Powiedz o tym miejscu
pl

Władysław Jabłonowski

Dodaj nowe zdjęcie!
Data urodzenia:
22.09.1865
Data śmierci:
21.06.1956
Kategorie:
pisarz (skryba), polityk, poseł, publicysta, senator
Narodowość:
 polska
Cmentarz:
Określ cmentarz

Władysław Jabłonowski, pseud. Gryf, J. A. Błoński, St. Ostroga, Władysław Jab (ur. 22 września 1865 w Żabokrzyczu na Podolu, zm. 21 czerwca 1956 w Sopocie) – polski krytyk literacki, nowelista, działacz polityczny. Filister honoris causa Korporacji Akademickiej Baltia.

Był synem Juliana (doktora medycyny, chirurga) i Marii z książąt Woronieckich, bratankiem Władysława i Aleksandra. Uczęszczał do gimnazjum w Białej Cerkwi, po jego ukończeniu (1884) służył krótko w wojsku rosyjskim. W latach 1885–1886 studiował nauki przyrodnicze na Politechnice Lwowskiej, w 1887 odbył podróż do Grecji i Turcji. Kontynuował studia na uniwersytecie w Genewie (w latach 1888–1891 filozofia i filologia, w 1891 licencjat z nauk społecznych), na uniwersytecie w Paryżu i Collège de France (1891–1892, psychologia, filozofia, filologia), na uniwersytecie w Lipsku (1892–1893). Lata 1894–1895 spędził na zesłaniu w okolicach Orenburga, dokąd trafił za utrzymywanie kontaktów z rewolucjonistami rosyjskimi.

Był aktywnym działaczem politycznym i społecznym. W latach 1888–1890 przewodniczył Towarzystwu "Polonia" w Genewie, w okresie studiów w Szwajcarii nawiązał kontakt m.in. z Teodorem Tomaszem Jeżem i Georgijem Plechanowem. Od 1888 należał do Związku Młodzieży Polskiej "Zet". Organizował manifestacje z okazji 100-lecia powstania kościuszkowskiego oraz brał udział w krakowskim pochówku Mickiewicza, co również przyczyniło się do skazania go na zesłanie; później trafił jeszcze do więzienia w X pawilonie Cytadeli Warszawskiej w 1904. W 1893 Jabłonowski był jednym z założycieli Ligi Narodowej, w styczniu 1905 – Stronnictwa Narodowej Demokracji w Galicji, gdzie blisko współpracował z Romanem Dmowskim. Kontakty utrzymywał także m.in. z Sienkiewiczem, Żeromskim, Reymontem, Beblem, Liebknechtem. W latach 1909–1912 pełnił mandat poselski w III Dumie Państwowej. W 1908 został przyjęty w poczet członków Towarzystwa Naukowego Warszawskiego (początkowo członek rzeczywisty, od 1938 członek zwyczajny).

W latach 1919–1922 zasiadał w Sejmie Ustawodawczym, a w okresie 1922–1935 w Senacie II RP I, II i III kadencji (początkowo z ramienia Związku Ludowo-Narodowego). Sympatyzował z polityką Mussoliniego, był natomiast zdeklarowanym przeciwnikiem Piłsudskiego, szczególnie wyprawy kijowskiej i przewrotu majowego. Wielokrotnie odbywał podróże do Włoch, prowadząc m.in. rozmowy z przedstawicielami Watykanu (w tym z kardynałem Pietro Gasparrim, sekretarzem stanu) na temat sytuacji Kościoła polskiego; w 1926 z powodzeniem realizował misję dyplomatyczną, torującą drogę Augustowi Hlondowi do godności prymasa Polski, zarazem utrącając kandydaturę sprzyjającego Niemcom jezuity Stanisława Sopucha. Brał udział w uroczystościach jubileuszowych 700-lecia uniwersytetów w Neapolu (1924) i Perugii (1927), jako przedstawiciel Senatu RP i Towarzystwa Naukowego Warszawskiego. W czasie II wojny światowej mieszkał w Warszawie, a po powstaniu warszawskim w Olesinie koło Nadarzyna; ostatnie lata życia spędził w Sopocie. Był odznaczony m.in. Krzyżem Komandorskim włoskiego Orderu Św. Maurycego i Św. Łazarza.

W pracy literackiej zajmował się krytyką oraz historią literatury rosyjskiej. Prowadził badania nad psychologicznymi aspektami poezji Słowackiego. Krytycznie oceniał twórczość Mariana Gawalewicza i Marii Rodziewiczówny. Zajmował się twórczością m.in. de Maupassanta, Anatole France'a, d'Annunzia, Rollanda, Carducciego, Daudeta, Dostojewskiego, Gorkiego, Maeterlincka. Występował w obronie modernistów polskich przed atakami pozytywistów; badał francuską krytykę literacką oraz dzieje stosunków dekabrystów z Polską. W pracy Dwie kultury. Studya historyczno-literackie (1913) dokonał porównania historii kultury i literatury Rosji i Europy zachodniej. Współpracował z wieloma czasopismami, m.in. "Głosem" (1893–1899), "Ateneum", "Myślą Polską", "Tygodnikiem Ilustrowanym", był redaktorem "Biblioteki Dzieł Wyborowych". W 1903 wziął udział w II Międzynarodowym Kongresie Historyków w Rzymie.

Niezależnie od działalności jako krytyk sam był literatem. Cieszył się uznaniem przede wszystkim jako nowelista. Ogłosił zbiór nowel W zatoce śmierci (1899), był ponadto autorem pamiętników Z biegiem lat (1939) i Krótkiego życiorysu (1944). W 1922 opublikował przekład Żywotu Michała Anioła Ascanio Condiviego.

Władysław Jabłonowski spoczywa wraz ze swoim stryjem na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kw. 209–VI–24)[1].

Niektóre publikacje

  • Guy de Maupassant (1893)
  • Dusza poety (1902)
  • Chwila obecna. Dążności i usposobienia (1901)
  • Emil Zola (1903)
  • Wśród obcych (1905)
  • Indywidualizm rosyjski i jego odbicie w literaturze (1908)
  • Rozprawy i wrażenia literackie (1908)
  • Teodor Dostojewski wobec nowych prądów świadomości rosyjskiej (1908)
  • Dookoła Sfinksa. Studya o życiu i twórczości narodu rosyjskiego (1910)
  • Dwie kultury (1913, studia historyczne i literackie)
  • O roli uczucia w życiu duchowym J. Słowackiego (1916)
  • Z ojczyzny Danta (1921)
  • Amica Italia. Rzecz o faszyzmie (1926)

 

Źródło informacji: wikipedia.org

Brak miejsc

    loading...

        ImięRodzaj relacjiData urodzeniaData śmierciOpis
        1Stefan ŻeromskiStefan Żeromskiznajomy14.10.186420.11.1925
        2Władysław Stanisław ReymontWładysław Stanisław Reymontznajomy07.05.186705.12.1925
        3Henryk SienkiewiczHenryk Sienkiewiczznajomy05.05.184615.11.1916
        4Roman DmowskiRoman Dmowskiwyznawca tej samej idei09.08.186402.01.1939
        5Józef PiłsudskiJózef Piłsudskioponent05.12.186712.05.1935

        Nie określono wydarzenia

        Dodaj słowa kluczowe