–1862) – żona landgrafa Hesji-Darmstadt Ludwika III,
• Otto (1815–1867) – król Grecji w latach 1832–1862,
• Theodelinde (1816–1817),
• Luitpold (1821–1912) – książę-regent Bawarii w latach 1886–1912,
• Adelgunde (1823–1914) – żona księcia Modeny Franciszka V,
• Hildegarda (1825–1864) – żona księcia Cieszyńskiego Albrechta,
• Adalbert (1828–1875) – ożenił się z infantką Amalią.