Julian Arnoldt-Russocki
Julian Arnoldt-Russocki
- Data urodzenia:
- 11.07.1893
- Data śmierci:
- 10.08.1953
- Kategorie:
- oficer, uczestnik I wojny światowej, uczestnik II wojny światowej
- Narodowość:
- polska
- Cmentarz:
- Określ cmentarz
Julian Edwin Arnoldt-Russocki (ur. 11 lipca 1893; zm. 10 sierpnia 1953) – podpułkownik kawalerii Wojska Polskiego.
Urodził się 11 lipca 1893. Został oficerem Armii Imperium Rosyjskiego. Podczas I wojny światowej służył w 5 Pułku Ułanów. Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę został przyjęty do Wojska Polskiego. Od grudnia 1918 był żołnierzem 12 Pułku Ułanów, a po przekształceniu 10 Pułku Ułanów. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej w stopniu porucznika kawalerii w szeregach 10 Pułku Ułanów na stanowisku dowódcy szwadronu zapasowego, a za swoje czynny wojenne otrzymał Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari. Został awansowany do stopnia rotmistrza kawalerii ze starszeństwem z 1 czerwca 1919. Po wojnie pozostawał oficerem 10 Pułku Ułanów, stacjonującego w Białymstoku. Został awansowany do stopnia majora kawalerii ze starszeństwem z 1 stycznia 1927. W 1928 był dowódcą szwadronu zapasowego w 10 Pułku Ułanów. Od 1930 był zastępcą dowódcy 16 Pułku Ułanów Wielkopolskich w Bydgoszczy. W latach 30. został awansowany do stopnia podpułkownika kawalerii. W tym stopniu od 15 lipca 1939 sprawował stanowisko dowódcy 16 Pułku Ułanów Wielkopolskich im. gen. Gustawa Orlicz-Dreszera.
Po wybuchu II wojny światowej pełnił funkcję dowódcy jednostki w pierwszych dniach kampanii wrześniowej. Dowodził w bitwie pod Bukowcem. W nocy 4/5 września 1939 dokonał rozwiązania 16 Pułku Ułanów. Został wzięty do niewoli przez Niemców i był osadzony w oflagu nr 506.
Jego młodszym bratem był Wiktor (ur. 1895), obaj razem służyli od I wojny światowej, później w 10 Pułku Ułanów.
Odznaczenia i ordery
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari
- Krzyż Walecznych – trzykrotnie
- Order Korony Rumunii V klasy
- Medal Międzyaliancki
Źródło informacji: wikipedia.org
Brak miejsc
14.02.1919 | Rozpoczęła się wojna polsko-bolszewicka
Wojna polsko-bolszewicka (wojna polsko-sowiecka, wojna polsko-rosyjska 1919-1921, wojna polsko-radziecka) – wojna pomiędzy odrodzoną Rzeczpospolitą a Rosją Radziecką, dążącą do podboju państw europejskich i przekształcenia ich w republiki radzieckie zgodnie z doktryną i deklarowanymi celami politycznymi („rewolucja z zewnątrz”) rosyjskiej partii bolszewików.
01.09.1939 | Wojska niemieckie napadły o świcie bez wypowiedzenia wojny na Polskę, rozpoczynając kampanię wrześniową a tym samym II wojnę światową
Kampania wrześniowa (inne stosowane nazwy: kampania polska 1939, wojna polska 1939, wojna obronna Polski 1939) – obrona terytorium Polski przed agresją militarną (bez określonego w prawie międzynarodowym wypowiedzenia wojny) wojsk III Rzeszy (Wehrmacht) i ZSRR (Armia Czerwona); pierwszy etap II wojny światowej. Była to pierwsza kampania II wojny światowej, trwająca od 1 września (zbrojna agresja Niemiec) do 6 października 1939, kiedy z chwilą kapitulacji SGO Polesie pod Kockiem zakończyły się walki regularnych oddziałów Wojska Polskiego z agresorami. Naczelnym Wodzem Wojska Polskiego w kampanii był marszałek Edward Rydz-Śmigły, a szefem sztabu gen. bryg. Wacław Stachiewicz. Od 3 września 1939 wojna koalicyjna Polski, Francji i Wielkiej Brytanii przeciw III Rzeszy.
03.09.1939 | Bitwa pod Bukowcem
Bitwa pod Bukowcem - bitwa stoczona 3 września 1939 nieopodal wsi Bukowiec. W starciu wzięły udział 16 Pułk Ułanów Wielkopolskich pod dowództwem ppłk. Juliana Arnoldta-Russockiego wsparty 2 baterią 11 Dywizjonu Artylerii Konnej pod dowództwem kpt. Janusza Pasturczaka przeciwko 3 Niemieckiej Dywizji Pancernej wspartej oddziałem 23 piechoty zmotoryzowanej i siedemnastoma bombowcami Luftwaffe.