Jerzy Świderski

Jerzy Tomasz Świderski ps. Lubicz herbu Lubicz (ur. 21 grudnia 1929 w Warszawie, zm. 22 stycznia 2017) – polski lekarz kardiolog, profesor nauk medycznych, powstaniec warszawski, autor publikacji o tematyce powstańczej i harcerskiej.

Syn dr med. kpt. Edwarda Świderskiego (1891-1972, ps. "Doktor") i Marii Świderskiej (1900-1968, ps. "Maniuta"). Jego brat to Bohdan Świderski (1919-1944, ps. "Zaskroniec").

Jerzy Świderski jako dziecko trafił do Harcerskiej Szkoły Powszechnej im. Andrzeja i Olgi Małkowskich w Warszawie (ul. Krucza, później Natolińska). Podczas Obrony Warszawy 1939 był gońcem Obrony Przeciwlotniczej. W czasie okupacji niemieckiej służył w tajnym harcerstwie – w Warszawskiej Drużynie Harcerzy im. Tadeusza Rejtana. Pod koniec 1943 roku przeszedł kurs łączności. W tym czasie wstąpił w szeregi Armii Krajowej. Uczestniczył w akcjach "małego sabotażu". W powstaniu warszawskim był łącznikiem w Plutonie Łączników Kompanii Harcerskiej batalionie "Gustaw" Zgrupowania "Róg". Podczas walk został ranny.

Po powstaniu działał w 2. i 23. Warszawskiej Drużynie Harcerskiej im. Bolesława Chrobrego przy gimnazjum im. Stefana Batorego. W 1945 został zatrzymany przez funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa; wkrótce aresztowany. Skazany na 3 lata więzienia, przetrzymywany był w więzieniu mokotowskim. W 1948, po amnestii, został zwolniony. Następnie zdał egzamin maturalny i rozpoczął studia na Uniwersytecie Warszawskim, a później na Akademii Medycznej. W tym czasie nadal działał w harcerstwie. Rozpoczął także pracę asystenta w Zakładzie Histologii i Embriologii. Akademię ukończył w 1953 roku, zaś w 1960 obronił doktorat. W 1970 uzyskał docenturę, a w 1984 – tytuł profesora nauk medycznych.

W kwietniu 1945 roku dowodził kilkunastoma harcerzami z Warszawskiej Chorągwi Hufców Polskich uzbrojonymi w granaty, którzy przeprowadzili udaną akcję na skład amunicji strzeżony przez żołnierzy Armii Czerwonej.

1 października 1983 dokonał odsłonięcia pomnika Małego Powstańca.

Autor m.in. Dziennika harcerza powstańca. 63 dni w dzienniczku czternastoletniego chłopca oraz Harcerze 1944–1956. Najmłodsi w Powstaniu Warszawskim, drugiej konspiracji i więzieniach bezpieki.