Tadeusz Boy-Żeleński
- Data urodzenia:
- 21.12.1874
- Data śmierci:
- 04.07.1941
- Inne nazwiska/pseudonimy:
- Tadeusz Kamil Marcjan Żeleński, Boy
- Kategorie:
- lekarz, ofiara nazizmu, pisarz, poeta, szlachcic, tłumacz, uczestnik I wojny światowej
- Narodowość:
- polska
- Cmentarz:
- Określ cmentarz
Tadeusz Kamil Marcjan Żeleński, pseud. Boy (ur. 21 grudnia 1874 w Warszawie, zm. 4 lipca 1941 we Lwowie) – polski lekarz, krytyk literacki i teatralny, pisarz, poeta-satyryk, kronikarz, eseista, tłumacz literatury francuskiej, działacz społeczny, wolnomularz. Współpracownik i partner Ireny Krzywickiej, propagował świadome macierzyństwo, antykoncepcję i edukację seksualną.
Był synem Wandy z Grabowskich i Władysława Żeleńskiego, kompozytora. Rodzina pieczętowała się herbem Ciołek.
Tadeusz Żeleński w latach 1892–1900 studiował medycynę na Uniwersytecie Jagiellońskim. Wcześniej uczęszczał do Nowodworka. Uczył się wprawdzie, ale jednocześnie prowadził hulaszczy tryb życia, nie stroniąc od alkoholu i gry w karty. Na rok przerwał studia, wpadł w nałóg karciarstwa hazardowego i najważniejszą kwestią życiową stały się dla niego pieniądze. Zdecydował się na stypendium wojskowe (50 guldenów rocznie), które musiał następnie odsłużyć w armii austro-węgierskiej po ukończeniu studiów. Kiedy w 1898 roku z Berlina do Krakowa przeprowadził się Stanisław Przybyszewski, Żeleński stał się jego nieodłącznym towarzyszem, zafascynowany pisarzem i zakochany w jego żonie, przybyłej do Krakowa niedługo później Dagny. Kiedy w 1901 roku otrzymał ostatecznie dyplom medyczny, rozpoczął pracę w Szpitalu św. Ludwika. Jego tryb życia niewiele się przez to zmienił; nadal często przebywał w krakowskich kawiarniach, m.in. "U Turlińskiego" (w hotelu Pod Różą), czy w "Jamie Michalika".
W 1904 roku ożenił się z Zofią Pareńską – piękną Zosią z Wesela Wyspiańskiego. Żeleński był obecny na uroczystości stanowiącej pierwowzór tego dramatu. Małżeństwo to zostało zaprojektowane przez rodziców Tadeusza i Zofii (Eliza Pareńska i Wanda Żeleńska były ze sobą zaprzyjaźnione, natomiast Stanisław Pareński uczył Tadeusza na Uniwersytecie i pomógł mu zdobyć pracę w szpitalu). Z tego związku przyszedł na świat Stanisław Żeleński, późniejszy aktor (jako niemowlę sportretowany wraz z matką przez Stanisława Wyspiańskiego na obrazie Macierzyństwo (Zofia Żeleńska karmiąca) z 1905).
Pracując jako lekarz pediatra w Szpitalu św. Ludwika w Krakowie (1901–1906), Żeleński zainicjował powstanie organizacji "Kropla mleka", której był kierownikiem i gdzie pracował jako doradca lekarski. Rozpoczął nawet pisanie pracy habilitacyjnej, jednak wysłany na stypendium do Paryża zainteresował się literaturą francuską i pozostał jej wierny do końca życia, przekładając na język polski jej kanon niemal w całości (za przekład dzieł Moliera otrzymał w 1914 palmy Akademii Francuskiej, w 1927 Krzyż Oficerski Legii Honorowej, a w 1934 Krzyż Komandorski Legii Honorowej). Po powrocie do kraju, od 1906 współtworzył kabaret Zielony Balonik, pisząc do niego teksty satyryczne.
W czasie I wojny światowej jako lekarz kolejowy służył w armii austriackiej. W 1919 zakończył pracę lekarza i został zatrudniony jako recenzent teatralny w krakowskim magazynie "Czas". Od 1922 zamieszkał w Warszawie, gdzie jego pierwszym zajęciem było kierownictwo literackie w Teatrze Polskim. W 1928 otrzymał nagrodę Polskiego Towarzystwa Wydawców Książek jako jeden z najwybitniejszych krytyków (wraz z Wacławem Borowym i Karolem Irzykowskim). Przed II wojną światową był ostro zwalczany przez środowiska konserwatywne za głoszenie liberalnych poglądów, krytykę udziału Kościoła w życiu społecznym i politycznym Polski oraz szarganie świętości narodowych, w szczególności za odbrązawianie Mickiewicza i Fredry. W środowisku literackim krytykowany był przez Karola Irzykowskiego (m.in. w książce Beniaminek). W 1933 został wybrany do grona członków Polskiej Akademii Literatury.
Wspólnie z Ireną Krzywicką, z która był związany uczuciowo, kierował w latach 30. XX wieku prywatną kliniką warszawską promującą świadome macierzyństwo. W zainicjowanym przez siebie dodatku do "Wiadomości Literackich" pt. Życie Świadome propagował antykoncepcję i edukację seksualną. Domagał się legalizacji aborcji, by zlikwidować groźne dla życia kobiet "podziemie aborcyjne".
Po wybuchu II wojny światowej wyjechał do Lwowa. Zamieszkał u szwagra żony – prof. Jana Greka. W październiku 1939 roku sowieckie kierownictwo Uniwersytetu Lwowskiego powołało go na kierownika katedry historii literatury francuskiej. Działał w lwowskim oddziale Związku Literatów Polskich, wszedł w skład kolegium redakcyjnego pisma Związku Pisarzy Sowieckich "Nowe Widnokręgi", publikował artykuły w "Czerwonym Sztandarze", uczestniczył w imprezach propagandowych. 19 listopada 1939 roku podpisał oświadczenie pisarzy polskich witające przyłączenie Zachodniej Ukrainy do Ukrainy Radzieckiej. W styczniu 1940 roku wszedł w skład 16 osobowej brygady autorów, powołanej za zgodą Ministerstwa Oświaty Ukraińskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej dla zredagowania 3-tomowego podręcznika historii literatury polskiej. W sierpniu 1940 był gościem Wszechzwiązkowego Komitetu ds. Nauki ZSRR w Moskwie.
Wykorzystując swoją pozycję, Boy przynajmniej dwukrotnie próbował interweniować u władz sowieckich w obronie osób deportowanych (chodziło o prawnika Wiktora Turka i prawdopodobnie o Annę Tetmajerową, wdowę po Włodzimierzu).
Wkrótce po zajęciu Lwowa przez Niemców, w nocy z 3 na 4 lipca 1941, został aresztowany wraz z prof. Grekiem i jego żoną, Marią Pareńską-Grekową przez Einsatzkommando zur besonderen Verwendung pod dowództwem Brigadeführera dr Karla Eberharda Schöngartha i zamordowany tej samej nocy na Wzgórzach Wuleckich w grupie polskich profesorów lwowskich uczelni. Nie wiadomo gdzie pochowano Boya-Żeleńskiego. Grób rodzinny Żeleńskich znajdujący się na cmentarzu Rakowickim w Krakowie, na którym umieszczono imię Boya – jest dla niego grobem tylko symbolicznym.
Jego imię nosi od 1972 roku krakowski Teatr Bagatela.
Dzieła
Wstępy pisane przezeń do tych książek zostały wydane w trzech tomach pod tytułem Mózg i płeć (seria 1-3, Warszawa, 1926-1928) i stanowią krótki kurs literatury francuskiej.
Boy-Żeleński podzielił Młodą Polskę na "tatrzańską" i "szatańską" wskazując w ten sposób dwa najważniejsze obszary zainteresowań artystów współczesnej mu epoki. Był także autorem licznych felietonów społeczno-obyczajowych oraz teatralnych (przez wiele lat pracował jako krytyk teatralny) a także książek z zakresu historii literatury, wydanych jeszcze za jego życia:
- Flirt z Melpomeną (Wieczór pierwszy, Warszawa, 1920, kolejne tomy: 1921, 1922, 1924, 1925, 1926, 1927, 1929, 1932)
- Nasi okupanci (Warszawa, 1932),
- Piekło kobiet (Warszawa, 1930),
- Jak skończyć z piekłem kobiet? (Warszawa, 1932),
- Murzyn zrobił swoje (Warszawa, 1938),
- Balzac (Lwów, 1934),
- Reflektorem w serce (Wrażenia teatralne) (Warszawa 1934)
- Słowa grube i cienkie (Warszawa, 1931),
- Nieco mitologii (Warszawa, 1935),
- Obrachunki fredrowskie (Warszawa, 1934),
- Marysieńka Sobieska (Lwów, 1937),
- Brązownicy (Warszawa, 1930),
- Ludzie żywi (Warszawa, 1929),
- Znaszli ten kraj (Warszawa, 1932),
- Markiza i inne drobiazgi (Kraków, 1914),
- Słońce jesienne (tryptyk) (Kraków, 1915),
- Z mojego dzienniczka. Akord smutku (Kraków – Warszawa 1917),
- Antologia literatury francuskiej (Kraków, 1922),
- Brewerie (Warszawa, 1926),
- Marzenie i pysk (Warszawa, 1930),
- Molier (Warszawa, 1924),
- Pani Hańska (Lwów, 1925),
- Pijane dziecko we mgle (Warszawa, 1929),
- Wakacje z prydumką (Warszawa, 1933).
Dzieła zebrane Boya Żeleńskiego zostały wydane po wojnie w serii PIW-u pod redakcją Henryka Markiewicza.
W 2006 roku wydawnictwo Iskry wydało niepublikowaną wcześniej książkę W perspektywie czasu, na podstawie odnalezionego maszynopisu, złożonego przez Boya we lwowskim Wydawnictwie Mniejszości Narodowych na dwa tygodnie przed śmiercią.
Przekłady (wybór)
Przełożył na język polski wiele dzieł literatury francuskiej:
- Pieśń o Rolandzie,
- Wielki testament François Villona,
- Tristana i Izoldę w opracowaniu Bédiera,
- wszystkie sztuki:
- Moliera,
- Pierre'a de Marivaux,
- Jeana Baptiste'a Racine'a,
- Pierre'a Corneille'a,
- Pierre'a Beaumarchais’go (Cyrulik sewilski, Wesele Figara),
- Woltera,
- oraz rozprawy
- Kartezjusza,
- Pascala,
- część wierszy Verlaine'a (Elegie),
- Maksymy de la Rochefoucaulda,
- Księżnę de Clèves Madame de La Fayette,
- listy markizy de Sévigné,
- listy panny de Lespinasse,
- Monteskiusza (m.in. Listy perskie),
- Denisa Diderota,
- Michela de Montaigne'a (Próby),
- François Rabelais'go (Gargantua i Pantagruel),
- Rousseau,
- Balzaka (cykl Komedia ludzka),
- Marcela Prousta cykl W poszukiwaniu straconego czasu
- Stendhala (m.in. Czerwone i czarne, Pustelnię parmeńską),
- Pierre'a de Brantôme (m.in. Żywoty pań swawolnych),
- Bossueta,
- Henri de Saint-Simona,
- Benjamina Constanta,
- Alfreda de Musseta,
- Théophile'a Gautiera,
- Henriego Murgera,
- Flauberta (Pani Bovary, Salambo),
- Alfreda Jarry'ego (Ubu Król),
- Anatole'a France'a,
- André Gide'a,
- Pierre-Jeana de Bérangera,
- François-René de Chateaubrianda,
- Alaina-René Lesage'a,
- Crebillona syna,
- Jacques'a H. Bernardin de Saint-Pierre'a (Paweł i Wirginia),
- Pierre'a Choderlosa de Laclosa (Niebezpieczne związki)
Źródło informacji: wikipedia.org
Brak miejsc
Imię | Rodzaj relacji | Opis | ||
---|---|---|---|---|
1 | Władysław Żeleński | ojciec | ||
2 | Wanda Żeleńska | matka | ||
3 | Edward Żeleński | brat | ||
4 | Stanisław Gabriel Żeleński | brat | ||
5 | Władysław Żeleński | bratanek/siostrzeniec | ||
6 | Jan Grek | szwagier | ||
7 | Witold Wojtkiewicz | przyjaciel | ||
8 | Włodzimierz Perzyński | przyjaciel | ||
9 | Dagny Juel-Przybyszewska | znajomy | ||
10 | Stanisław Przybyszewski | znajomy | ||
11 | Klemens Bachleda | znajomy |
04.07.1941 | Mord profesorów lwowskich
Mord profesorów lwowskich – egzekucja polskich naukowców, wykładowców uczelni lwowskich, dokonana nad ranem 4 lipca 1941 przez Einsatzkommando zur besonderen Verwendung, specjalną jednostkę policyjną Sicherheitsdienst – policji bezpieczeństwa III Rzeszy, po rozpoczęciu okupacji Lwowa przez III Rzeszę, a także związane z tymi samymi sprawcami egzekucje trzech naukowców polskich z 11 i 26 lipca 1941.