Martin Bormann

Martin Bormann (ur. 17 czerwca 1900 w Halberstadt, zm. ok. 2 maja 1945 w Berlinie) – jeden z przywódców hitlerowskich Niemiec, generał SS.

Biografia

Urodzony w Halberstadt, syn pruskiego sierżanta. Rzucił szkołę, aby pracować na farmie. Po krótkim okresie służby pod koniec I wojny światowej wstąpił do osławionego Freikorpsu Rossbacha.

W marcu 1924 trafił na krótko do więzienia za współudział (razem ze swoim przyjacielem Rudolfem Hößem - późniejszym komendantem obozu Auschwitz) w morderstwie politycznym zabójstwa Walthera Kadowa, który prawdopodobnie zadenuncjował Francuzom w Zagłębiu Ruhry Alberta Leo Schlagetera.

Po zwolnieniu, od 1925 aktywny działacz NSDAP w Turyngii - pomimo szorstkich manier i braku ogłady rzecznik prasowy, a potem zarządca ekonomiczny. W październiku 1933 mianowany Reichsleiterem NSDAP, a w listopadzie członkiem Reichstagu. Od lipca 1933 szef sztabu Rudolfa Hessa.

Po ucieczce Rudolfa Hessa do Wielkiej Brytanii od maja 1941 roku szef kancelarii NSDAP - na tym stanowisku wykazał duże umiejętności w wewnętrznych walkach politycznych. Rozwinął i zarządzał funduszem przemysłu niemieckiego na rzecz Adolfa Hitlera, w którym gromadził "dobrowolne" wpłaty, przenoszone potem jako dary na prywatne konta wysokich funkcjonariuszy partyjnych. W październiku 1944 został szefem Freikorpsu paramilitarnego - Freikorps Sauerland.

Zawsze u boku Hitlera, jako jego zastępca i osobisty sekretarz cieszył się absolutnym zaufaniem Führera, który powtarzał: "Aby wygrać wojnę, potrzebuję Bormanna!".

Podczas ostatnich tygodni wojny przebywał w bunkrze pod Kancelarią Rzeszy, aż do samobójczej śmierci Hitlera (30 kwietnia 1945 roku) i spisał jego ostatni testament. Po raz ostatni Bormann był widziany w nocy z 1 na 2 maja, gdy wraz z Ludwigiem Stumpfegerem usiłował pieszo wydostać się z oblężonego Berlina. Od tej pory jego losy przez wiele lat nie były znane, choć Artur Axmann zeznał, że gdy sam próbował się wydostać z miasta, natknął się na leżące obok siebie ciała Bormanna i Stumpffeggera. Mimo wysiłków alianckich władz zwłok jednak nie odnaleziono. W październiku 1946 roku, w czasie procesu norymberskiego Martin Bormann został zaocznie (in absentia) skazany na karę śmierci.

Jeszcze przez dwie dekady donoszono o rzekomym pojawianiu się Bormanna w Europie i Ameryce Południowej, o nieudanej operacji plastycznej, jakiej miał się poddać, a która miała go okaleczyć, a nawet o jego sekretnej współpracy z amerykańskimi, bądź radzieckimi władzami.

W grudniu 1972 roku, podczas prac budowlanych w centrum Berlina przy Invalidenstraße (w pobliżu Lehrter Bahnhof) odnaleziono szkielety dwóch mężczyzn. Na podstawie stanu uzębienia i innych cech anatomicznych zostały one formalnie zidentyfikowane przez niemiecki sąd jako szczątki Bormanna i Stumpfeggera. W czaszkach obu szkieletów znaleziono drobiny szkła po kapsułkach cyjanku, co oznaczałoby, iż obaj popełnili samobójstwo przez zażycie tej trucizny. Badania DNA wykonane w 1998 roku potwierdziły trafność orzeczenia sądu. Rodzina Bormanna nie pozwoliła na pochówek, nie chcąc, aby jego grób stał się obiektem pielgrzymek neonazistów. Kości poddano więc kremacji, a ich prochy zostały rozrzucone przez pierworodnego syna Bormanna na wodach Bałtyku.

Martin Bormann był żonaty z Gerdą Buch (córką sędziego najwyższego sądu partyjnego Waltera Bucha) i miał z nią dziewięcioro dzieci. Najstarszy syn − Martin Adolf Bormann − w akcie sprzeciwu wobec zbrodniczej działalności ojca został katolickim księdzem i misjonarzem.