Wadim Tumanow

Wadim Iwanowicz Tumanow (ros. Вадим Иванович Туманов; urodzony 1 września 1927 w Białej Cerkwi w ukraińskiej SRR; † 10 lipca 2024) był rosyjskim przedsiębiorcą górniczym.

Kariera

Tumanow urodził się w rodzinie robotniczej. W wieku 14 lat został członkiem Komsomołu. Jako żołnierz brał udział w II wojnie światowej. Po zakończeniu wojny uczęszczał do szkoły oficerów nawigacyjnych. W 1948 roku został aresztowany jako oficer nawigacyjny na statku „Uralmasz” i skazany na osiem lat obozu. Według własnych słów Tumanowa powodem jego aresztowania była „miłość do Jesienina”. Osiem razy bezskutecznie próbował uciec, za co otrzymał łącznie 25 lat więzienia. Dopiero po śmierci Stalina w 1953 roku został zwolniony i uniewinniony. Wszystkie wyroki skazujące zostały zamazane, a on odzyskał prawa obywatelskie.

Po zwolnieniu Tumanow ukończył szkolenie na mistrza górnictwa. Od 1956 roku założył kilka dużych spółek zajmujących się wydobyciem złota. Część z nich pracuje do dziś. Do kolaboracji nawiązanych przez przedsiębiorcę, rozciągających się od Uralu po brzegi Morza Ochockiego, należą „Semiletka” (1960–1966), „Postęp” (1966), „Aldan” (1969), „Amur” (1973), „Witim” (1973), „Lena” (1976), „Pechora”. W zakładach utworzonych przez Tumanów wraz ze spółkami zależnymi wydobyto ponad 400 ton złota.

Największy odzew spotkała się z pracą Tumanowa jako szefa (od 1979 r.) spółdzielni „Peczora”, powstałej w 1956 r. Na początku lat 80-tych spółdzielnia, którą faktycznie uważano za kooperację, przeszła na rachunkowość ekonomiczną. W 1987 r. Jegor Kuzmicz Ligaczow jako członek Biura Politycznego i Minister Metalurgii Nieżelaznej ZSRR W.A.Durasow prowadzili kampanię przeciwko spółdzielni Peczora i samemu Wadimowi Tumanowowi. W kampanii przeciwko górnikowi złota brali także udział inni, jak redaktor naczelny gazety „Przemysł Socjalistyczny”, A.A.Baranow, pierwszy sekretarz komitetu regionalnego Komunistycznej Partii Radzieckiej obwodu Komi W.I. Mielnikow i sekretarz generalny Komitetu Centralnego KPZR Michaił Siergiejewicz Gorbaczow. W efekcie spółdzielnia została zlikwidowana. W 1987 r. Tumanow otworzył spółdzielnię Stroitel. Zarejestrowana w Karelii, specjalizowała się w budownictwie drogowym. Później założył spółkę akcyjną „Tumanow & Co”.

Recepcja w literaturze i filmie

Aktor i autor tekstów Władimir Wysocki był przyjacielem Tumanowa. Poświęcił mu kilka swoich utworów, m.in. „Flight to Advance”. Jego przedsiębiorcze życie stało się materiałem do książki „Czarna świeca” Włodzimierza Wysockiego i Leonida Manczyńskiego, która w 2006 roku doczekała się ekranizacji pod tytułem „Fartowyj”.

W 2004 roku ukazała się jego autobiografia pt. „Tracić wszystko – i zaczynać od nowa z marzeniem…”, w której opowiada o latach spędzonych na Kołymie, o zakładaniu spółdzielni poszukiwawczych złota oraz o poznanych osobistościach.

Nakręcono dwa filmy dokumentalne o Tumanowie i wyemitowano kilka programów telewizyjnych.