Werner Goldberg

Werner Goldberg (ur. 3 października 1919, zm. 28 września 2004 w Berlinie) – Niemiecpochodzenia żydowskiego, który przez krótki okres, w czasie II wojny światowej, służył w Wehrmachcie. Jego zdjęcie opublikowano w niemieckiej gazecie Berliner Tageblatt z podpisem „Idealny żołnierz niemiecki”, mimo że w rasistowskiej polityce III Rzeszy sformułowanej przez ustawy norymberskie uznawano półkrwi Żydów za „mieszańców” (Mischlingów) i obywateli drugiej kategorii pozbawionych pełni praw.

Życiorys

Ojciec Wernera urodził się i był wychowywany w rodzinie żydowskiej w Królewcu, jednakże ochrzcił się w lokalnym kościele luterańskim, a następnie poślubił protestantkę. Werner, wraz ze swoim bratem, Martinem, został ochrzczony w kościele luterańskim.

Po dojściu Hitlera do władzy w 1933 i po ogłoszeniu Ustawy o Odrodzeniu Stanu Urzędniczego (niem. Gesetz zur Wiederherstellung des Berufsbeamtentums), wraz z rozporządzeniem uzupełniającym znane jako „paragraf aryjski” (Arierparagrapf) ojciec Wernera, jako pracownik służby cywilnej narodowości żydowskiej, stracił pracę.

W roku 1935 Werner opuścił szkołę i rozpoczął pracę w firmie odzieżowej Schneller und Schmeider, należącej do Żyda i Niemca. W międzyczasie wujek Wernera ze strony matki wstąpił do NSDAP jednocześnie rezygnując z kontaktów z rodziną Goldbergów.

W 1938 Werner odbył 6–miesięczną obowiązkową służbę w Służbie Pracy Rzeszy, później w szeregach Wehrmachtu wziął udział w napaści na Polskę i na Francję.

Krótko po rozpoczęciu II wojny światowej zdjęcie Wernera ukazało się w niedzielnej edycji dziennika Berliner Tageblatt z podpisem: „Idealny żołnierz niemiecki”. Zdjęcie to zostało sprzedane gazecie przez fotografa Wehrmachtu. Potem ukazywało się na plakatach rekrutacyjnych Wehrmachtu.

W roku 1940, wkrótce po podpisaniu zawieszenia broni pomiędzy Niemcami i Francją, Werner został wydalony z armii niemieckiej. Stało się to na skutek zarządzenia samego Hitlera, nakazującego wydalenie z armii półkrwi Żydów (Mischlingów) oraz żołnierzy ożenionych z Żydówkami i półkrwi Żydówkami.

Werner powrócił do poprzedniego miejsca pracy, które zmieniło nazwę na Feodor Schmeider Company z powodu nakazu usunięcia z nazw niemieckich firm nazwisk żydowskich, w tym przypadku Schneller. Werner piął się po szczeblach kariery. Wywalczył kontrakt na dostawy mundurów dla armii i marynarki niemieckiej. Werner uczęszczał do Reichsaussschuss für Arbeitsstudie, gdzie, jako jeden z 4 na 80 studentów, zdał egzamin na wykładowcę w tej szkole. Ponadto doradzał firmom odzieżowym a także pisał artykuły do tygodnika Textilwoche. Dzięki działaniom Wernera jego ojciec przeżył II wojnę światową (Werner uratował go z żydowskiego szpitala i z rąk Gestapo). Po II wojnie światowej Goldberg wstąpił do CDU [1]w. Od 1952 do 1958 roku był członkiem Rady Powiatu w Berlinie-Wilmersdorf . Potem był dwadzieścia lat członkiem berlińskiej Izby Deputowanych . W 1979 roku wycofał się z polityki. Goldberg został odznaczony w 1985 [2].

Z żoną Gertrudą Goldberg miał troje dzieci, zmarł w Berlinie 28 września 2004. Został pochowany na berlińskim cmentarzu komunalnym Wilmersdorf. Werner jest jednym z bohaterów filmu dokumentalnego „Żydowscy żołnierze Hitlera”, którego producentem jest Larry Price. Film powstał we współpracy z Israel Broadcasting Authority.

Bibliografia

• Bryan Mark Rigg, Jerzy Adamko: Żydowscy żołnierze Hitlera: nieznana historia nazistowskich ustaw rasowych i mężczyzn pochodzenia żydowskiego w armii niemieckiej. Warszawa: Bellona ; Kraków : Wydawnictwo Arkadiusz Wingert, 2005, s. 40. ​ISBN 83-111016-9-8​ (Bellona).