Ludwik Mierosławski
- Data urodzenia:
- 17.01.1814
- Data śmierci:
- 22.11.1878
- Kategorie:
- generał, historyk, pisarz, poeta, polityk, szlachcic, uczestnik walk wyzwoleńczych
- Narodowość:
- francuska, polska
- Cmentarz:
- Paryż, Cmentarz Montparnasse
Ludwik Adam Mierosławski (ur. 17 stycznia 1814 w Nemours – zm. 22 listopada 1878 w Paryżu) – polski generał, pisarz i poeta, działacz polityczny i niepodległościowy, a także historyk wojskowości, brat Adama Piotra (1815-1851) – żeglarza i kapitana marynarki handlowej, syn płk. Adama Kaspra.
Urodził się w polsko-francuskiej rodzinie szlacheckiej. Ojcem Ludwika był płk. Adam Kasper Mierosławski (1785-1837) herbu Leszczyc – adiutant gen. Davouta (który sam został ojcem chrzestnym Ludwika), matką – Francuzka Camilla Notté de Vaupleux (wnuczka angielskiego kapitana marynarki handlowej Stubbsa). W 1820 roku przywieziono go do Polski. Pobierał nauki w wojewódzkiej szkole pijarów w Łomży, a następnie w kaliskiej szkole kadetów. Ukończył ją w roku 1830, by w wieku 15 lat zostać podchorążym 5. Pułku Piechoty Liniowej.
Mierosławski, w stopniu porucznika, brał udział w powstaniu listopadowym walcząc w korpusie generała Samuela Różyckiego, z którym przedarł się do Galicji. Po klęsce powstania od 1833 roku przebywał na emigracji we Francji, gdzie zyskał sobie sławę wybitnego teoretyka wojskowości. Był jednym z przywódców Centralizacji Towarzystwa Demokratycznego Polskiego i członkiem Młodej Polski (starał się także, z polecenia Mazziniego, zorganizować Młodą Francję). W latach 1839-1840 prowadził wykłady z historii ludów słowiańskich we Francuskim Instytucie Historycznym w Paryżu.
Mierosławski był planowany na dowódcę powstania w 1846 roku, jednak zaraz po przybyciu, wskutek denuncjacji hrabiego Henryka Ponińskiego został ujęty przez pruską policję w Świniarach pod Poznaniem. Skazany na karę śmierci w procesie berlińskim, uniknął jej wykonania dzięki wybuchowi rewolucji berlińskiej. Po oswobodzeniu go wraz z Karolem Libeltem w marcu 1848 r. z berlińskiego więzienia Moabit ponownie przybył do Polski i został naczelnym wodzem armii polskiej zaboru pruskiego. Dowodził m.in. w zwycięskiej potyczce pod Miłosławiem i Sokołowem, oraz przegranym starciu pod Wrześnią. Po kapitulacji powstania poznańskiego Mierosławski ponownie dostał się do niewoli pruskiej, z której został uwolniony dzięki zabiegom swego szwagra, męża Ksawery Mierosławskiej – Wincentego Mazurkiewicza.
W grudniu 1848 roku przybył do Palermo i objął stanowisko szefa sztabu armii rewolucyjnego rządu sycylijskiego. Po upadku powstania w kwietniu 1849 roku wrócił do Paryża, ale już w czerwcu znalazł się w Karlsruhe, gdzie rząd Badenii i Palatynatu mianował go naczelnym wodzem rewolucyjnej armii. Po klęsce w bitwie z Prusakami pod Rastatt Mierosławski podał się do dymisji i powrócił do Paryża.
W grudniu 1860 roku Giuseppe Garibaldi powołał go na dowódcę Legionu Międzynarodowego w Neapolu, jednak ostatecznie nie został on utworzony. W 1861 roku Mierosławski został dyrektorem i wykładowcą Polskiej Szkoły Wojskowej w Genui. Nie ustawał w pracach nad nowymi wynalazkami wojennymi i rozwiązaniami taktycznymi, szczególnie tymi, które miały dać efekty w wojnie ludowej o wyzwolenie Polski.
W lutym 1863 roku Mierosławski przybył do Polski, by zostać dyktatorem powstania styczniowego. Po dwóch przegranych starciach pod Krzywosądzem i Nową Wsią (Kujawy) i konflikcie z Marianem Langiewiczem postanowił złożyć dyktaturę i zdecydował się na powrót do Paryża, skąd rozprzestrzeniał informacje o fatalnym zorganizowaniu powstania w Polsce. Wycofał się z polityki po wojnie francusko-pruskiej.
Był poetą i pisarzem. W 1841 roku pod panieńskim nazwiskiem matki wydał w Paryżu autobiografię. Najbardziej znanym dziełem Mierosławskiego jest jednak praca z gatunku teorii wojskowości – Rozbiór krytyczny kampanii 1831 roku.
Zmarł 22 listopada 1878 w Paryżu. Został pochowany na cmentarzu Montparnasse. Autorem pomnika na grobie Mierosławskiego był polski rzeźbiarz – Cyprian Godebski.
Utwory poetyckie
poematy:
- Szuja 1835
- Żelazna Maryna 1835
- Bitwa grochowska 1835
- Pugaczow 1836
- Marsz 1848
Źródło informacji: wikipedia.org
Brak miejsc
Imię | Rodzaj relacji | Opis | ||
---|---|---|---|---|
1 | Zygmunt Sierakowski | znajomy | ||
2 | Kazimierz Bujnicki | wyznawca tej samej idei | ||
3 | Stanisław Krzemiński | wyznawca tej samej idei | ||
4 | Kazimierz Mielęcki | żołnierz | ||
5 | Leons Plāters | towarzysz | ||
6 | Emilia Broel-Plater | towarzysz | ||
7 | Giuseppe Garibaldi | towarzysz |
26.05.1831 | Powstanie listopadowe: klęska powstańców w bitwie pod Ostrołęką
Bitwa pod Ostrołęką 26 maja 1831 – bitwa powstania listopadowego jaka odbyła się pod Ostrołęką, w której główne siły wojsk polskich pod dowództwem generała Jana Skrzyneckiego starły się z wojskami rosyjskimi Iwana Dybicza.
21.02.1846 | Wybuchło powstanie krakowskie
Powstanie krakowskie , rewolucja krakowska (od 21 lutego do 4 marca 1846 roku) – próba ogólnonarodowego powstania pod hasłami demokracji, podjęta w Wolnym Mieście Krakowie (do nielicznych nieudanych wystąpień zbrojnych doszło także w trzech zaborach, głównie w Galicji).
23.03.1848 | Sākās Pirmais Itālijas Neatkarības karš
29.04.1859 | Wybuchła wojna francusko-austriacka
Wojna francusko-austriacka toczyła się w 1859 pomiędzy II Cesarstwem Francuskim i Królestwem Piemontu i Sardynii a Cesarstwem Austrii.
22.01.1863 | Wybuch Powstania styczniowego w Królestwie Polskim
Powstanie styczniowe – polskie powstanie narodowe przeciwko Imperium Rosyjskiemu, ogłoszone manifestem 22 stycznia 1863 wydanym w Warszawie przez Tymczasowy Rząd Narodowy, spowodowane narastającym rosyjskim terrorem wobec polskiego biernego oporu. Wybuchło 22 stycznia 1863 w Królestwie Polskim i 1 lutego 1863 na Litwie, trwało do jesieni 1864. Zasięgiem objęło tylko ziemie zaboru rosyjskiego: Królestwo Polskie oraz ziemie zabrane.