Konstantin Päts

Konstantin Päts (ur. 23 lutego 1874 w Tahkuranna koło Parnawy, zm. 18 stycznia 1956 w Buraszewie k. Kalinina) – estoński polityk okresu międzywojennego, współtwórca państwowości estońskiej, wielokrotny premier, a od 1938 prezydent Estonii.

Konstantin Päts ukończył Uniwersytet w Parnawie, ponadto kształcił się na Wydziale Prawa Uniwersytetu w Tartu (1894–1898). Po ukończeniu szkół służył w armii carskiej w Pskowie, po czym pracował jako adwokat w Tallinnie. Pełnił funkcję redaktora gazety "Teataja". W latach 1904–1905 Päts był członkiem Rady Miejskiej w Rewlu (Tallinnie) oraz zastępcą rosyjskiego burmistrza w 1905. Opowiadał się wówczas za współpracą estońsko–rosyjską w celu osłabienia niemieckiego żywiołu w mieście.

Konstantin Päts uczestniczył w rewolucji rosyjskiej 1905, skazany na śmierć przez rosyjski sąd, uciekł za granicę. W okresie od 1905 do 1906 Päts przebywał w Szwajcarii, później w Finlandii. W roku 1909 dobrowolnie poddał się karze i spędził 9 miesięcy w carskim więzieniu. Po odbyciu kary został redaktorem "Gazety Petersburskiej" wydawanej dla mniejszości estońskiej ("Peterburi Teataja"), 1911–1916 Päts kierował "Tallinna Teataja" ("Gazeta Tallińska"), 1916–1917 znów zaciągnięty do wojska służył w armii w Tallinnie.

W roku 1918 Konstantina Pätsa uwięziły niemieckie władze okupacyjne (przebywał m.in. w obozie w Polsce). Po uwolnieniu został pierwszym premierem prowizorycznego rządu Estonii. Jednocześnie pełnił funkcję ministra spraw zagranicznych i obrony. 1922–1923 marszałek Riigikogu I kadencji. W latach 1919–1920 jako członek Konstytuanty Päts tworzył estońską konstytucję.

Przez cały okres międzywojenny Konstantin Päts był posłem Riigikogu. W okresie 1932–1934 ponownie został premierem. Päts miał ogromny wpływ na opracowanie nowej konstytucji z 1938. W 1934 rozwiązał wszystkie partie i stowarzyszenia polityczne (m.in. EVL), wprowadzając rządy autorytarne. W 1937 wybrano go na prezydenta kraju (oficjalnie "protektora"), parlament zdominowany był przez zwolenników Pätsa z dawnego "Związku Ludowego".

W 1939 Konstantin Päts zgodził się na przyjęcie warunków sowieckich (pobyt Armii Czerwonej na terytorium kraju), podobnie jak rok później na żądanie Andrieja Żdanowa mianował premierem Johannesa Vares-Barbarusa. W przeciwieństwie do litewskiego prezydenta Antanasa Smetony, Päts nie zdecydował się na wyjazd z kraju. W lipcu 1940 został aresztowany przez NKWD i deportowany w głąb ZSRR, gdzie żył jako zesłaniec, później ponownie więziony. W 1954 roku padł ofiarą psychiatrii represyjnej w ZSRR – jako niebędącego w stanie przystosować się do rzeczywistości radzieckiej osadzono w szpitalu psychiatrycznym opodal Kalinina, gdzie też zmarł.

Władze ZSRR nie pozwoliły Konstantinowi Pätsowi spocząć w ziemi ojczystej. Dopiero upadek imperium pozwolił na powrót ciała do kraju. W październiku 1990 demokratyczne władze Estonii pochowały go uroczyście na cmentarzu Metsakalmistu w Tallinnie.

Poza działalnością polityczną Päts pełnił też szereg innych funkcji. W latach 1919–1933 był prezesem zarządu firmy ubezpieczeniowej "Lloyd", później szefował Izbie Handlowo-Przemysłowej, ponadto przewodniczył "Towarzystwu Estońsko-Fińsko-Węgierskiemu".

W 1928 otrzymał honorowy doktorat uniwersytetu w Tartu, dziesięć lat później podobny na Politechnice Tallińskiej. Od 1938 honorowy członek Towarzystwa Naturalistów, jak również korporacji akademickiej "Fraternitas Estica". Honorowy obywatel Tallinna, Narwy, Parnawy i Tartu.

Został odznaczony m.in. estońskim Orderem Krzyża z Orłem I klasy i Krzyżem Wolności I klasy (1920), łotewskim Orderem Trzech Gwiazd oraz polskim Orderem Orła Białego (1934).

Ponadto publikował liczne rozprawy na tematy polityczne i prawne.

Związki z Polską

Od lipca do listopada 1918 uwięziony przez Niemców przebywał w obozie w Grodnie.

Jako silna osobowość w estońskiej polityce, a od lat dwudziestych de facto dyktator był nazywany "estońskim Piłsudskim".

Od maja do czerwca 1935 przebywał na kuracji w Truskawcu, po zakończeniu której odbył wizytę w Warszawie, gdzie spotkał się z prezydentem Mościckim, Józefem Beckiem i marszałkiem Rydzem oraz złożył wieniec pod Grobem Nieznanego Żołnierza.