Nikołaj Siniegubow
Nikołaj Siniegubow
- Data urodzenia:
- 11.01.1904
- Data śmierci:
- 12.12.1971
- Kategorie:
- członek KGB, członek rządu, komunista, organizator/uczestnik represji, przestępca, przestępca wojenny, uczestnik I wojny światowej, zabójca
- Narodowość:
- rosyjska
- Cmentarz:
- Moskwa, Cmentarz Doński
Nikołaj Iwanowicz Siniegubow (ros. Николай Иванович Синегубов, ur. 1904, zm. ?) – funkcjonariusz radzieckich służb specjalnych (Czeka, OGPU i NKWD), następnie urzędnik państwowy, od 1942 zastępca ludowego komisarza Ludowego Komisariatu Komunikacji ZSRR, w latach 1948–1951 wiceminister kolejnictwa ZSRR. Bohater Pracy Socjalistycznej (w latach 1943–1958). Jeden z bezpośrednich wykonawców zbrodni katyńskiej.
Syn robotnika kolejowego, uczestniczył w I wojnie światowej jako podoficer. Od 1920 roku funkcjonariusz WczK i członek partii bolszewickiej. W latach 1937–38 zastępca naczelnika 6 (transportowego) Wydziału Głównego Zarządu Bezpieczeństwa Państwowego NKWD. Od sierpnia 1939 roku do listopada 1940 roku naczelnik pionu śledczego i zastępca naczelnika Głównego Zarządu Transportowego NKWD. 14 marca 1940 roku awansowany na stopień starszego majora bezpieczeństwa państwowego.
Według zeznań gen. Dmitrija Tokariewa, złożonych w 1991 roku przed rosyjskim prokuratorem wojskowym ppłk. Anatolijem Jabłokowem, w 1940 roku jeden z bezpośrednich wykonawców zbrodni katyńskiej, rozstrzeliwujący w podziemiach Obwodowego Zarządu NKWD w Kalininie (obecnie Twer) polskich jeńców wojennych pochowanych następnie w Miednoje.
W 1942 mianowany zastępcą ludowego komisarza Ludowego Komisariatu Komunikacji ZSRR. 15 listopada 1943 roku otrzymał tytuł Bohatera Pracy Socjalistycznej. Od lipca 1948 do czerwca 1951 roku wiceminister kolejnictwa ZSRR. W 1956 roku przeszedł na emeryturę.
W 1958 roku wykluczony z Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego, pozbawiony tytułu Bohatera Pracy Socjalistycznej i odznaczeń "za fałszowanie materiałów śledczych i stosowanie nielegalnych metod przesłuchiwania podejrzanych w okresie pracy w latach 1937–1939 w Głównym Zarządzie Transportowym NKWD.
Źródło informacji: wikipedia.org
Brak miejsc
| Imię | Rodzaj relacji | Opis | ||
|---|---|---|---|---|
| 1 |  | Артем Зеленый | kolega/koleżanka | |
| 2 |  | Michaił Kriwienko | kolega/koleżanka | |
| 3 |  | Sergejs Korņiljevs | kolega/koleżanka | |
| 4 |  | Pēteris Mago | kolega/koleżanka | |
| 5 |  | Ernests Mačs | kolega/koleżanka | |
| 6 |  | Рафаэль Саркисов | kolega/koleżanka | |
| 7 |  | Сардион Надарая | kolega/koleżanka | |
| 8 |  | Wasilij Błochin | kolega/koleżanka |
03.04.1940 | Rozpoczęły się masowe egzekucje polskich jeńców wojennych z obozów w Kozielsku, Ostaszkowie i Starobielsku
Zbrodnia katyńska (ros. Катынский расстрел, ang. Katyn massacre) – zbrodnia komunistyczna polegająca na rozstrzelaniu wiosną 1940 roku co najmniej 21 768 obywateli Polski, w tym ponad 10 tys. oficerów wojska i policji, na mocy decyzji najwyższych władz Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich zawartej w tajnej uchwale Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940 roku (tzw. decyzja katyńska). Egzekucji ofiar, uznanych za „wrogów władzy sowieckiej” i zabijanych strzałami w tył głowy z broni krótkiej, dokonała radziecka policja polityczna NKWD. W latach 1940–1990 władze ZSRR zaprzeczały swojej odpowiedzialności za zbrodnię katyńską, lecz 13 kwietnia 1990 roku oficjalnie przyznały, że była to „jedna z ciężkich zbrodni stalinizmu”. Wiele kwestii związanych ze zbrodnią katyńską nie zostało jak dotąd wyjaśnionych.