Pierre Mauroy

Pierre Mauroy (ur. 5 lipca 1928 w Cartignies, zm. 7 czerwca 2013 w Clamart) – francuski polityk, premier Francji w latach 1981–1984 (w trzech kolejnych rządach), były mer Lille, były pierwszy sekretarz Partii Socjalistycznej, senator.

Życiorys

W wieku 16 lat wstąpił do Oddziału Francuskiego Międzynarodówki Robotniczej. Pracował jako nauczyciel. Zaangażował się wkrótce w działalność Partii Socjalistycznej. Na początku lat 70. wsparł François Mitterranda, stając się jednym z liderów PS.

Od 1967 pełnił funkcje w administracji terytorialnej. Był radnym departamentu Nord i jego wiceprzewodniczącym (do 1973). W 1971 został radnym i pierwszym wiceburmistrzem Lille, w okresie 1973–2001 zajmował stanowisko mera tego miasta. Przewodniczył radzie regionu Nord-Pas-de-Calais (1974–1981), ponownie zasiadał w tej radzie w okresie 1986–1988. Od 1989 do 2008 był przewodniczącym związku komunalnego Metropolii Lille.

Od 1973 do 1992 z przerwami na czas pełnienia funkcji rządowych sprawował mandat deputowanego do Zgromadzenia Narodowego z jednego z okręgów w departamencie Nord. W 1979 został posłem do Parlamentu Europejskiego, był wiceprzewodniczącym Komisji ds. Kwestii Politycznych i członkiem Grupy Socjalistów. Z PE odszedł po około 7 miesiącach.

Pomiędzy 22 maja 1981 a 17 lipca 1984 był premierem trzech kolejnych gabinetów. Mianowany na to stanowisko został przez François Mitterranda, nowo wybranego prezydenta. W okresie jego urzędowania we Francji zniesiono karę śmierci, państwową kontrolę środków przekazu i ograniczenia działalności lokalnych stacji radiowych. Skrócił tydzień pracy do 39 godzin, wprowadził dodatkowy piąty tydzień płatnego urlopu i refundację zabiegów przerwania ciąży. Przeprowadził nacjonalizację licznych zakładów przemysłowych. Rosnąca niepopularność jego rządu spowodowała zastąpienie go na stanowisku premiera przez Laurenta Fabiusa.

W 1988 Pierre Mauroy został pierwszym sekretarzem (przewodniczącym) Partii Socjalistycznej. Stanowisko to zajmował przez trzy lata. W latach 1992–1999 był przewodniczącym Międzynarodówki Socjalistycznej. W 1992 po raz pierwszy zasiadł w Senacie, mandat senatora na dziewięcioletnią kadencję odnowił też w 2001.

Skład rządów Pierre'a Mauroy

Pierwszy gabinet (od 22 maja 1981 do 23 czerwca 1981)

• Pierre Mauroy – premier
• Claude Cheysson – minister stosunków zewnętrznych
• Charles Hernu – minister obrony
• Gaston Defferre – minister spraw wewnętrznych i decentralizacji
• Jacques Delors – minister gospodarki
• Pierre Joxe – minister przemysłu
• Jean Auroux – minister pracy
• Maurice Faure – minister sprawiedliwości
• Alain Savary – minister edukacji narodowej
• Jean Laurain – minister ds. weteranów
• Jack Lang – minister kultury
• Édith Cresson – minister rolnictwa
• Michel Crépeau – minister środowiska
• André Henry – minister ds. wolnego czasu
• Louis Mermaz – minister transportu i zaopatrzenia
• Edmond Hervé – minister zdrowia
• Roger Quilliot – minister mieszkalnictwa
• Georges Fillioud – minister komunikacji
• Louis Mexandeau – minister poczty
• Michel Rocard – minister planowania
• André Delelis – minister handlu
• Michel Jobert – minister handlu zagranicznego
• Jean-Pierre Chevènement – minister badań naukowych i technologii
• Nicole Questiaux – minister solidarności narodowej
• Louis Le Pensec – minister spraw morskich

Drugi gabinet (od 23 czerwca 1981 do 22 marca 1983)

Zmiany dotyczyły czterech stanowisk rządowych. Ministrami przemysłu, sprawiedliwości, transportu i zdrowia w miejsce dotychczasowych zostali odpowiednio Pierre Dreyfus, Robert Badinter, Charles Fiterman i Jacques Ralite. Utworzono resorty konsumpcji i szkoleń zawodowych, które powierzono Catherine Lalumière i Marcelowi Rigoutowi.

29 czerwca 1982 w miejsce Pierre'a Dreyfusa ministrem przemysłu i nauki został Jean-Pierre Chevènement, w miejsce Nicole Questiaux ministrem solidarności narodowej i stosunków społecznych został Pierre Bérégovoy.

Trzeci gabinet (od 22 marca 1983 do 17 lipca 1984)

• Pierre Mauroy – premier
• Claude Cheysson – minister stosunków zewnętrznych
• Charles Hernu – minister obrony
• Gaston Defferre – minister spraw wewnętrznych i decentralizacji
• Jacques Delors – minister gospodarki, finansów i budżetu
• Laurent Fabius – minister przemysłu i nauki
• Marcel Rigout – minister szkoleń zawodowych
• Robert Badinter – minister sprawiedliwości
• Alain Savary – minister edukacji narodowej
• Michel Rocard – minister rolnictwa
• Charles Fiterman – minister transportu
• Roger Quilliot – minister miejskiego planowania i mieszkalnictwa, 4 października 1983 stanowisko to objął Paul Quilès
• Édith Cresson – minister turystyki i handlu zagranicznego
• Michel Crépeau – minister handlu
• Pierre Bérégovoy – minister solidarności narodowej i stosunków społecznych
• Roland Dumas – minister stosunków europejskich, od 18 grudnia 1983