Chuck Berry

Chuck Berry, właśc. Charles Edward Anderson Berry (ur. 18 października 1926 w St. Louis; zm. 18 marca 2017 w St. Charles w stanie Missouri) – amerykański muzyk, kompozytor piosenek, wokalista, gitarzysta, indywidualność sceniczna. Jest powszechnie uważany za jednego z najwybitniejszych pionierów rock and rolla. W 2003 pojawił się na 6. miejscu listy 100 największych gitarzystów wszech czasów magazynu "Rolling Stone".

Chuck Berry, zanim został "odkryty" przez znanego producenta Leonarda Chessa, właściciela Chess Records, był mało znanym muzykiem, tworzącym czarną muzykę wywodzącą się z bluesa, a graną w lokalnych klubach w St. Louis. Pierwsza piosenka nagrana dla Chess w 1955, "Maybellene", stała się z miejsca wielkim przebojem, czyniąc Chucka najpopularniejszym śpiewakiem rockandrollowym. Chuck Berry był wielkim rewolucjonistą w ramach swego gatunku, definiując jego brzmienie na całe lata naprzód. Za jego sprawą typowym stał się agresywny rytm, dominująca rola elektrycznej gitary oraz charakterystyczny swobodny sposób zachowania na scenie (stworzył m.in. tzw. duck-walk). W szczególności dźwięk gitary wyróżniał Berry'ego spośród mu współczesnych. Był też prekursorem rozpoczynania piosenek przez intro składającego się z krótkiego riffu granego solo na gitarze elektrycznej.

Najbardziej znane grupy brytyjskie z The Beatles i The Rolling Stones na czele, wzorowały na nim swe brzmienie i sceniczny image w początkowym okresie działalności. Wzorował się też na nim Jimi Hendrix, wykonywał także czasem podczas koncertów jedną z jego najlepszych kompozycji "Johnny B. Goode".

Do największych przebojów Chucka Berry'ego, a zarazem najlepiej znanych standardów rockowych należą: "Roll Over Beethoven", "Thirty Days", "Too Much Monkey Business", "Brown Eyed Handsome Man", "You Can't Catch Me", "School Day", "Carol", "Back in the U.S.A.", "Little Queenie", "Memphis Tennessee", "Johnny B. Goode", "Rock and Roll Music" i wykorzystany w kultowej scenie filmu Quentina Tarantino Pulp Fiction "You Never Can Tell".

W 1986 Chuck Berry, jako pierwszy muzyk, został wprowadzony do Rock and Roll Hall of Fame, a w 1989 do St. Louis Walk of Fame.

26 lutego 2012 roku odebrał nagrodę PEN Klubu Nowej Anglii - "Song Lyrics of Literary Excellence".

Chuck Berry był twórcą legendarnego "kaczego chodu" (duck-walk) z gitarą. Twierdził, że stworzenie go w 1956 r. miało pierwotnie na celu ukrycie wygniecionego garnituru ze sztucznego jedwabiu. W jednym z wywiadów zapytany przez Johnny'ego Carsona na temat pochodzenia "kaczego chodu" odpowiedział, że w dzieciństwie lubił grać w tenisa stołowego i piłkę trzymał pod stołem dlatego wygodniej było mu wchodzić pod stół w ten właśnie sposób, co bardzo spodobało się jego mamie.

18 marca 2017 roku został znaleziony martwy w swoim domu w mieście St.Charles, w stanie Missouri. Miał 90 lat.

Dyskografia

• Rock Rock Rock (1957)
• One Dozen Berry's (1958)
• After School Session (1958)
• Berry Is on Top (1959)
• Rockin' at the Hops (1960)
• New Juke-Box Hits (1961)
• Chuck Berry Twist (1962)
• Chuck Berry's Greatest Hits (1964)
• Two Great Guitars (wraz z Bo Diddleyem) (1964)
• Fresh Berry's (1965)
• From St. Louie to Frisco (1968)
• Back Home (1970)
• San Francisco Dues (1971)
• The London Chuck Berry Sessions (1972)
• St. Louie to Frisco to Memphis (1972)
• Johnny B. Goode (1972)
• Bio (1973)
• Sweet Little Rock and Roller (1973)
• Wild Berrys (1974)
• Flashback (1974)
• Chuck and His Friends (1974)
• Chuck Berry (1975)
• Rock It (1979)
• Alive and Rockin' (1981)
• Toronto Rock 'N' Roll Revival 1969 Vol. II (1982)
• Toronto Rock 'N' Roll Revival 1969 Vol. III (1982)
• "Retro Rock" - Chuck Berry - Broadcast Week (1982)
• Reelin' and Rockin' (1982)
• Chuck Berry (1982)
• Chuck (2017)

***