Lech Wałęsa w II turze wyborów prezydenckich pokonał Stanisława Tymińskiego.

Podczas kampanii przed drugą turą wyborów. Stanisław Tymiński skupił się na pozyskaniu części elektoratu Tadeusza Mazowieckiego oraz Włodzimierza Cimoszewicza. Wyraził sprzeciw wobec uchwalenia ustawy antyaborcyjnej, zaś potencjalnych wyborców popierających Włodzimierza Cimoszewicza chciał pozyskać wypowiedzią na temat stanu wojennego. Jednocześnie w mediach i prasie toczyła się kampania przeciwko osobie kandydata, któremu zarzucano m.in. pobyty w Libii, niejasne interesy w Peru, zwolnienie od służby wojskowej dzięki opinii psychiatry. W efekcie na skutek kampanii wymierzonej w kontrkandydata Lecha Wałęsy, wiele osób nie przyznawało się do zamiaru głosowania na Tymińskiego. W polskich mediach był określany m.in. jako: "bezbożnik", "awanturnik", "prymitywny szarlatan" i "przestępca z dżungli".

25 listopada INFAS przeprowadził sondaż, z którego wynikało ze większość wyborców Stanisława Tymińskiego nie przyznawała się do zamiaru oddania na niego głosu. 28 listopada obywatelski klub parlamentarny podjął uchwałę o poparciu w II turze wyborów Lecha Wałęsy. Dwa dni później 30 listopada opublikowano sondaż OBOP według którego na Lecha Wałesę zamierzało głosować 59% wyborców, a na Tymińskiego 30%. Tego samego dnia głos w sprawie wyborów zabrali biskupi. W 244 liście wezwali do głosowania na osobę, która popiera wartości chrześcijańskie i zagwarantuje ich utrwalenie.

1 grudnia Wałęsę poparła rada założycielska ROAD-u, a dzień później sam Tadeusz Mazowiecki. 4 grudnia poparcie wyraziła Rada Naczelna PSL, a 6 grudnia Konfederacja Polski Niepodległej. Jedynym kandydatem, który nie udzielił poparcia ani Wałęsie ani Tymińskiemu był Włodzimierz Cimoszewicz.

1 grudnia doszło do jedynego spotkania kandydatów przed kamerami telewizyjnymi. Spotkanie miało charakter zmasowanego ataku na Stanisława Tymińskiego. Zaatakowany kandydat oświadczył, że ma teczkę z kompromitującymi kontrkandydata materiałami. Lech Wałęsa zażądał ujawnienia materiałów, których konkurent nie ujawnił. Stanisław Tymiński odmówił udziału w planowanej na kolejny dzień debacie i do końca kampanii pojawiał się wyłącznie w audycjach swojego studia wyborczego. Wiece kandydata były zagłuszane przez wyborców Lecha Wałęsy. 3 grudnia w hali gwardii doszło do rękoczynów. 4 grudnia TVP wyemitowała materiał o prywatnym życiu kandydata, z którego wynikało że głodził własne dzieci i bije żonę.

9 grudnia 1990 zagłosowało 14,65 mln obywateli. Frekwencja wyniosła 53,39% i była niższa niż w pierwszej turze o około 2 mln głosów. 344 tysiące ludzi oddało głosy nieważne. Wybory wygrał Lech Wałęsa, który otrzymał 10 622 696 głosów (74,25%), a Stanisław Tymiński 3 683 098 głosów. Spośród wyborców Stanisława Tymińskiego z I tury około 1,3 mln nie zdecydowało się ponownie poprzeć, a 250 tys. wyborców Tymińskiego zagłosowało na Lecha Wałęsę. Najwięcej wyborców Tymiński stracił w Polsce centralnej i na Śląsku. Częściowo lukę wypełniło 400 tysięcy wyborców głosujących pierwszy raz w II turze wyborów, 44% wyborców Włodzimierza Cimoszewicza, 37% wyborców Romana Bartoszcze, 22,5% wyborców Leszka Moczulskiego, 8,5% wyborców Tadeusza Mazowieckiego.

22 grudnia nowo wybrany prezydent złożył przysięgę przed Zgromadzeniem Narodowym, a następnie na Zamku Królewskim odebrał z rąk Ryszarda Kaczorowskiego przedwojenne insygnia głowy państwa.