Władysław Tatarkiewicz
- Data urodzenia:
- 03.04.1886
- Data śmierci:
- 04.04.1980
- Kategorie:
- członek akademii nauk, filozof, profesor
- Narodowość:
- polska
- Cmentarz:
- Warszawa, Cmentarz Powązkowski - Stare Powązki
Władysław Tatarkiewicz (ur. 3 kwietnia 1886 w Warszawie, zm. 4 kwietnia 1980 tamże) – filozof i historyk filozofii, estetyk i etyk, historyk sztuki, członek Polskiej Akademii Umiejętności i Polskiej Akademii Nauk.
Ukończył gimnazjum filologiczne w Warszawie. Studiował na różnych kierunkach (prawo, psychologię, filozofię, antropologię, zoologię, historię sztuki) i na różnych uczelniach – PW, UW, tajne komplety tzw. Uniwersytetu Latającego, w Berlinie, Marburgu (u Hermana Cohena i Paula Natorpa, gdzie przejął się neokantyzmem, który jednak później porzucił), Paryżu, a także na Uniwersytecie Lwowskim, gdzie w 1919 roku zrobił habilitację.
Prowadził wykłady z historii filozofii, etyki, estetyki na Uniwersytecie Warszawskim, w latach 1919–1921 wykłady z historii filozofii na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie, później wykłady z historii sztuki i estetyki w seminarium historii sztuki Uniwersytetu Poznańskiego.
Od 1924 był redaktorem naczelnym Przeglądu Filozoficznego, w latach 1960–1963 redaktorem naczelnym pisma „Estetyka”. Jeszcze w 1974 wykładał estetykę w Lozannie.
Opracował semantyczną analizę szczęścia. Przeprowadził rozważania psychologiczne na temat przeżyć człowieka szczęśliwego i nieszczęśliwego. Dowodził, że nie istnieją wartości poza konkretnymi dobrami, choć mają charakter obiektywny.
Był naukowcem wszechstronnym. W swych pracach zawarł zagadnienia z teorii muzyki, poezji i plastyki. Zajmował się również estetyką i historią sztuki. Omówił szczegółowo genezę, rozwój i znaczenie podstawowych pojęć estetyki: sztuki, piękna, formy, twórczości, odtwórczości i przeżycia estetycznego.
Zapisał się w historii nauki polskiej głównie jako etyk i aksjolog, autor cenionych i tłumaczonych na wiele języków dzieł, m.in. 3-tomowej Historii filozofii, monumentalnej i nowatorskiej Historii estetyki oraz z przystępnej filozofii moralności.
Był członkiem lwowsko-warszawskiej szkoły filozoficznej, stworzonej przez Kazimierza Twardowskiego, która przyniosła odrodzonej z niewoli Polsce wielu wybitnych naukowców: filozofów, logików, psychologów, socjologów, a także organizatorów życia akademickiego.
Sygnatariusz Listu 34 oraz listu do The Times, zawierającego stwierdzenie, że w Polsce nie było represji i dyskredytującego Radio Wolna Europa.
W 1933 roku został filistrem honoris causa korporacji akademickiej Aquilonia.
W 1938 odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. W 1966 roku otrzymał nagrodę państwową I. stopnia.
Dzieła
- O bezwzględności dobra, Warszawa, 1919
- Pięć studiów o Łazienkach Stanisława Augusta, Lwów 1925
- Historia filozofii I–III, Lwów 1931, III, Kraków 1950
- O szczęściu, Kraków, 1947
- Skupienie i marzenie. Studia z zakresu estetyki, Kraków, 1951
- Dominik Merlini Warszawa, 1955
- Historia estetyki I–III, Wrocław 1960–1967
- O sztuce polskiej XVII i XVIII wieku. Architektura, rzeźba, Warszawa, 1966
- Pisma zebrane I–II, Warszawa, 1971–1972
- Dzieje sześciu pojęć, Warszawa, 1975
- O doskonałości, Warszawa, 1976
- Parerga, Warszawa, 1978
- Wspomnienia, Warszawa, 1979 (razem z żoną Teresą Tatarkiewicz)
- O filozofii i sztuce, Warszawa, 1986
- Dobro i oczywistość. Pisma etyczne, Lublin, 1989
- Pisma z etyki i teorii szczęścia, Wrocław, 1992
- Wybór pism estetycznych, Kraków, 2004
Źródło informacji: wikipedia.org
Brak miejsc
Imię | Rodzaj relacji | Opis | ||
---|---|---|---|---|
1 | Ksawery Tatarkiewicz | ojciec | ||
2 | Jakub Tatarkiewicz | dziadek | ||
3 | Kazimierz Twardowski | nauczyciel | ||
4 | Stanisław Ossowski | student, uczeń | ||
5 | Jan Białostocki | student, uczeń | ||
6 | Klemens Szaniawski | student, uczeń |
Nie określono wydarzenia