W katastrofie izraelskiego transportowego Boeinga 747 w Amsterdamie zginęły 43 osoby, w tym 39 na ziemi

Przebieg lotu

Samolot wystartował z lotniska Nowy Jork-JFK w Nowym Jorku i leciał na lotnisko Ben Gurion w Tel Awiwie z międzylądowaniem na lotnisku Amsterdam-Schiphol. Po lądowaniu na lotnisku w Amsterdamie i zatankowaniu, samolot miał ponownie wystartować o godzinie 17:20, jednak start przesunięto o godzinę. Samolot wystartował o godzinie 18:22. Po osiągnięciu wysokości ok. 2000 metrów silnik numer 3 oderwał się od mocowań i odpadając uderzył w silnik numer 4, który również się oderwał. Oderwane silniki spadły do zatoki.

Po oderwaniu się silników piloci postanowili zawrócić na lotnisko. Jednak podczas podchodzenia do lądowania piloci stracili kontrolę nad maszyną i samolot rozbił się, uderzając o godzinie 18:35 w jedenastopiętrowy blok mieszkalny. Zginęły 43 osoby w tym 39 osób na ziemi.

Przyczyną katastrofy było zmęczeniowe pęknięcie sworznia pylonu mocującego silnik do płata. Po raporcie komisji badającej katastrofę firma Boeing przeprojektowała sworznie, zwiększając ich wytrzymałość i ograniczającej ryzyko zmęczenia materiału. Nowe sworznie zostały zamontowane sukcesywnie we wszystkich latających maszynach.

Konsekwencje katastrofy

Samolot przewoził owoce, perfumy i części komputerów. Jednak po katastrofie podano, że jednym z ładunków było 190 litrów (około 218,5 kg) metylofosfonianu dimetylu (DMMP), który jest używany jako uniepalniacz i plastyfikator. Innym zastosowaniem DMMP może być synteza gazu bojowego – sarinu. DMMP jest substancją podwójnego zastosowania i jako taki jest wymieniony w załączniku drugim do Konwencji o zakazie broni chemicznej.

Samolot, który uległ katastrofie był wyposażony w balast z 282 kg zubożonego uranu. Część balastu uległa rozproszeniu podczas katastrofy i zapłonowi w trakcie pożaru, będącego następstwem zdarzenia. Spowodowało to rezygnację ze stosowania w nowych samolotach balastu uranowego i zastąpieniu go balastem kadmowym lub ołowianym.