Leonard Skierski

Gen. dyw. st. sp. Leonard Skierski s. Henryka i Heleny z Hassmanów, ur. 26 IV 1866 w Stopnicy. Do 1917 w armii rosyjskiej. Służył w Armii gen. Hallera. Uczestnik wojny 1919–1921 jako dowódca 13 DP i IV Armii. Po wojnie pełnił służbę jako Inspektor Armii w Toruniu, a następnie w Warszawie. Od 1931 w stanie spoczynku. Prezes Związku Oficerów w Stanie Spoczynku. Odznaczony Orderem Virtuti Militari 5 kl., Orderem Odrodzenia Polski, Krzyżem Walecznych 4, Złotym Krzyżem Zasługi, medalami 1918–1921 i 10-lecia. L.S. 2949; CAW, Ap 17916, 3052, Orderem Virtuti Militari 17–1001, Krzyżem Walecznych 109/1504 i 1505, KZ 26–587.

***

Leonard Wilhelm Skierski urodził się 26 kwietnia 1866 w Stopnicy, w starej rodzinie szlacheckiej herbu Puchała, wyznania kalwińskiego (ewangelicko-reformowanego) jako syn Henryka Skierskiego i jego żony Heleny z Hassmanów. Jego młodszy brat Stefan Skierski (1873–1948) był pastorem i wieloletnim superintendentem (biskupem) Kościoła Ewangelicko-Reformowanego.

W związku z wyznaniem ewangelickim, nie dotyczyło go ograniczenie imperatorskie o ograniczeniu służby w armii carskiej Polaków wyznania katolickiego, wstąpił ochotniczo do wojska. Ukończył Woroneski Korpus Kadetów i Michajłowską Szkołę Artyleryjską w Petersburgu w 1887. Mianowany do stopnia oficerskiego w 1888 w 3 Brygadzie Artylerii Gwardii. W latach dziewięćdziesiątych XIX w. uczestniczył w ekspedycji w Pamir. W 1906 pułkownik artylerii armii carskiej.

W początkach I wojny światowej dowodził drugim dywizjonem 3 Brygady Artylerii Gwardii. W lutym 1915 został awansowany do stopnia generała majora, szef sztabu 21 Korpusu Armijnego. 28 kwietnia 1917 inspektor artylerii 5 Korpusu Armijnego. Po wybuchu rewolucji lutowej 1917 zorganizował w 5 Korpusie Stowarzyszenie Żołnierzy Polaków, z zamiarem tworzenia IV Korpusu Polskiego w Rosji. Był aresztowany przez bolszewików, ale udało mu się zbiec na Ukrainę, gdzie wstąpił do II Korpusu Polskiego w Rosji gen. Eugeniusza de Henning-Michaelisa. Po rozbrojeniu Korpusu przez wojska austro-węgierskie, Skierski uniknął aresztu i walczył w oddziałach "białych".

Od maja 1919 w Wojsku Polskim. W czasie wojny polsko-bolszewickiej, w 1920 r., w trakcie działań pościgowych, rozpoczętych pod stolicą po Bitwie warszawskiej, dowodził 4 Armią. Kierowany przez niego związek operacyjny i 2 Armia gen. Edwarda Rydza-Śmigłego, 25 września zdobyły Grodno i rozbiły sił bolszewickie w jego rejonie. Przypieczętowało to sukces operacji niemeńskej.

20 września 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu generała podporucznika, „w artylerii z grupy b. Korpusów Wschodnich i b. armii rosyjskiej”.

28 lutego 1921 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu generała porucznika, „w artylerii z grupy b. Korpusów Wschodnich i b. armii rosyjskiej”. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu generała dywizji ze starszeństwem z dnia 1 czerwcu 1919 roku w korpusie generałów.

W dniach przewrotu majowego 1926 opowiedział się po stronie J. Piłsudskiego, aresztowany przez zwolenników rządu. Zwolniony, potem faworyzowany przez piłsudczyków. Był m.in.:

• dowódcą 7 Dywizji Piechoty V - VII 1919 w powstaniu śląskim
• dowódcą 1 Dywizji Strzelców Polskich armii Hallera VII - IX 1919, walczył na Wołyniu,
• dowódcą 13 Dywizji Piechoty, IX - XII 1919,
• dowódcą 4 Dywizji Piechoty, XII 1919 - V 1920, udział w wyprawie kijowskiej,
• dowódca Grupy Operacyjnej V - VII 1920, w wojnie polsko-bolszewickiej
• dowódcą 4 Armii VII 1920 - II 1921, udział w bitwie o Warszawę i kontruderzeniu Wojska Polskiego w wojnie polsko-bolszewickiej, 4 Armia w walkach osiągnęła rz. Słucz na Wołyniu. Za walki odznaczony Virtuti Militari drugiej klasy.
• inspektorem Armii nr III w Toruniu, II 1921 – X 1926,
• inspektor armii w Warszawie, X 1926 - XII 1931.

Z dniem 31 grudnia 1931 roku został przeniesiony w stan spoczynku. Osiadł w Warszawie. Działał w stowarzyszeniach Kościoła Ewangelicko-Reformowanego w Polsce. W 1936 został wybrany przewodniczącym Synodu Kościoła. 17 września 1939 przebywał gościnnie u gen. S. Sołłohuba-Dowoyno w majątku Ziołowo k. Kobrynia. Po agresji sowieckiej 17 września 1939 i aneksji wschodnich terenów II Rzeczypospolitej, pomimo pozostawania w stanie spoczynku został przez NKWD aresztowany i wywieziony do obozu w Starobielsku, a następnie w 1940 zamordowany w siedzibie NKWD w Charkowie.

Postanowieniem nr 112-48-07 Prezydenta RP, Lecha Kaczyńskiego z 5 października 2007 został awansowany pośmiertnie do stopnia generała broni. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości "Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów".

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Komandorski Orderu Wojennego Virtuti Militari
• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari
• Wielka Wstęga Orderu Odrodzenia Polski - 10 listopada 1938 roku „za wybitne zasługi na polu pracy społecznej”
• Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski - 7 listopada 1925 roku
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Walecznych (czterokrotnie)
• Złoty Krzyż Zasługi
• Order św. Stanisława z Mieczami kl. 1 - 30 kwietnia 1915
• Order św. Stanisława kl. 2 - 1904
• Order św. Włodzimierza z Mieczami kl. 2 - 26 marca 1916
• Order św. Anny kl. 2 - 1906
• Order św. Włodzimierza z Mieczami kl. 3 - dwukrotnie 1913 i 3 stycznia 1915
• Order św. Sawy I klasy - 23 marca 1926 roku
• Wielka Wstęga Orderu Lwa Białego Czechosłowacja - 1926