Traktat angielsko-irlandzki (ang. Anglo-Irish Treaty, Treaty, oficj. Articles of Agreement for a Treaty Between Great Britain and Ireland, irl. Conradh Angla-Éireannach) – traktat angielsko-irlandzki, kończący irlandzką wojnę o niepodległość.
Negocjacje zaczęły się w lipcu 1921. Na czele angielskiej delegacji stał premier Wielkiej Brytanii Lloyd George, stronę irlandzką reprezentował Michael Collins oraz Arthur Griffith. Po wielu dyskusjach i sporach traktat ostatecznie podpisano w nocy z 6 na 7 grudnia 1921.
Ustalenia traktatu
powoływał Wolne Państwo Irlandzkie (The Irish Free State), obejmujące 26 hrabstw południowych
Wolne Państwo stawało się dominium brytyjskim, jak Australia, Kanada, Nowa Fundlandia, Nowa Zelandia i Afryka Południowa
przynależność 6 hrabstw północnych (ulsterskich) miała zostać rozstrzygnięta później (o jej przyszłości miał decydować lokalny parlament w Belfaście).
zachowywał przysięgę wierności wobec króla i prawo monarchy do mianowania gubernatora
zobowiązywał skarb irlandzki do spłacenia części brytyjskiego długu wojennego
uznawał działający od 1919 irlandzki parlament
ograniczał obecność wojsk brytyjskich w Wolnym Państwie (jedynie Royal Navy zachowywała bazy w kilku portach)
