Powiedz o tym miejscu
pl

Adolf Dymsza

Dodaj nowe zdjęcie!
Data urodzenia:
07.04.1900
Data śmierci:
20.08.1975
Inne nazwiska/pseudonimy:
Adolf Bagiński, Dodek
Kategorie:
aktor
Narodowość:
 polska
Cmentarz:
Warszawa, Cmentarz Wojskowy na Powązkach

Adolf Dymsza, właściwie Adolf Bagiński, w filmie znany jako Dodek (ur. 7 kwietnia 1900 w Warszawie, zm. 20 sierpnia 1975 w Górze Kalwarii) – polski aktor kabaretowy i filmowy.

Pseudonim "Dymsza" został wymyślony przez siostrę aktora. Sam chciał się nazywać "Scipio del Scampio". Zapisał ten pseudonim na kartce, jednak kiedy zadzwoniono z teatru z prośbą o podanie pseudonimu na afisz, siostrze zgubiła się kartka i wymyśliła na poczekaniu "Dymszę".

Syn Adolfa i Matyldy Połądkiewiczów. Kształcił się w Warszawie - najpierw w II Gimnazjum, a następnie w Szkole Handlowej Wawelberga. W latach 1918-1920 występował w teatrach Warszawy, Grodna i Mińska. Potem powrócił do Warszawy. Początkowo był bez stałego angażu, grywał w warszawskich teatrzykach i uczył tańca. Po występach w latach 1925-1931 w kabarecie "Qui Pro Quo" zyskał znaczną popularność i stał się znanym aktorem rewiowym. O jego występach w filmach niemych niewiele wiadomo, a prawdziwy rozgłos przyniosły mu filmy dźwiękowe, które pozwoliły ujawnić się jego nieprzeciętnemu talentowi komicznemu. Lata okupacji spędził w Warszawie, grając w jawnych teatrach rewiowych (Komedia, Nowości, Niebieski Motyl, Jar), wbrew zakazowi konspiracyjnego ZASP-u.

Z tego powodu po wojnie przez sąd koleżeński ZASP został ukarany zakazem grania w Warszawie, musiał przekazywać 15% honorariów na Dom Aktora w Skolimowie i przez pewien czas jego nazwisko na afiszach musiało być zastąpione trzema gwiazdkami. Przeniósł się do Łodzi, gdzie występował w tamtejszym Teatrze Syrena, a w latach 1948-1951 w Teatrze Powszechnym.

W 1951 powrócił do Warszawy i aż do emerytury w roku 1973 był aktorem Teatru Syrena. Pod koniec życia cierpiał na wadę słuchu oraz prawdopodobnie na chorobę Alzheimera. Ostatnie 2 lata życia spędził w Domu Opieki Społecznej w Górze Kalwarii. Adolf Dymsza został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera 15B-6-12).

Rodzina

W 1929 roku poślubił Zofię Olechnowicz (baletnicę z zespołu Tacjanny Wysockiej). Mieli cztery córki – jedną z nich była aktorka Anita Dymszówna.

Filmografia

  • 1930 – Wiatr od morza (Stefek)
  • 1930 – Niebezpieczny romans
  • 1930 – Janko Muzykant (Florek)
  • 1932 – Sto metrów miłości (Dodek)
  • 1932 – Ułani, ułani, chłopcy malowani (Felek)
  • 1933 – Romeo i Julcia (Teofil Rączka)
  • 1933 – Każdemu wolno kochać (Hipek)
  • 1933 – Dwanaście krzeseł (Antykwariusz Kamil Klepka)
  • 1934 – Parada rezerwistów (szef zakładu, strzelec wyborowy)
  • 1935 – Antek policmajster (Antek Król)
  • 1935 – ABC miłości (Wincenty Poziomka)
  • 1935 – Wacuś (Wacuś, Tadeusz)
  • 1936 – Dodek na froncie (Dodek)
  • 1936 – Bolek i Lolek (Lolo Charkiewicz / Bolek Cybuch)
  • 1937 – Niedorajda (Florek)
  • 1938 – Robert i Bertrand (Robert)
  • 1938 – Paweł i Gaweł (Gaweł)
  • 1940 – Sportowiec mimo woli (Dodek Czwartek)
  • 1948 – Skarb (Alfred Ziółko)
  • 1953 – Sprawa do załatwienia (osiem różnych ról)
  • 1955 – Irena do domu! (Zygmunt Majewski)
  • 1956 – Nikodem Dyzma (Nikodem Dyzma)
  • 1959 – Cafe pod Minogą (Maniuś Kitajec)
  • 1962 – Mój stary (Grzela)
  • 1969 – Sól ziemi czarnej (Ordynans)
  • 1970 – Pan Dodek (Dodek)

Ordery, odznaczenia i wyróżnienia państwowe

  • Medal 10-lecia Polski Ludowej (1955)
  • Nagroda państwowa III stopnia

Źródło informacji: wikipedia.org

Brak miejsc

    loading...

        ImięRodzaj relacjiData urodzeniaData śmierciOpis
        1Oleg  TabakowOleg Tabakowkolega/koleżanka17.08.193512.03.2018
        2Kazimierz KrukowskiKazimierz Krukowskikolega/koleżanka02.02.190124.12.1984
        3Zdzisław MotykaZdzisław Motykaznajomy23.01.190721.03.1969

        04.04.1919 | W Warszawie założono kabaret Qui Pro Quo

        Qui Pro Quo (1919-1931) – teatrzyk działający w Warszawie. Jego siedzibą były podziemia Galerii Luxenburga przy ul. Senatorskiej 29. Teatrzyk skrystalizował styl warszawskiego kabaretu literackiego, był inspiracją nie tylko dla innych scen tego gatunku działających przed wojną, ale i tych zakładanych po 1945 (Szpak, Wagabunda oraz Dudek).

        Prześlij wspomnienia

        Dodaj słowa kluczowe