Coluche

Coluche właśc. Michel Gérard Joseph Colucci (ur. 28 października 1944 w Paryżu, zm. 19 czerwca 1986) – francuski aktor. Zginął w wypadku samochodowym na drodze w okolicy Grasse jadąc z Cannes do Opio.

Jego ojciec – Honorio Colucci, z pochodzenia Włoch, zmarł w 1947 roku i od tej pory Michel Colucci wychowywany był tylko przez matkę, która z małej pensji musiała utrzymać siebie i troje dzieci. Michel ukończył w 1958 szkołę podstawową i później pracował dorywczo. W 1964 roku został wcielony do wojska, gdzie został skazany za niesubordynację. Po wyjściu z więzienia i opuszczeniu wojska pracował przez pewien czas z matką w kwiaciarni, ale szybko porzucił to zajęcie, by zająć się tym, co interesowało go o bardziej – muzyką i kabaretem.

Śpiewał utwory Borisa Viana, Georges'a Brassensa i Yves'a Montanda, występował w kabarecie Chez Bernadette i La Méthode. Był jednym z założycieli Café de la Gare, otwartej 12 czerwca 1969 kawiarni-teatru, gdzie swoją karierę zaczynał także m.in. Gérard Depardieu i Gérard Jugnot. W związku z problemem alkoholowym, Colucci opuścił zespół w 1970 roku. Rok później założył nową grupę Au vrai chic parisien – Théâtre vulgaire, nazwaną później Le vrai chic parisien, ale ponownie na skutek swojego uzależnienia porzucił zespół i zdecydował się na karierę solową.

W 1974 roku występował w paryskiej Olympii w przedstawieniu Mes adieux au music-hall. W tym samym roku w telewizji wyemitowany został jego skecz L'histoire d'un mec. Coluche występował w licznych filmach komediowych, m.in. w Skrzydełko czy nóżka (1976) u boku Louisa de Funèsa. W 1984 roku otrzymał nagrodę Cezara dla najlepszego aktora za rolę w filmie Tchao Pantin (1983).

Coluche był założycielem organizacji Les Restos du Cœur, która zajmuje się dożywianiem najuboższych.

Francuski piosenkarz Renaud Séchan, przyjaciel Coluche'a, nagrał w 1988 album pt. Putain de camion (fr. Pierdolona ciężarówka). Tytułowa piosenka dotyczyła śmierci Coluche, potrąconego w czasie jazdy na motocyklu przez samochód ciężarowy.

Wybory prezydenckie w 1981

30 października 1980 Coluche ogłosił chęć startowania w wyborach prezydenckich. Od początku deklarował, że jest to działanie obliczone na skompromitowanie francuskiego establishmentu, a nie poważna propozycja polityczna. Coluche tłumaczył: Wcale nie chcę być prezydentem. (...) [Zgłosiłem swoją kandydaturę] żeby był większy burdel. Chcę się pobawić i się pobawię. Korzystam z tego, że jestem popularny. (...) Jestem jedynym kandydatem, który nie chce być prezydentem, dlatego będę miał wielkie powodzenie. [Głosować na mnie będą] ci wszyscy, którzy chrzanią politykę, polityków i cały ten cyrk jakim są wybory.

Zachowanie Coluche było na tyle niespotykane, że szczególną uwagę poświęcały mu media oraz potencjalni wyborcy. Satyryczny magazyn "Charlie-Hebdo", który został organem prasowym kandydata Coluche, odnotował wzrost sprzedaży, analizy społeczno polityczne takiej kandydatury zamieszczały największe tytuły prasowe jak "Le Nouvel Observateur", "Le Figaro", czy "Le Monde". Coluche był atakowany przez kontrkandydatów do fotela prezydenckiego, cierpkich wyrazów nie szczędzili mu zawodowi politycy. W jednym z sondaży opinii publicznej, poparcie dla Coluche deklarowało 16% ankietowanych.

W rozmowie z polskim tygodnikiem satyrycznym "Szpilki" Coluche zauważył: Polityka to show. (...) Najlepszy kandydat to ten, który najlepiej wypada w telewizji. Ludzie nie głosują na prezydenta, tylko na to co widzą w telewizji. Właśnie taka szczerość ściągała na niego krytykę ze strony polityków przekonanych o swojej misji, przywiązujących wagę procesu kandydowania i zbierania społecznego poparcia.

Tymczasem w programie wyborczym na łamach "Charlie-Hebdo" Coluche zapowiadał:

Coluche w kampanii wyborczej nie przebierał w słowach. Deklaracja programowa kończyła się zwięzłym apelem: A teraz – odpieprzcie się! Z kolei na okładce "Hara-Kiri", sympatyzującego z nim miesięcznika satyrycznego, Coluche siedział z opuszczonymi spodniami na sedesie przepasany Legią Honorową, a całości dopełniało wydrukowane na niebiesko–biało–czerwono hasło Bleu–Blanc–Merde (fr. Niebiesko-Białe-Gówno).

Aspiracje polityczne Coluche popierali Jean-Paul Belmondo, Gérard Depardieu. Swoją akcję Coluche postanowił przerwać w kwietniu następnego roku, wycofując się z kandydowania na miesiąc przed wyborami. Wbrew prognozom Coluche, który wieszczył reelekcję Valéry'ego Giscard d'Estaing wybory te przyniosły zwycięstwo François Mitterrandowi.