Walter Bedell Smith

Walter Bedell „Beetle” Smith (ur. 5 października 1895 w Indianapolis, zm. 9 sierpnia 1961 w Waszyngtonie) – generał US Army, dyrektor Centrali Wywiadu (tym samym szef CIA) od października 1950 do lutego 1953 oraz ambasador USA w ZSRR od 3 kwietnia 1946 do 25 grudnia 1948.

W 1910 wstąpił do Gwardii Narodowej stanu Indiana, w czasie I wojny światowej walczył we Francji jako żołnierz 4. dywizji piechoty. W 1917 został promowany na oficera i przeniesiony do służby w wywiadzie. Słuchacz szkół sił lądowych, później instruktor w szkole piechoty. Po wojnie w randze młodszego oficera przeniesiony na cztery i pół roku z US Army do Biura Budżetu, pełnił również funkcję wiceprzewodniczącego komisji ds. rozdziałów wojskowych nadwyżek wojennych. We wrześniu 1942, w fazie planowania inwazji alianckiej na Afrykę Północną, przeniesiony został ze stanowiska sekretarza sztabu generalnego sił lądowych i mianowany szefem sztabu generała Eisenhowera, gdzie pozostał do końca II wojny światowej. Negocjował warunki kapitulacji Włoch we wrześniu 1943 i Niemiec w maju 1945. Gen. Dwight Eisenhower nazywał go „dyrektorem naczelnym wojny”.

W 1946 Smith miał przejąć wydział operacyjny Sztabu Generalnego, lecz dość niespodziewanie mianowano go ambasadorem w Związku Radzieckim. Po powrocie z Moskwy został mianowany głównodowodzącym 1. Armii. Stanowisko dyrektora Centrali Wywiadu (DCI) prezydent Harry Truman powierzył mu w październiku 1950, w trakcie kryzysu w CIA, która całkowicie została zaskoczona rozwojem sytuacji w Korei. 1 lipca 1951 został awansowany do stopnia generała. Z obowiązków DCI zrezygnował na początku 1953 w związku z nominacją na stanowisko podsekretarza stanu, które piastował do 1954. Zmarł w 1961.

Był autorem wielu książek, m.in. Eisenhower’s Six Great Decisions (1956) i My Three Years in Moscow (1949).