Klaus Barbie

Klaus Barbie (ur. 25 października 1913, zm. 25 września 1991) – niemiecki zbrodniarz wojenny, szef Gestapo w Lyonie i SS-Hauptsturmführer. W związku ze swoimi zbrodniami w okupowanej przez III Rzeszę Francji zyskał sobie przydomek "Rzeźnik z Lyonu".

W 1988 ukazał się film dokumentalny Czasy i życie Klausa Barbiego. Film zdobył Oscara w kategorii najlepszy film dokumentalny za rok 1988.

Kariera w NSDAP i SS

Urodził się w Bad Godesberg obecnie dzielnica Bonn (Nadrenia Północna-Westfalia) i kształcił się w Instytucie im. Fryderyka Wilhelma. Po ukończeniu uniwersytetu niezwłocznie wstąpił do SS (osiągnął w niej stopień SS-Hauptsturmführera), a do NSDAP należał od 1937. W 1941 Barbie przydzielony został do biura spraw żydowskich w ramach Gestapo (tzw. sekcja b4, którą kierował Adolf Eichmann). Początkowo pełnił służbę w okupowanym Amsterdamie, następnie w maju 1942 przeniesiono go do Francji, gdzie został szefem Gestapo w Lyonie.

"Kat Lyonu"

Jako szef Gestapo w Lyonie Barbie zasłynął z okrucieństwa i bezwzględności. Wśród licznych zbrodni, które popełnił znajdują się m.in.: schwytanie i deportacja do obozu zagłady 44 żydowskich dzieci i 7 dorosłych ukrywanych w wiosce Izieu czy zamordowanie Jeana Moulina, którego wcześniej torturowano (Moulin był najwyższym rangą schwytanym członkiem francuskiego Ruchu Oporu). W sumie Barbie według dokładnych i udokumentowanych obliczeń jest współodpowiedzialny za deportację do obozów zagłady 7,5 tysiąca Żydów, zamordowanie 4342 ludzi oraz aresztowanie i torturowanie 14 311 członków francuskiego Ruchu Oporu. W związku z tym otrzymał przydomek "Kata Lyonu".

Życie po II wojnie światowej

W latach 1945–1955 był zatrudniony i chroniony przez Brytyjczyków i Amerykanów. Pracował w wywiadzie, zajmując się walką z lewicową opozycją wobec okupacji Niemiec przez zachodnich aliantów. W 1955, gdy Brytyjczycy i Amerykanie nie potrzebowali już jego usług, Barbie skorzystał z pomocy administracji watykańskiej (biskup Alois Hudal) i uciekł wraz z rodziną do Argentyny. Później przeniósł się do Boliwii i jako Klaus Altmann zamieszkał w La Paz, gdzie został narkotykowym bossem. Brał następnie udział w miejscowym zamachu stanu. W 1971 został wytropiony i rozpoznany przez poszukiwaczy nazistowskich zbrodniarzy wojennych Serge'a i Beate Klarsfeldów, ale dopiero nowo powołany rząd boliwijski zgodził się na aresztowanie Barbiego (doszło do tego 18 stycznia 1983). Następnie, w zamian za różne dobra materialne, ekstradowano go do Francji.

Proces we Francji

Proces zbrodniarza rozpoczął się 11 maja 1987 przed francuskim sądem w Lyonie. Wyjątkowo, ze względu na historyczną wartość procesu, zezwolono na jego filmowanie. Główny obrońca zbrodniarza – Jacques Vergès – usiłował wykazać, że zachowanie Barbiego nie było gorsze niż działania kolonistów (także Francuzów). Jednak ta linia obrony zdała się na nic, gdyż wobec licznych dowodów zbrodni oskarżonego, 4 lipca 1987, skazano go na dożywocie (najwyższy wymiar kary). Klaus Barbie zmarł z powodu białaczki w więzieniu w 1991.