Konstanty Plisowski-Odrowąż

Gen. bryg. Konstanty Plisowski-Odrowąż s. Karola i Marii z Hołubów, ur. 8 VI 1890 w Nowosiółce. W latach 1908–1917 służył w armii rosyjskiej. Żołnierz I Korpusu Wschodniego i IV Dywizji Strzelców gen. Żeligowskiego. W WP od 1919. Uczestnik wojny 1919–1921 jako dowódca 4 Brygady Kawalerii. Po wojnie był dowódcą 6 Brygady Kawalerii i 4 Brygady Kawalerii. Mianowany generałem brygady w 1929. Od 1930 w stanie spoczynku. Od 11 IX 1939 dowódca Twierdzy Brześć, ostatnio dowódca Nowogródzkiej Brygdy Kawalerii. Ranny. Odznaczony Orderem Virtuti Militari 5 kl., Orderem Odrodzenia Polski, Krzyżem Niepodległości, Krzyżem Walecznych.

L.S. 2585; CAW, Ap 7567, 15217, KN 23.12.1933, Orderem Virtuti Militari 90-8490; J. Tucholski, Mord w Katyniu.

***

Służba w Armii Imperium Rosyjskiego

Absolwent Korpusu Kadetów w Odessie. W 1911 rozpoczął służbę w Armii Imperium Rosyjskiego. W czasie I wojny światowej walczył na froncie austriackim. Dowodził szwadronem w 12 Achtyrskim Pułku Huzarów. W okresie od 23 stycznia do 2 marca 1918, na czele szwadronu złożonego z Polaków - żołnierzy 12 Dywizji Kawalerii, odbył 1400 kilometrowy marsz z Odessy do twierdzy Bobrujsk. Tam objął dowództwo 4 szwadronu 3 Pułku Ułanów. 3 lipca 1918, po rozformowaniu pułku, razem z bratem Kazimierzem udał się na Kubań. Tam 8 września 1918 objął dowództwo Dywizjonu 1 Dywizji Jazdy przy 4 Dywizji Strzelców Polskich. W trzeciej dekadzie stycznia 1919 w Odessie objął dowództwo Pułku Ułanów 1 Dywizji Jazdy. Na czele tego oddziału 15 czerwca 1919 przebił się przez Mołdawię do Polski.

Służba w Wojsku Polskim

11 lipca 1919 roku dowodził szarżą pod Jazłowcem. 12 sierpnia jego oddział przemianowany został na 14 Pułk Ułanów Jazłowieckich. On sam, na wniosek gen. Żeligowskiego, został 23 sierpnia 1919 mianowany pułkownikiem z pominięciem jednego stopnia. W wojnie 1920 dowodził IV i VI Brygadą Jazdy – jako pierwszy jej dowódca. W czasie swojej wieloletniej służby wojskowej zajmował szereg stanowisk dowódczych, sztabowych – będąc też wykładowcą i teoretykiem myśli wojskowej. 29 listopada 1927 roku został zwolniony ze stanowiska dowódcy 6 Samodzielnej Brygady Kawalerii w Stanisławowie i wyznaczony na stanowisko dowódcy 5 Samodzielnej Brygady Kawalerii w Krakowie.

1 stycznia 1929 roku Prezydent RP Ignacy Mościcki nadał mu stopień generała brygady ze starszeństwem z 1 stycznia 1929 roku i 6. lokatą w korpusie generałów. 31 marca 1930 roku został zwolniony ze stanowiska dowódcy 5 Samodzielnej Brygady Kawalerii „z równoczesnym oddaniem do dyspozycji ministra spraw wojskowych i zachowaniem dotychczasowego dodatku służbowego”. Z dniem 31 grudnia 1930 roku w wieku 40 lat został przeniesiony w stan spoczynku.

II wojna światowa

Dowodził obroną twierdzy brzeskiej w 1939. Po opuszczeniu twierdzy w nocy z 16 na 17 września, poprowadził swój oddział do zgrupowania Franciszka Kleeberga. Sam objął funkcję zastępcy Grupy Operacyjnej Kawalerii Władysława Andersa. W dniach 24-28 września dowodził Nowogródzką Brygadą Kawalerii, która przebijając się na południe, staczała walki tak z Niemcami, jak i Sowietami.

28 września dostał się do sowieckiej niewoli i wkrótce potem został odstawiony do obozu jenieckiego w Starobielsku. Nie wiadomo, jak i gdzie zginął, jego ciała nigdy nie odnaleziono, ale znajduje się na liście katyńskiej.

Decyzją Nr 38/MON Ministra Obrony Narodowej z 20 marca 1996 6 Brygada Kawalerii Pancernej nosi jego imię.

Postanowieniem nr 112-48-07 Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego z 5 października 2007 został awansowany pośmiertnie do stopnia generała dywizji. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości "Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów".

Awanse

• major –
• pułkownik – 23 sierpnia 1919
• generał brygady – 1 stycznia 1929
• generał dywizji – 5 października 2007

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari - 30 czerwca 1921
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918-1921 „Polska Swemu Obrońcy”
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
• Krzyż Kawalerski Legii Honorowej - 28 maja 1921