Seweryn Ludkiewicz

Seweryn Ludkiewicz (ur. 20 stycznia 1882 w Poniewieżu w guberni kowieńskiej, zm. 31 marca 1964 w Warszawie) – polityk, minister, wolnomularz.

Urodził się w rodzinie ziemiańskiej. Ukończył gimnazjum w Lipawie. Studiował następnie nauki przyrodnicze i uczelniach geograficzne na Politechnice Lwowskiej, Uniwersytecie Jagiellońskim i uczelniach w Paryżu. Zdał egzamin nauczycielski w Sankt Petersburgu i został współzałożycielem progimnazjum prywatnego w Telszach na Żmudzi, gdzie pracował w latach 1909-1912. Współredaktor Tygodnika Rolniczego w Wilnie.

W czasie I wojny światowej od 1915 sekretarz, a następnie dyrektor Towarzystwa Rolników Poszkodowanych Wskutek Działań Wojennych w Mińsku, a potem w Piotrogrodzie. Po rewolucji lutowej i obaleniu caratu kierował Towarzystwem Powrotu na Litwę i Białoruś. W maju 1919 aresztowany przez Czeka, powrócił w kwietniu 1920 do Polski w ramach wymiany więźniów.

Pracował potem jako kierownik Biura Porad Komisji Polityki Osadniczej Związku Zawodowego Rolników i Leśników z Wyższym Wykształceniem w Warszawie, a od 1 czerwca 1920 jako kierownik Wydziału Rolnego Towarzystwa Straży Kresowej. Od 1 listopada 1920 dyrektor Departamentu Rolnictwa i Lasów i prezes Centralnego Urzędu Ziemskiego w Tymczasowej Komisji Rządzącej Litwy Środkowej.

18 kwietnia 1922 mianowany na prezesa Głównego Urzędu Ziemskiego. Po upadku rządu Władysława Sikorskiego (26 maja 1923) i powstaniu rządu koalicji Chjenopiasta premiera Wincentego Witosa podał się do dymisji ze służby państwowej.

Po przewrocie majowym wiceprezes rady nadzorczej Państwowego Banku Rolnego (PBR), od 27 września 1927 prezes banku. Od 23 marca 1932 do 9 maja 1933 był ministrem rolnictwa i dóbr państwowych i kierownikiem resortu reform rolnych w rządzie Aleksandra Prystora. Miał za zadanie scalenie tych ministerstw. Po wykonaniu misji scaleniowej i odejściu z rządu powrócił na stanowisko prezesa Państwowego Banku Rolnego. Od 4 lipca 1935 do 11 lutego 1936 był przejściowo dyrektorem PBR. 12 maja 1938 odszedł na emeryturę.

Po II wojnie światowej od końca 1945 do 1950 był prezesem Rady Krajowego Towarzystwa Melioracyjnego.

Brat Zdzisława Ludkiewicza.